ตอนที่ 3 เกิดใหม่

ตอนที่ 3 เกิดใหม่ “พี่ รีบฟื้นขึ้นมาสักทีสิ! พี่…” บริวุตยื่นมือมาเขย่าคนที่อยู่บนเตียง ดุสิดารีบเข้าไปหยุดบริวุตทันที “ตาวุต อย่าไปปลุกพี่เค้าสิ ถ้าแกไปเขย่าพี่เค้าตื่นแล้วพี่เค้าเป็นอะไรขึ้นมา พ่อของแกอาจจะโกรธแกได้นะ!” บริวุตไม่ฟัง และยังคงเขย่าด้วยแรงอยู่ “พี่ ตื่นสิ รีบลืมตามาดูน้องชายสุดหล่อของพี่สิ!” “แม่บอกว่าอย่าเขย่าไง!” ดุสิดาเพิ่งจะขัดขวางลูกชายได้ ก็เห็นว่าคนที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของดุสิดาก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขและเปี่ยมไปด้วยความรักทันที “โอ้ย ยา ยาฟื้นแล้วจริงๆ แม่ห่วงแทบแย่” บริวุตดีใจจนกอดเศวยาแน่น “ดีจริงๆ ฮะๆ ผมรู้อยู่แล้วว่าวิธีนี้ต้องได้ผล!” “แค่กๆ…”เศวยาถูกเขากอดแน่นมากเกินไป หน้าอกของเธอถูกรัดแน่นจนหายใจไม่ออก เลยไอออกมาไม่หยุด ดุสิดารีบขวางลูกชายของตัวเอง “นี่ รีบปล่อยพี่สาวแกเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “เฮอะๆ ก็คนมันดีใจนี่นา!” ดุสิดาเทน้ำแก้วหนึ่ง แล้วส่งให้เธออย่างสนิทสนม “ยา ดื่มน้ำก่อนเถอะ” เศวยาส่ายหัว กลิ่นของฟอร์มาลินที่ลอยอยู่ในอากาศ เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นของของเหลวที่เข้าสู่ร่างกายผ่านทางเข็มน้ำเกลือ พอมองไปก็เห็นแม่เลี้ยงกับน้องชายยืนอยู่ข้างๆ...ภาพตรงหน้าเธอทำให้เธออยากจะร้องไห้ เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว อยู่ดีๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อสองปีก่อนเธอเข้าโรงพยาบาลเพราะเธอเสียหลักและตกบันได บริวุตก็เขย่าเธอจนตื่นอย่างบุ่มบ่ามแบบตอนนี้ ในตอนนั้นเธอก็โบกหัวและด่าเขาไปทีหนึ่ง ทุกอย่างเหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ราวกับว่าความทรงจำของวันเหล่านั้นได้กลับคืนมา แต่ในตอนนี้ฉากนั้นปรากฏขึ้นอีกครั้ง ถ้างั้น..นี่คือเธอคืนชีพ เกิดใหม่ หรือเป็นแค่ความฝันกันนะ “พี่ พี่คงไม่ได้ตกบันไดแล้วเอ๋อจริงๆ ใช่มั้ย” บริวุตมองเศวยาที่นั่งเหม่อลอยพร้อมยื่นมือออกมาโบกไปมาอยู่ตรงหน้าเธอสองสามที เศวยาคอตก แขนสั่นไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นดีใจ ‘จริงด้วย! ใช่จริงๆ!’ เธอยังไม่ตาย เธอฟื้นชีพแล้ว และยังกลับมาเมื่อสองปีก่อน น้องชายของเธอยังไม่เข้าคุก นี่เป็นสองปีก่อนหน้าที่เธอยังไม่ได้พบกับธนเทพ!! “แย่แล้ว! แม่ รีบเรียกหมอมาเร็วเข้า! พี่ตกบันไดจนเอ๋อไปแล้วจริงๆ!” “เอ่อ อ๊ะ ห้ะ…” ดุสิดาตกใจและรีบวิ่งออกไปตามหมอ เศวยาเป็นเจ้าหญิงองค์เล็กของตระกูลศิริวัชรภัทรและยังเป็นแก้วตาดวงใจของคุณตาคุณยายและสามีของเธอ หากเศวยาเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว เธอคงรับไม่ได้แน่ๆ! บริวุตจับไหล่ทั้งสองข้างของเศวยาแน่น และพูดอย่างลุกลี้ลุกลน “พี่ พี่ตั้งสติหน่อย พี่จะเอ๋อไม่ได้นะ!” ทันใดนั้นเขาก็ถูกเศวยากอดไว้แน่น บริวุตตกใจนิ่งไปสักพัก “พี่…” ตอนนี้บริวุตมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าพี่สาวของเขาเอ๋อไปแล้วจริงๆ! เพราะเธอเกลียดเขามาตั้งแต่เด็ก แค่ยิ้มยังไม่เคยยิ้มให้เขาเลย แต่ตอนนี้เธอกลับกอดเขาแบบนี้ เศวยาเช็ดน้ำตาแห่งความสุขตื้นตันใจด้วยชายเสื้อยืดยี่ห้อของน้องชายเธอ ดีจริงๆ ที่เธอได้ยินเสียงตะโกนและเสียงเรียกของน้องชายได้อีกครั้ง เธอไม่มีวันลืมฉากที่น้องชายของเธอโดนกุญแจมือที่เย็นเฉียบล็อคข้อมือและถูกพาไปที่รถตำรวจ เธอร้องไห้พลางวิ่งตามไปตลอดทาง แต่น้องชายเธอกลับจับเหล็กลูกกรงตรงหน้าต่างรถตำรวจ ยิ้มเล็กน้อยแล้วตะโกนกลับมาหาเธอ “พี่ วุตไม่ยอมให้ใครรังแกพี่หรอก ไม่ว่าใครก็ตาม!” ในตอนนั้นน้องของเธอดูโง่และเอ๋อจนทำให้เธอเจ็บปวดใจ เธอสูดน้ำมูก เงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มให้น้องชาย “ไอ้วุต” “ห้ะ!” บริวุตรู้สึกว่าตัวเองเอ๋อขึ้นมาทันที เมื่ออยู่ดีๆ เศวยาก็เรียกชื่อเล่นของเขา!! เศวยาจับมือของเขาแน่น แล้วพูดอย่างจริงจัง “วุต จากนี้ไปให้พี่ปกป้องแกเอง พี่จะไม่ให้ใครรังแกวุตได้ ไม่ว่าใครก็ตาม” บริวุตมองเธออย่างงุนงง ทันใดนั้น บริวุตก็เอามือปิดหน้า แล้วเอาหลังมือขยี้หางตา “พี่ พี่สมองกระทบกระเทือนไปแล้วจริงเหรอ…” เศวยาได้แต่ยิ้มเล็กน้อย น้องชายของเธอน่ารักและไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงเกลียดเขาได้ขนาดนั้น มันคงเป็นเพราะเธอคิดว่าไม่ใช่เลือดแม่เดียวกัน พอนึกถึงตัวเองเมื่อก่อน ก็คิดได้ว่าตัวเองไร้เดียงสา อ่อนต่อโลกซะจริง ดุสิดาพาหมอเข้ามา จากนั้นหมอก็ทำการตรวจเช็คร่างกายทุกส่วนของเศวยาทันที เศวยารู้สึกว่าได้รับสิ่งที่คู่ควรมาก ที่พระเจ้าได้มอบชีวิตครั้งที่สองให้กับเธอ เธอจะทุะนุถนอมและใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด “ผลจากการตรวจร่างกายคือไม่มีส่วนใดผิดปกติ พรุ่งนี้คุณเศวยาก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แล้ว” ดุสิดาได้ยินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทีหนึ่ง พอเห็นว่าพี่สาวเกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ บริวุตก็เปลี่ยนแปลงทัศนคติของตน เขาตื่นเต้น ดีใจและมีความสุขมาก เขาอยู่ข้างกายเธอตลอดช่วงเช้าจนเบื่อหน้ากันไปข้างหนึ่ง เศวยากัดแอปเปิ้ลที่แม่เลี้ยงปอกให้กิน เธอรู้สึกจิตใจสงบและปลอดภัยไปกับการดูแลอยู่ข้างๆ ของดุสิดา หลังจากได้พบเจอกับบทเรียนอันเจ็บปวดของชีวิตมากมายก่อนหน้านี้ ทำให้เธออยากจะเข้าใจสิ่งต่างๆ ต้องอดทนกับความเจ็บปวดมามากมายนับไม่ถ้วนจนจิตใจแข็งแกร่งดั่งเหล็ก ต้องแก่งแย่งขโมยมาจึงจะชนะคนอื่นได้ ต้องยิ้มหน้าตายโดยไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าอยากจะฆ่าชีวิตคือการเดิมพันทุกคนเป็นนักพนันที่มีฝีมือในการเล่นละครเก่งล้ำเลิศ เธอกาก แต่นั่นก็เป็นแค่เรื่องในอดีต ในตอนนั้นมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก บริวุตเดินไปเปิดประตู “พี่ชวนี พี่มาจริงๆ ด้วย” มีหญิงสาวผมยาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ใบหน้าของเธอสวยงามมาก เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่เรียบง่ายที่เศวยามอบให้กับเธอ เธอคนนั้นย่างเท้าเข้ามาในห้องด้วยฝีเท้าเบาๆ แม้ว่าเธอจะไม่สวยเท่าเศวยา แต่ก็ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาน่าหลงรัก ชวนียิ้มอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนหวานและนุ่มนวล “คุณแม่ให้ฉันเอาซุปนี่มาให้เธอจ่ะ” เศวยาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จ้องเธอด้วยสายตาที่ล่อให้หลงใหลเพื่อหยุดเธอไว้ เศวยานึกถึงท่าทางของชวนีตอนที่ด่าเธอว่าเป็นยัยสารเลวขึ้นมาได้