ตอนที่ 4 นังผู้หญิงไร้ยางอาย

ตอนที่ 4 นังผู้หญิงไร้ยางอาย ชวนีอยู่ที่นี่ฉันก็สบายใจ ดุสิดาดูนาฬิกาข้อมือ “เศวยา เดี๋ยวแม่จะต้องไปประชุมที่สมาคมสตรีน่ะ แม่อาจจะมาหาช้าหน่อยนะ” เศวยาไม่ได้เอ่ยปากตอบอะไรกลับมา แม่เลี้ยงอย่างดุสิดาชินกับการเย็นชาของลูกสาวคนนี้นานแล้ว จึงไม่ได้คิดอะไร ดุสิดาหยิกลูกชายที่อยู่ข้างเศวยาเหมือนหมาปั๊ก “ช่วงบ่ายไปเข้าเรียนด้วยล่ะ!” บริวุตเพิ่งจะอยู่ปีหนึ่ง เรียนอยู่ที่มหาลัยในเมืองนี้ เมื่อไหร่ที่มีเวลาว่างก็จะแอบหนีกลับบ้าน “ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่...” “ถ้างั้นแม่จะฟ้องพ่อแกนะ...” บริวุตตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็ออกไปพร้อมกับแม่อย่างเชื่อฟัง “ยา รู้สึกดีขึ้นรึยัง” ชวนีก็ทำตัวแบบนั้นเหมือนปกติ เข้ามานั่งใกล้ๆ เศวยาอย่างใกล้ชิด เศวยามีเพื่อนไม่มากนัก มีแค่เพื่อนคนเดียวที่เคยเป็นรูมเมทกันตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย หลังจากที่ได้เจอกับธนเทพ โลกของเธอก็ยิ่งเหลือเพียงแค่ผู้ชายคนนี้ แต่ชวนีที่อาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลวัชรภัทรนั้น ก็กลายเป็นที่ปรึกษาเรื่องความรักของเธอไปโดยปริยาย ชวนีช่วยเธอคิดแผนการขึ้นมาอย่างเต็มที่และสุดความสามารถ ให้เธอไปรับสินบนของกิจการอสังหาริมทรัพย์สองสามล้าน แล้วค่อยเอาไปให้ธนเทพเพื่อให้เขาชอบใจ นี่คือไอเดียที่ชวนีคิดขึ้นมา! “ยา เป็นอะไรรึเปล่า” เมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไร ชวนียื่นมือออกไปสัมผัสที่หน้าผากของเธอ “ไม่สบายรึเปล่า” เศวยาลุกตัวขึ้นมานั่งอย่างไม่ได้ระวังแผล และหลบตัวจากมือของชวนี ชวนีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ลุกไปเอาซุปมาให้เศวยา “กินซุปสักหน่อยเถอะ” ไม่เป็นไร ฉันยังไม่อยากกินอะไร เศวยาพลิกผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียงเดินไปเปิดหน้าต่าง เธอลับตาสูดหายใจอากาศบริสุทธิ์ ดูท่าทางแล้วมีความสุขเหลือเกิน ชวนีอยู่ข้างหลังและคอยมองเธอ จากนั้นเอ่ยปากขึ้นมาถามอย่างระมัดระวัง “ยา วันมะรืนฉันมีงานรวมศิษย์เก่า เธออยากจะไปกับฉันมั้ย” เศวยาใจสั่นขึ้นมา เธอกับธนเทพรู้จักกันในงานรวมศิษย์เก่าของชวนี ตอนนี้ดูเหมือนว่านั่นเป็นการบังเอิญที่ถูกกำหนดขึ้นมาไว้แล้ว “ยา?” “วันมะรืนฉันจะไปหาเพื่อน” เศวยาหันไปตอบ เธอพูดอย่างไม่ช้าและไม่เร็ว ชวนียิ้ม “ไม่เป็นไรนา เธอไปหาเพื่อนก่อนแล้วค่อยไปก็ได้นะ ฉันรอเธอได้” เศวยายิ้มอยู่ในใจอย่างเย็นชา ชวนีผลักผู้ชายที่ตัวเองรักไปให้คนอื่นแบบนี้ คือมั่นใจในตัวเองมากเกินไป หรือว่าเห็นแก่เขามากเกินไป คนเราถ้าไม่ตายสักครั้ง ก็จะไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองผิดตรงไหน ถ้าทำผิดแล้วยังไม่ปรับปรุงตัว นั่นก็คือไม่ละอายใจ ในเมื่อพระเจ้าให้โอกาสเธอเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เธอจะต้องลิขิตแก้ไขชีวิตตัวเอง จะไม่ให้สองคนนี้มาจูงจมูกเธออีกเป็นอันขาด! “ไม่ดีกว่า ฉันคงจะกลับดึก” เศวยาตอบอย่างเย็นชา และบิดขี้เกียจไปทีหนึ่ง ไม่ให้โอกาสเธอได้เอ่ยปากคำชวนขึ้นมาอีก “เหมือนจะง่วงอีกรอบละ” ชวนีตกใจไปพักหนึ่ง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ “งั้นเธอก็พักผ่อนดูแลตัวเองดีดีล่ะ ฉันจะกลับไปก่อนดีกว่า อ้อ แล้วก็อย่าลืมกินซุปด้วยล่ะ” เธอมองชวนีเดินจากไป เศวยาก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เหมือนไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอคิดอะไรอยู่… ตกตอนเย็น ชิตวรก็รีบไปโรงพยาบาล พ่อ! เศวยากระโดดโถมตัวมาในอ้อมอกของเขา เบ้าตาแฉะชั่วขณะ “พ่อ ฉันขอโทษ…” ชิตวรลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ หัวเราะแล้วต่อว่าเธอ “โตขนาดนี้แล้ว ยังจะอ้อนพ่ออีก ไม่กลัวคนอื่นเค้าหัวเราะรึไงห้ะ” ดุสิดาอยู่ข้างหลัง มองดูด้วยสายตาที่อิจฉาตาร้อน ใบหน้าที่เข้มงวดของสามีเธอ มีเพียงแค่ตอนเห็นเศวยาเท่านั้น ถึงจะยอมแสดงรอยยิ้มออกมา ! เธอก็เหมือนสิ่งที่ถูกจัดเตรียมไว้ในบ้านหลังนี้ นอกจากดูสีหน้าของพ่อแม่สามี ดูสีหน้าของสามี และยังต้องดูสีหน้าของเศวยา! เธอรู้สึกไม่พอใจ เดินไปข้างหน้าหัวเราะแล้วพูดว่า “ยา รีบเก็บเข้าของซะเถอะ เรามารับเธอกลับบ้านกัน” เศวยาไม่เงยหน้าขึ้นมา ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ เหมือนกับเด็กที่ยังไม่โต “พ่อ ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน” “โอเค ตอนนี้พ่อจะพาลูกสาวสุดที่รักของพ่อกลับบ้าน” ชิตวรหัวเราะ แล้วหยิกจมูกเล็กๆของลูกสาวเบาๆ แล้วพูดกับภรรยาว่า “ดา ช่วยเก็บข้าวของแทนยาหน่อยสิ ผมกับยาจะไปรอคุณที่รถนะ” ...เฮอะๆ “จ้ะ” ดุสิดาหัวเราะ ในใจนั้นด่าเศวยาไปไม่รู้กี่ร้อยรอบแล้ว ตอนที่รอดุสิดาเอาสัมภาระลงมานั้น รถก็ได้แล่นออกไปนานแล้ว เธอรีบโทรหาสามี ชิตวรตอบในสายว่ายาปวดหัว อยากกลับบ้านไปพักผ่อนเร็วๆ เขาบอกให้ดุสิดาเรียกแท็กซี่กลับบ้านเอง ดุสิดาโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือ แล้วสาปแช่งอย่างโหดเหี้ยม “นังผู้หญิงไร้ยางอาย!”