ตอนที่ 5 ใต้ชายคาเดียวกัน

ตอนที่ 5 ใต้ชายคาเดียวกัน บ้านของเศวยาอยู่ที่บริเวณบ้านพักของข้าราชการ อยู่ในเขตเก่า สภาพแวดล้อมดี เพื่อนบ้านส่วนใหญ่ก็เห็นเศวยามาตั้งแต่เด็กๆ ในตอนที่รถกำลังจะเข้าเขตที่อยู่อาศัยนั้น เศวยาก็เกาะกระจกหน้าต่างรถข้างคนขับแล้วมองไปที่วิวทิวทัศน์ที่คุ้นเคยด้านนอกหน้าต่าง เมื่อก่อนเธอมองว่ามันเป็นของเก่าโบราณคร่ำครึ แต่ตอนนี้พอได้กลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่อยู่ในอากาศ และได้เห็นคนแก่ที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวน เธอก็รู้สึกได้ถึงความใกล้ชิดที่ห่างหายไปนาน ชิตวรกับลูกสาวลงจากรถ จากนั้นก็มีคนเข้ามาหาอย่างทันทีทันใด “ยา เป็นยังไงบ้างจ้ะ” “ได้ยินมาว่าแม่หนูคนนี้เข้าโรงพยาบาล เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย” ทุกคนต่างเอ่ยปากถามโดยไม่รอให้ชิตวรอ้าปากพูด เศวยาหัวเราะฮิๆ แล้วพูดว่า “หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ หมอบอกกว่าหนูแข็งแรงเหมือนกับวัวเลยล่ะค่ะ!” ท่าทางที่ฉลาดหลักแหลมของเศวยาทำให้ทุกคนตลกขำขัน ในตอนนั้นชิตวรก็มองลูกสาวของตนอย่างสงสัยปนกับความปลื้มปิติยินดี เศวยาไม่ค่อยได้คุยกับเหล่าเพื่อนบ้านเก่าของเธอแบบนี้ ชิตวรไม่รู้ว่าทำไมหลังจากเขาไปรับเธอออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็รู้สึกว่าเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย รู้สึกว่าเธอน่ารักน่าเอ็นดู เฉลียวฉลาดและเข้าใจโลกมากขึ้น เขาคิดว่าบางทีลูกสาวของเขาอาจจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ เศวยาพักอยู่ที่บ้านสองวันแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกสุขกายสบายใจแบบนี้มาก่อนเลย รุ่งเช้า ในตอนที่เศวยาลุกขึ้นมาทานข้าวเช้าก็มีคนนั่งล้อมที่โต๊ะอาหารอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ชวนีก็อยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย เธอสวมชุดกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลซึ่งขับกับผิวของเธอ ทำให้เธอดูสวยงามสะดุดตาผู้คน ผมก็ถูกจัดให้เข้าทรงโอนอ่อนผ่อนตามอยู่บนไหล่ น้าลดาวัลย์แม่ของชวนีเป็นผู้หญิงในชนบทที่ซื่อตรงและจิตใจดีมีเมตตา เธอเป็นแม่บ้านของตระกูลศิริวัชรภัทรมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ชิตวรไม่เคยมองเธอกับชวนีเป็นคนนอกเลย โดยเฉพาะชวนีที่มีทั้งนิสัยและผลการเรียนที่ดี ชิตวรปลาบปลื้มในตัวเธอมาก โดยเขาจ่ายค่าเทอมระหว่างเรียนมหาวิทยาลัยให้ชวนีทั้งหมด สิ่งที่เศวยามี เธอก็มีเหมือนกัน พอชวนีเห็นว่าเศวยาเดินมา เธอก็ยกนมวัวมาเสิร์ฟ “ยาจ้ะ วันนี้ฉันจะต้องไปร่วมงานพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆ เธอจะไปด้วยกันมั้ย” เศวยามองไปที่เธอ ท่าทีของเธอดูซื่อตรงและเป็นมิตร ชิตวรได้ยินก็วางหนังสือพิมพ์ “ยา ออกไปเที่ยวกับนีซะสิ” “ไม่ล่ะค่ะ วันนี้ยาต้องไปหาเพื่อน” เศวยานั่งลง แล้วทานไข่เจียวตรงหน้าอย่างตามอำเภอใจ แต่ไม่ได้แตะแก้วนมที่ชวนีมาเสิร์ฟให้เลยแม้แต่น้อย ‘เพื่อนเหรอ?’ ชิตวรขมวดคิ้ว “ลูกมีเพื่อนเยอะก็ดี ไปเถอะ แต่อย่ากลับดึกมากนักล่ะ” เศวยายิ้มให้พ่อของเธออย่างน่ารักน่าเอ็นดู “ค่ะ” ชวนีที่อยู่ข้างๆ มองเธออย่างครุ่นคิด จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทานข้าวเช้าเงียบๆ ตอนที่รับสายของเศวยา จันทรชาก็นึกว่าตัวเองได้ยินอะไรผิดไป ทั้งสองนัดพบกันที่ร้านกาแฟในใจกลางเมือง ในตอนที่เจอกันเศวยาก็โอบกอดเพื่อนของเธออย่างอบอุ่น ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหน่ะ บนใบหน้าที่สวยงามของจันทรชาเผยให้เห็นรอยยิ้ม “ก็แค่ไม่กี่วันเอง” ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมานานหลายปีแล้ว แถมชเยศน้องชายต่างแม่ของเศวยาก็กำลังหลงรักจันทรชาอยู่ แต่ว่าเศวยารู้ว่าจันทรชาไม่มีทางรับรักของชเยศได้ เพราะเธอมีผู้ชายอีกคนอยู่ในใจแล้ว จันทรชาดื่มกาแฟโดยไม่ถามไถ่เศวยาเลยว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้โทรเรียกเธอมา ส่วนมากจะนั่งฟังเศวยาพูดอย่างเงียบๆ “จันทรชา พวกเราไปช้อปปิ้งกันเถอะ” เศวยาต้องการจะชดเชยช่วงเวลาที่หายไปในสองปีที่ผ่านมากับเพื่อนสนิทคนนี้! “เอาสิ” “ฮะๆ ไปกันเถอะ!” เศวยาลากเธอออกจากร้านกาแฟด้วยความร่าเริงสดใสมีชีวิตชีวา จากนั้นทั้งสองก็ช้อปปิ้งกันตลอดทั้งวัน ตกเย็นเศวยาก็เลี้ยงข้าวจันทรชาและชวนเธอไปร้านคาราโอเกะ จันทรชากอดอกแล้วจ้องเศวยาอย่างสงสัย “บอกมาซะทีสิ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น” พวกเธอเป็นรูมเมทกันมาสามสี่ปีแล้ว เธอรู้นิสัยเศวยาเป็นอย่างดี เศวยาไม่เคยเป็นเลี้ยงข้าวเธอโดยไม่มีเหตุผล เศวยาเอียงคอ แล้วมองเพื่อนของเธอด้วยสายตาที่ล่อให้หลงใหลดั่งนกฟินิกส์ “ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่อยากจะผ่อนคลายสักหน่อยก็เท่านั้น” จันทรชามองเธอนิ่งๆ เป็นเวลานาน จากนั้นก็ลุกขึ้น “งั้นเราจะรออะไรกันอยู่ล่ะ” เศวยายิ้มแล้วหัวเราะออกมา นิสัยแบบนี้ของจันทรชาทำให้เธอเจริญอาหารได้ตลอด ตอนที่พวกเธอเพิ่งจะถึงประตูทางเข้าร้านคาราโอเกะ ก็ได้ยินเสียงพูดมาจากข้างหลัง “เศวยาเหรอ” เศวยาหันไปมองทีเดียวก็เห็นชวนีพร้อมด้วยสีหน้าและอารมณ์ที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน ‘ชวนีอยู่ที่นี่ หรือว่าธนเทพก็....’