ตอนที่ 7 ทั้งสองฝ่ายที่ไม่รู้จักกัน

ตอนที่ 7 ทั้งสองฝ่ายที่ไม่รู้จักกัน เขาสารภาพออกมาอย่างไม่ปิดบัง ชวนีหน้าแดงและใจเต้น ความรู้สึกที่กังวลและไม่สบายใจเมื่อกี้นี้ก็ค่อยๆ จางหายไปหมด ชวนีพิงเขา และก้มหน้าอย่างเขินอาย “นีรู้น่า แต่เราต้องคำนึงถึงสถาณการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเป็นหลักนะ” เธอพูดพลางเงยหน้า และมองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “เทพ เพื่อเทพ ไม่ว่าอะไรนีก็ทนได้” ธนเทพยิ้มอ่อน แล้วยื่นมือมาดึงจมูกชวนี “ยัยโง่” ตอนที่เข้าไปห้องวีไอพี จันทรชาเหลือบมองเศวยาที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย จันทรชาจึงลุกขึ้นเดินไปที่เครื่องเล่นเพลงโดยไม่ถามอะไร แล้วเลือกเพลงที่ชื่อว่า love song จากนั้นก็ส่งไมโครโฟนให้กับเศวยา “เพลงนี้เหมาะกับเธอ” เศวยานิ่งไปเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เผลอยิ้มหัวเราะออกมาเสียงดัง จันทรชาก็เป็นเพื่อนที่รู้ใจที่สุดเลยจริงๆ เธอโยนความเศร้าที่มีทิ้งไป แล้วรับไมค์โครโฟนมาอย่างสุขกายสบายใจ ร้องไปตามเสียงคาราโอเกะ และถึงจะร้องแล้วเสียงเพี้ยนยังไงก็ไม่แคร์ พอร้องเพลงอย่างได้อารมณ์แล้ว ทั้งสองก็สั่งเบียร์มาดื่ม จันทรชาคอแข็งมาก แต่เศวยาคออ่อนมาก เมื่อดื่มไปสองขวด ใบหน้าที่เล็กดูสวยงามของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนราวกับสีของมะเขือเทศ แล้วก็เริ่มมึนหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอโบกมือไปมาไม่หยุด “ไม่ได้ๆๆ ไม่ไหวแล้ว…” จันทรชาดื่มหมดไปขวดหนึ่ง ก็นำขวดเปล่าวางไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มแต่เหมือนไม่ยิ้มพลางพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยว่า มาดอนน่าแห่งมหาวิทยาลัย D อย่างเธอจะดื่มเหล้าไม่ได้” รู้ว่าจันทรชากำลังแซะอยู่ แต่เศวยาก็ไม่โกรธ แล้วหลับตาลงพร้อมพูดออกมาอย่างงามหยาดเยิ้ม “ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าผู้หญิงที่เป็นหัวกะทิชั้นยอดแห่งมหาวิทยาลัย D อย่างเธอจะดื่มเก่งขนาดนี้” จันทรชายิ้มเล็กน้อย ยกขวดขึ้นมาแล้วกระดกลงคอไปครึ่งขวด เศวยาดื่มเก่งสู้จันทรชาไม่ได้ เธอลุกขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ “เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” “ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย” “ไม่เป็นไร” เธอเปิดประตูแล้วเดินตามระเบียง ที่ระเบียงอากาศร้อนอบอ้าวจนทำให้สติของเศวยาเลอะเลือนมากกว่าเก่า เธอจึงพิงกำแพงเพื่อนำทางไปห้องน้ำ เธอมึนหัวมาก ยิ่งก้าวเท้าก็ยิ่งเดินเซขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เธอเพิ่งจะเลี้ยวตรงทางโค้ง ก็ร่วงไปอยู่ในอ้อมกอดของคนแปลกหน้าเข้าอย่างจัง “ขอโทษค่ะ…” เธอหลับตาและก้าวถอยหลัง “เธอเมาละเหรอ” ทันใดนั้นเศวยาก็เบิกตากว้าง เธอไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่ยืนตรงหน้าคือธนเทพ มองไป เหมือนเวลาผ่านไปสองปี ความรักที่ต่ำต้อยของเธอนั้น ก็ได้กลับคืนมาอีกครั้ง เธออยากจะหนีห่างไปจากเขา แต่ทำไมเธอถึงหนีเขาไปไม่ได้ หรือว่านี่สินะที่เรียกว่าพรมลิขิต เธอทำท่าว่าจะร่วงอยู่หลายรอบ ธนเทพจึงยื่นมือออกมาพยุงเธอ เธอตระหนักได้จึงถอยหลังไป เธอหลบเหมือนกับว่าเขาเป็นสัตว์ร้าย มือแกร่งของธนเทพค้างกลางอากาศ เขาพูดออกมาเบาๆ “ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ” วิสัยทัศน์ของเศวยาเริ่มเลือนลางราวกับมีหมอกคลุม เธอถอยหลังไปไม่หยุด “ได้โปรด ช่วยไปไกลๆ จากโลกของฉันได้มั้ย…ครั้งนี้ ฉันไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคุณอีก…” เธอระงับความเศร้าโศกที่อยู่ในดวงตาของเธอเอาไว้ไม่ได้ ธนเทพขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า เงาของร่างสูงปกคลุมร่างของเธอ “เราเคยรู้จักกันเหรอ” “ไม่!” เศวยาส่ายหน้าอย่างจริงจัง ‘ไม่เคยรู้จัก จากนี้ก็จะไม่รู้จักกันด้วย’ ในตอนที่ธนเทพยังอยากจะพูดบางอย่าง ชวนีก็เดินเข้ามา “เทพ ทำไมนานจัง” ในตอนที่เห็นเศวยา สีหน้าของชวนีก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ทันไรสีหน้าก็กลับเป็นเหมือนเก่าอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเธอ “ยา เธอก็มาที่นี่ด้วยเหรอ” เศวยาไม่หันไปมองแม้แต่น้อย จากนั้นก็เดินอ้อมธนเทพเพื่อตรงไปห้องน้ำ ชวนีมองไปที่ธนเทพ เขายิ้มมุมปากอย่างคาดเดาความคิดได้ยาก “ดูเหมือนว่าเธอจะเกลียดฉันมากนะนั่น” ชวนีไม่อยากจะคาดเดาความหมายที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขา เธอก็พูดออกมาเบาๆ“นีจะเข้าไปดูเธอสักหน่อย” พอเศวยาใช้น้ำเย็นล้างหน้าก็รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของธนเทพขึ้นมาได้ เธอก็สะบัดหัวไปมาอย่างหงุดหงิดและรู้สึกถูกขัดใจ บ้าจริง เธอจำเป็นต้องหนีจากผู้ชายคนนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะให้เขามีผลต่อความรู้สึกของเธออีกไม่ได้! “ยา ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” ชวนีเดินเข้ามา เศวยาใช้ทิชชู่เช็ดหยดน้ำบนหน้าของตน แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ “ฉันไม่เป็นไร” “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เธอเดินเข้ามาด้วยสายตาที่แปรเปลี่ยน แล้วถามอย่างหยั่งเชิง “เมื่อก่อนธนเทพเป็นเพื่อนบ้านกับพวกเรา เธอคงรู้จักกับเขามาก่อนแล้วแหละมั้ง ฮะๆ เมื่อกี้พวกเธอคุยเรื่องอะไรกันหน่ะ”