ตอนที่ 8 ทำไมต้องเกรงใจ

ตอนที่ 8 ทำไมต้องเกรงใจ “ธนเทพ?” เศวยาเลิกคิ้วที่เรียวยาวบางขึ้น พร้อมด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม “เขาคือใคร ฉันไม่รู้จัก” จากนั้นเศวยาก็หันหลัง แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ชวนียังคงยืนงงอยู่ในห้องน้ำ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเศวยาห่างเหินกับเธออย่างอธิบายไม่ถูก จันทชาพยุงเศวยาออกมาจากร้านคาราโอเกะ “ฉันจะให้เธอดื่มมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ก่อนมาเนี่ยอวดจังเลยนะ” เศวยาเรอออกมาเป็นกลิ่นเหล้า พลางเอาหัวพิงไหล่ของจันทรชา “ฉันไม่แคร์ แกต้องรับผิดชอบ” เมื่อจันทรชาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นคนสองสามคนยืนอยู่หน้าประตู และพูดอย่างมีความหมายโดยนัยว่า “เธอหาคนเลี้ยงผิดคนแล้ว ฉันเลี้ยงเธอไม่ไหวหรอก” เธอเบะปาก “ชิ ไร้หัวใจซะจริง” “ยา?” ชวนีที่รออยู่ตรงนี้มาตลอดก็วิ่งเข้ามาหา “โห ทำไมเธอดื่มเยอะขนาดนี้ล่ะ เดี๋ยวคุณลุงชิตวรรู้เข้าคงไม่สบายใจแน่เลย” จันทรชามองไปที่เธอ “เธอเป็นใครอ่ะ” ชวนียิ้มเล็กน้อย “ฉันชื่อชวนี เป็นเพื่อนสนืทของเศวยา” จากนั้นก็พูดเสริมว่า “ฉันก็อยู่บ้านตระกูลศิริวัชรภัทรจ่ะ” จันทรชาประคองร่างที่เมามายของเศวยาไปหนุนร่างที่เล็กบอบบางของชวนีโดยไม่ได้พูดอะไร “จันทรชา…” เศวยามองไปที่ผู้หญิงไร้หัวใจคนนั้น ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเพื่อนเธอจะกล้าทิ้งเธอไว้แบบนี้! “ฮึก ปวดหัวอีกแล้ว” ชวนีแบกเศวยาอย่างยากลำบาก ในตอนที่หมุนตัวหันไป ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็หนักอึ้งและหมดแรงไปดื้อๆ ธนเทพใช้มือข้างหนึ่งโอบกอดเศวยาไว้อย่างสบาย เขาประคองเธอที่เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงไว้ไม่ให้ล้มลงไป กลิ่นน้ำหอม ICEBERG จากตัวเธอส่งกลิ่นไปถึงจมูกของเขา นั่นเป็นน้ำหอมรุ่นเซ็กซี่ที่รู้สึกคุ้นเคย ทันใดนั้นก็ได้สัมผัสถึงประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอ มันเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน... เศวยาหันหัวออกไปสูดหายใจอากาศบริสุทธิ์ข้างๆ พยายามที่จะรักษาให้สมองของตัวเองตื่นตัว เธอยื่นมือออกไปผลักเขา ตอนที่ฝ่ามือของเธออยู่บนอกของเขานั้น เธอรีบหดมือกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นการกระทำของเธอเมื่อกี้ ธนเทพรู้สึกไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว และยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก เธอปฏิเสธเขาขนาดนี้ เป็นเพราะว่าเธอเกลียดเขาจริงๆเหรอ สายตาคู่นั้นของเธอเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและเกลียดชัง มันเป็นเพราะอะไรกัน “ฉันเดินเองได้” เศวยาอยากจะหลุดออกไปจากตัวเขา ชวนีรีบมาตรงหน้าอย่างทันเวลา “ยา เธออย่าอวดดีไปหน่อยเลยนา ดูสิ แค่จะยืนก็ยังยืนไม่ได้เลย ให้เทพไปส่งเธอดีกว่านะ” พูดจบชวนีก็มองไปที่ธนเทพ “เทพ นียังมีธุระต้องทำ เทพช่วยส่งเศวยากลับบ้านแทนนีได้มั้ย” ธนเทพมองเธออย่างลึกซึ้ง อารมณ์ภายใต้สายตาของเขาทำให้เศวยาสัมผัสได้พอดี เขากำลังรู้สึกละอายใจ เพราะว่าเขาพยายามที่จะเข้าใกล้เธออย่างสุดความสามารถ และก็ยังรู้สึกผิดต่อชวนีเช่นกัน เฮอะ เธอไม่ได้วางตัวในแบบสามีภรรยาคู่หนึ่งที่จริงใจและซื่อสัตย์ต่อกันเลย จึงทำให้สุดท้ายต้องจากกัน แต่ก็ต้องกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง มิน่าละ เมื่อชาติที่แล้ว เหล่าเพื่อนๆของธนเทพแต่ละคนแสดงสีหน้าไม่พอใจให้เธอ อารมณ์รักคือการที่เข้าอกเข้าใจลูกสะใภ้ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างชวนี ชวนีถือว่าเก่งมากจริงๆ ตอนที่อยู่ต่อหน้าธนเทพนั้นเธอกล้ำกลืนความอัปยศ และเสียสละตัวเองเพื่อนเขา ตอนที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ ทำตัวเป็นเจ้าหญิงองค์เล็กๆ มีฐานะร่ำรวย เอาใจใส่และอบอุ่น ทำให้ได้คะแนนจากเพื่อนๆมามากมาย แต่น่าเสียดายตรงที่ว่า ตัวเองในตอนแรกนั้น ถูกความรักทำให้ตาบอด สติเลอะเลือน รู้แค่ว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงที่นิสัยขี้อิจฉาที่ใช้วิธีการแบบง่ายๆไม่ซับซ้อนทำให้เธอขายหน้า แต่ก็กลับทำให้ธนเทพรู้สึกระอาตัวเอง ชาติที่แล้ว เธอถูกสองคนนี้ทำลายครอบครัวของเธอจนมอดหมดสิ้น ในตอนแรกนั้นคิดว่าชาตินี้จะใช้ชีวิตในแนวทางที่ถูกต้อง อยากจะรักและเห็นคุณค่าในอดีต แต่ใครจะไปรู้ว่า พวกเขาจะกลับมายั่วยุเธออีกครั้ง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่เกรงใจพวกมัน เศวยาไม่สนใจสายตาของทั้งสองคน และยังกลับไปซบในอ้อมอกของธนเทพ ธนเทพรู้สึกตกใจเล็กน้อย สายตาไปหยุดอยู่ที่ร่างของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หยั่งเชิง “เศวยา..” “ปวดหัวจังเลย...” เธอพูดเหมือนอ้อนๆ เพราะว่าพิงอยู่บนร่างของเขา ความอิ่มเอิบหน้าอกของเธอเสียดสีกับหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขา ธนเทพเลิกคิ้วสูง รู้สึกไม่เข้าใจกับการกระทำของเธอเมื่อตอนแรกที่เจอกันกับตอนนี้มาก ชวนีกัดริมฝีปาก สีหน้าดูไม่ค่อยดี เรื่องมันก็เป็นไปตามที่เธอวางแผนไว้ แต่เธอควบคุมความอิจฉาที่อยู่ภายในใจไว้ไม่ค่อยได้ มาคิดถึงจุดนี้ เพื่อผู้ชายที่ตัวเองรัก เธอก็สามารถกัดฟันทนไว้ได้ เธอยิ้มแล้วพูดกับธนเทพ “เทพ...พวกเธอรีบไปกันเถอะ” ธนเทพมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เม้มริมฝีปากที่บางไว้แน่น และทำตัวขยุกขยิกอย่างเงียบๆไปสองสามที ชวนีนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็มองต่ำลงอย่างเบิกบานใจ “ฉันไปก่อนนะ” เมื่อกี้เขาเพิ่งพูดไป ว่าเขาจะไม่ทำอะไร... เขากังวลต่อความรู้สึกของเธอแบบนี้ ทำไมเธอถึงเห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ตัวเองล่ะ ชวนีพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ถ้ารีบจัดการกับเศวยาให้ได้เร็วที่สุด เธอกับธนเทพถึงจะมีอนาคตที่ดีงาม สิ่งที่พวกเขาทำทั้งหมดในตอนนี้ ก็เพื่ออนาคต! ธนเทพประคองเศวยาเข้าไปในรถออดี้เอแปดของเขา หลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอแล้ว เขาก็ไปนั่งที่นั่งคนขับ “คุณเศวยา บ้านของคุณอยู่ที่ไหนครับ” เศวยากวาดสายตาไปมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา หลังจากที่บอกที่อยู่แล้ว เธอก็นั่งพิงที่นั่ง เอาหัวชนกับหน้าต่างรถ และหลับตาลง ธนเทพมองเธอผ่านกระจกมองหลัง แล้วค่อยๆ ออกรถอย่างช้าๆ ไม่ถึง 20 นาที รถก็จอดอยู่หน้าอาคารที่พักข้าราชการ เศวยาเมาจนมึนแล้วหลับไป ธนเทพหันไปจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา แววตาลึกซึ้งเหมือนอยากจะค้นหาอย่างถึงที่สุด แผงขนตาของเศวยากระดกขึ้นนิดๆความหนาวในรถทำให้รู้สึกตัว เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ธนเทพยืนอยู่ข้างนอก ร่างสูงยืนพิงประตูรถยนต์ ระหว่างง่ามนิ้วหนีบบุหรี่ไว้หนึ่งมวน ถ้ามองจากมุมเธอทะลุไป มันเป็นด้านหลังที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชาย