ตอนที่ 9 ถอดเสื้อของเธอออก

ตอนที่ 9 ถอดเสื้อของเธอออก แต่ทว่า หลายสิบคนที่สวมชุดสูทสีดำ ยืนตัวตรงออยู่ที่ข้างกายของสุมิตรพวกนั้น แต่ไม่มีใครกล้าออกมาข้างหน้าแม้แต่คนเดียว ร่ายกายคล้ายจะหยุดสั่นไม่ได้ หน้ามองดินไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงพูด พวกเขากล้าที่จะถอดเสื้อผ้าของจันวิภาที่ไหนกัน แม้คุณชายสุมิตรจะไม่ค่อยชอบผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ แต่เธอก็เป็นคุณผู้หญิง เป็นผู้หญิงของนาย ถ้าจะต้องทำจริงๆ ก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรต่อไป “สุมิตร นายมันพวกวิปริต” จันวิภาโกรธจนตัวสั่น ลุกขึ้นกำหมัดต่อยไปทางสุมิตร “ไอ้บ้า” “วิปริตบ้า” สุมิตรยกมือออกมาขวางมือของจันวิภาไว้ และกำข้อมือของเธอ แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า “ดี ถ้าเป็นอย่างนี้ งั้นผมจะลงมือด้วยตัวเองแล้วกัน” จันวิภาตกใจกลัวนัยน์ตาเบิกกว้าง พยายามกระชากมือให้หลุดออกจากมือของสุมิตร แต่แรงของสตีรไหนจะสู้แรงของบุรุษได้ มีเพียงเสียง “แคว๊ก” ดังขึ้นมา…. เสียงของผ้าที่ถูกฉีกอยู่ข้างหูของเธอ คาดไม่ถึงสุมิตรใช้ปากกระซากเสื้อเปิดออก ความรู้สึกสุดอัปยศได้ปรากฏเข้ามาให้ภวังค์ของเธอ มันช่างน่าเศร้าหาใดเปรียบ..... “สุมติร นายมันเดรัจฉาน! ปล่อยฉันเดี่ยวนี้ !” จันวิภาใช้สุดแรงกระชากตัวเพื่อหนีออกจากสุมิตร ตระโกนร้องด้วยความโมโห “สารเลว นายคิดว่าฉันเป็นอะไร จริงๆแล้วนายคิดว่าฉันคืออะไร” “ในสายตาของฉัน เธอเป็นแค่ผู้หญิงส่ำส่อนที่หาได้ทั่วไปนั้นแหละ!” สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชาและจ้องไปที่จันวิภา ยื่นมือกะจะไปจับที่ค้างของจันวิภา แต่คาดไม่ถึงจันวิภาได้นำไปหนึ่งก้าว ปากของเธอได้กัดอย่างแรงเข้าที่มือของสุมิตร! “หืดดดด~~~” ในความประมาทของสุมติรสูดอากาศกลับเข้าไปหนึ่งเฮือกและคลายมือออกจากจันวิภาเล็กน้อย จันวิภาคว้าโอกาสนั้นพลักตัวออกจากสุมิตรอย่างสุดกำลัง หลังจากนั้นก็หนีออกจากโซฟาหนังสีขาว ขณะที่สุมิตรถูกจันวิภาผลักออกนั้น หยกโบราณที่อยู่ในกระเป๋าไหลออกมาโดยไม่ตั้งใจ จันวิภามองเห็นรูปร่างของหยกสีเขียว หลุดออกจากกระเป๋าของสุมิตร เธอรู้สึกถึงความคุ้นเคยนั้น แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามองอย่างละเอียด รีบกระโดดหนีออกอย่างเร่งรีบ “หยุดเดี๋ยวนี้! ” สุมิตรตระคอกออกมา จันวิภาฟังเขาที่ไหน รีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาและวิ่งออกไปจากห้องรับแขก “คุณผู้หญิง คุณชายสั่งให้ท่านหยุด” หญิงรับใช้รีบวิ่งมาขวางเธอไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจในขณะที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น “นายหญิงท่านกลับไปเถอะ” “หลีกทางเดี๋ยวนี้!” จันวิภาโกรธจนตัวสั่น ถูกสุมิตรทำให้ขายหน้า ไม่มีใครช่วยก็ช่างมันเถอะ คนพวกนี้ยังคอยตามมาซ้ำเติมอีกหรอ “นายหญิง ดิฉันเป็นหญิงรับใช้ของคุณชาย ต้องฟังคำพูดของคุณชาย รบกวนนายหญิงโปรดอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนเลย” ขณะสาวใช้กำลังพูด สีหน้าของคนอื่นเริ่มเปลี่ยนไป ผ่านไปสักครู่กลุ่มคนทยอยเข้ามาขวางทางของจันวิภาเอาไว้ “นี่เธอ ถ้าไม่มีฉันละก็ เธอก็ไปที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้น” เสียงของสุมิตรดังมาจากข้างหลัง ราวกับงูพิษตัวหนึ่งเลื่อยเข้าไปในหูของจันวิภา “เธอทำได้แค่เดินมาตรงนี้ ตั้งใจฟังและปรนนิบัตรให้ฉันซะ!” “ฝันไปเถอะ!!! ฉันไม่ให้นายเหลิงหรอก ยังไงก็ไม่มีทาง” จันวิภากัดฟันแน่น พูดออกมาทีละคำ จากนั้นจึงหมุนตัวกลับ เพื่อทะลุสาวใช้พวกนั้นเพื่อวิ่งกลับห้องของตัวเอง สุมิตรตะลึงคิดไม่ถึง ผู้หญิงคนนี้ยังคิดจะหนีอีก ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดขึ้นว่า “พวกเธอกันเธอไว้ จับถอดเสื้อผ้าออกให้หมด! จันวิภา หญิงส่ำส่อนก็คือหญิงส่ำส่อน ผมอยากจะดูว่าเธอจะปลอมตัวได้นานอีกแค่ไหน ” หลังจากสุมิตรพูดจบ รีบเดินไปทางจันวิภาทันที เมื่อหญิงรับใช้ฟังคำสั่งเสร็จรีบเข้าล้อมจันวิภาทันที จันวิภาตกใจ เดินถอยหลังกับไป ในอกมีแต่ความอัปยศ แท้จริงแล้วทำไมถึงแต่งงานกับคนแบบนี้นะ ! “สุมิตร นายอย่าทำอย่างนี้ ฉันคือภรรยาของนายนะ !!!” จันวิภาตะคอกออกมา “ ภรรยาหึ เธอไม่คู่ควรหรอก” สุมิตรยิ้มอย่างเย็นชา จันวิภา แสดงธาตุแท้ของเธอออกมาเถอะ อย่ามาเสแสร้งอีก แสดงออกมาว่าปกติเธอมันบ้าราคะขนาดไหน คำตอบคือเธอมันไม่ได้เป็นอะไรทังนั้น เป็นเพียงแค่! ผู้หญิงสำส่อน !” สุมิตรหัวเราะเยาะเย้ย น้ำเสียงแอบซ่อนความหึงที่แม้แต่ตัวเองไม่รู้เอาไว้ แค่คิดว่าพูดหญิงคนนี้เคยเสพสุขกับชายอื่น สุมิตรก็โกรธจนจะทนไม่ไหว เขามองไปทางจันวิภา แววตาราวกับใบมีด ทำให้จันวิภาแผ่นหลังรู้สึกถึงความเย็นยะเยือก ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความกลัว สายตาของชายคนนี้ น่ากลัวจริงจริง! เม้มริมฝีปากลง อดทนไม่ที่จะหัวเราะเยาะออกมา น้ำตาคลออยู่ตรงเบ้าตา จันวิภาอดกันอย่างแข็งขืน เบิกตาเขม่งจ้องไปที่สุมิตรและพูดว่า “ฉันเคยพูดว่าฉันไม่ใช่คนแบบนี้ นายก็ไม่เชื่อฉัน ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว....” “ผมไม่เชื่อหรอใช่หรอ” สุมิตรกวาดสายตามองไปยังเรือนร่างของจันวิภาอย่างเหยียดหยาม ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดขึ้น “ฉันรู้แค่ว่าร่างกายของเธอ มันแสดงออกได้ชัดเจนกว่าปากของเธอก็แล้วกัน” จันวิภาสีหน้าแข็งทื่อ เปลี่ยนเป็นขาวซีด เธอสัมผัสได้ถึงสายตาอันเหยียดหยามของสาวใช้ที่อยู่รอบกาย กัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง จันวิภาสิ้นหวังถึงขีดสุด มองไปรอบๆ สุมิตรไม่เชื่อเธอ คนในนี้ก็ไม่ช่วย เหลือแค่เพียงตัวคนเดียว.... ร่างกายเดินถอยไปต่อ ทันใดนั้นสัมผัสได้ถึงเสาหินด้านหลัง จันวิภาตกใจ พบว่าตัวเองไม่สามารถถอยไปได้อีกแล้ว หมดหนทางแล้ว จึงกัดปาก จำใจตะโกนใส่สุมิตร “สุมิตร นายอย่าเข้ามานะ ถ้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะพุ่งเข้าชน และตายให้นายดู”