ตอนที่ 4 ระยะทางที่ไม่อาจเข้าใกล้

ตอนที่ 4 ระยะทางที่ไม่อาจเข้าใกล้ ค่ำคืนอันมืดมิดราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำหมึกบนท้องฟ้า มืดเสียจนแทบจะมองไม่เห็นทาง...... หยางเมิ่งฉีเพิ่งลงจากรถเมล์เที่ยวสุดท้าย มือทั้งสองซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม มุ่งหน้าก้าวเดินไปทางโรงเรียน เมื่อตอนเย็นหากไม่ใช่พบกับร่างเงาอันคุ้นเคยนั้นโดยบังเอิญ เธออาจจะลืมไปแล้วว่าเมื่อสองปีก่อนผู้ชายคนนั้นเคยใกล้ชิดกับเธอ ไม่มีใครเอาเรื่องที่ตัวเองทำความดีจดจำไว้ในใจได้ตลอดเวลาหรอก เธอก็เช่นเดียวกัน เมื่อกลับถึงหอพัก เธอเปิดกล่องนิรภัยออก หยิบเสื้อคลุมของผู้ชายออกมาตัวหนึ่ง คราบเลือดที่ฝังอยู่ตอนนั้นถูกทำความสะอาดไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่ได้พบเขา แต่เธอกลับเก็บรักษาเสื้อคลุมตัวนี้เอาไว้อย่างดี เหตุการณ์ไม่ปกติในค่ำคืนนั้น เธอก็ไม่กล้าถามเขาว่าทำไมถึงถูกคนตามฆ่า เขาก็ไม่ได้ถามชื่อของเธอเอาไว้ บางทีเวลา 2 ปีมานี้ เขาก็คงเหมือนกับเธอ อาจจะลืมไปแล้วว่าเคยพบกันโดยบังเอิญในเหตุการณ์คืนนั้น..... เธอเปิดคอมพิวเตอร์ ใส่คำสามคำหานจวิ้นซือลงในBaidu แล้วจึงกดปุ่มค้นหา แสดงข้อมูลออกมาอย่างรวดเร็ว เธอค่อยๆไล่อ่านลงมา สีหน้าที่เรียบเฉยในตอนแรกเริ่มไม่เป็นอย่างนั้น เธอทำราวกับสืบค้นประวัติบุคคล แล้วเธอต้องตกใจเมื่อพบว่าเรื่องราวเบื้องหลังชีวิตประวัติครอบครัวของเขาที่ฉาวโฉ่ เมื่อเธออ่านเนื้อหาทั้งหมดจนจบ สรุปได้ว่า เขาเป็นนักธุรกิจที่ค่อนข้างลึกลับซับซ้อน มีทั้งเงินและอำนาจอยู่ในมือ แต่ก็ยังปิดบังความลับบางอย่างเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ หยางเมิ่งฉีถอนหายใจออกมายาวๆ โชคดีของเธอที่วันนี้เธอไม่ได้ทักทายเขา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเศรษฐีชาวจีนที่ร่ำรวยที่สุด เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลหานซื่อ ในชีวิตอันเรียบง่ายโปร่งใสดังกระดาษสีขาวของเธอ เขาและเธอ มีช่องว่างที่ไม่อาจมีวันใกล้ชิดกันได้...... ถึงแม้วันนี้ที่ไล่ตามเขาไปแล้วยังไงล่ะ? จะให้เขาทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ ทวงถามบุญคุณที่เธอเคยช่วยชีวิตเขาอย่างนั้นหรือ? นั่นมีเพียงคนโลภเท่านั้นที่ทำได้ลง คนอย่างเธอหยางเมิ่งฉีไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ เธอคิดแล้วคิดอีก วันต่อมา เธอตัดสินใจว่าจะนำสิ่งของที่ไม่ใช่ของของเธอไปคืนให้เจ้าของ “ห๊ะ เมิ่งฉี เธอจะส่งของคืน” หลินวานวานเพื่อนร่วมห้องของเธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง หลินวานวานและเธอเรียนอยู่สาขาเดียวกันและมาจากประเทศจีนเหมือนกัน แต่ว่าเธอมาจากปักกิ่ง “อืม” เธอพยักหน้า “ทำไมถึงเป็นเสื้อคลุมของผู้ชายล่ะ? ของแฟนเธอหรือ?” หลินวานวานรู้สึกประหลาดใจ เธอกำลังคิดอยู่ว่าเท่าที่คบกับหยางเมิ่งฉีมา ถ้าเธอจะมีแฟน หล่อนก็น่าจะรู้บ้าง “ไม่ใช่ แค่เพื่อนธรรมดาๆคนหนึ่งน่ะ” เธอค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋า ลังเลอยู่นาน แล้วจึงหยิบเอาหยกล้ำค่าชิ้นหนึ่งออกมากำไว้ในมือ ในใจพลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เขาเอาหยกวางไว้ในมือของเธอพร้อมกล่าวเตือนว่าในอนาคตหากมีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้มาหาเขา แต่ว่าเธอมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรบ้างไหม? ยังเหลือเวลาอีกครึ่งปี เธอก็จะเรียนจบแล้ว ออกจากสถานที่แห่งนี้ที่เธอเคยอยู่มาแล้ว 3 ปีแต่ยังคงไม่คุ้นเคยอยู่ดีสำหรับเธอ ในเมืองแห่งนี้ สองปีที่ผ่านมาเปลี่ยนแปลงไปได้ตลอดเวลา คาดว่าในอนาคตนั้นก็คงไม่เหมือนกันกับตอนนี้ เมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว เธอเอาหยกชิ้นนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าของเสื้อคลุม จากนั้นแพคลงในกล่องปิดผนึก คัดลอกที่อยู่จากอินเตอร์เน็ตที่เธอค้นหาเมื่อคืน ส่งคืนไปให้ผู้ชายคนนั้นที่เธอคิดว่าจะไม่ติดต่อไปอีก ที่อาคารหานซื่อ ภายในสำนักงานที่งดงามอร่ามตา หานจวิ้นซือกำลังจมอยู่กับการอ่านเอกสารกองหนึ่ง....... “ท่านประธานครับ มีพัสดุด่วนส่งมาถึงท่านครับ ด้านบนไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งไว้” หานจวิ้นซือเหลือบมองทีหนึ่งพลางตอบว่า : “คุณเปิดดูสิ” “ครับ” กู้เฟิงเหยนพยักหน้า เขาเป็นบอดี้การ์ดของหานจวิ้นซือ และเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของหานจวิ้นซือ ดังนั้นหลายๆเรื่องเขาจึงได้รับมอบหมายให้ทำแทนได้ “ก็แค่เสื้อคลุมตัวหนึ่งเท่านั้นครับ” สายตาของกู้เฟิงเหยนมองผู้ชายที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบตรงหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ หานจวิ้นซือเงยหน้ามองด้วยสายตาดุร้าย เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือของกู้เฟิงเหยนเข้า เขาลุกขึ้นยืนด้วยความรีบร้อน : “ใครเป็นคนส่งมาให้?” “บุรุษไปรษณีย์ครับ ดูจากตราประทับบนกล่องแล้ว น่าจะมาจากมหาวิทยาลัยซูริค”