ตอนที่ 6 36กลยุทธ์เพื่อหลบหนี

ตอนที่ 6 36กลยุทธ์เพื่อหลบหนี อาการผิดปกติของหยางเมิ่งฉีในที่สุดก็ทำให้เพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างเธอสังเกตเห็นได้ หลินวานวานถามด้วยความสงสัย : “เธอเป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมเอาแต่ก้มหน้าก้มตา” “ไม่มีอะไร” เธอตอบด้วยเสียงเบาๆ “คงไม่ใช่เพราะเป็นผู้ชายหล่อเข้าแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้หรอกนะ....” “เหลวไหล.....” เธอกล่าวปฏิเสธ ยิ่งก้มหน้าต่ำลงไปอีก ถึงแม้จะทำอย่างนี้ ก็ไม่อาจหยุดรองเท้าหนังมันขลับคู่หนึ่งให้เข้ามาอยู่ในสายตาของเธอได้ เธอหลับตาลงทั้งสองข้าง เตรียมตัวรับชะตากรรม ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงระฆังแห่งความสุขดังขึ้น หานจวิ้นซือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูเบอร์ที่ขึ้นบนหน้าจอ หันหลังกลับออกไปจากแถว ปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์ “ว้า ทำไมโชคร้ายจังเลย อีกนิดเดียวก็จะเดินมาถึงตรงหน้าฉันแล้ว!!” หลินวานวานย่ำเท้าไปมาเหมือนคนเสียสติ หยางเมิ่งฉีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอจ้องมองไปที่เบื้องหลังของหานจวิ้นซือที่อยู่ไกลออกไป คิดทบทวนดูอีกที ไม่หนีตอนนี้แล้วจะหนีตอนไหนล่ะ........ “วานวาน ฉันปวดท้องมากเลย ขอตัวก่อนนะ!” เธอสาวเท้าอย่างรีบเร่งจนใบหน้าที่สวยงามนั้นบูดเบี้ยวราวกับลูกบอลโดนทับ เดินลับตาไปในทิศทางตรงข้าม........ ขณะที่กำลังรีบเร่งเดินมาถึงสวนเล็กๆของโรงเรียน เธอหอบแหกๆนั่งลงที่พื้นหญ้า ลมพัดมาวูบหนึ่ง จิตใจเริ่มกระวนกระวาย ทำไมหานจวิ้นซือจะต้องมาตามหาถึงที่โรงเรียนด้วยนะ? เธอก็เอาของคืนให้เขาไปหมดแล้วนี่ เห็นชัดๆอยู่แล้วว่าเธอไม่ต้องการคำมั่นสัญญาของเขาที่ให้ไว้แต่ทีแรก และไม่รู้สึกว่าคนทั้งสองจำเป็นจะต้องมาพบหน้ากันอีก ถ้าวันนี้เขาจำเธอได้ละก็ ชีวิตที่แสนจะเรียบง่ายของเธอ ก็อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะความซับซ้อนในตัวเขาใช่หรือไม่? ถ้าชีวิตไม่เป็นปกติแล้ว ในปีที่เหลืออยู่มีอุปสรรคหรืออาจจะมีหายนะมาเยือน สุดท้ายฉันต้องไม่รอดแน่...... ณ หอพักอันเงียบสงบ ขณะที่หลินวานวานกำลังเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่อย่างใจจดใจจ่อ หยางเมิ่งฉีกลับมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว อะแฮ่ม อะแฮ่ม...... เธอตั้งใจส่งเสียงดังออกมา 2 ครั้ง รู้ดีว่าด้วยนิสัยของวานวาน ถ้าเจอหน้าเธอแล้ว จะต้องเอาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายคิดว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ แต่ปรากฏว่าไม่ได้มีความตื่นเต้นใดๆปรากฏอยู่ ดังนั้นเธอจึงตั้งใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านั้นอีก ผลปรากฏว่าหลินวานวานยังคงไม่สนใจเธอ เธอทนไม่ไหวแล้วจึงเดินมาที่ข้างๆเพื่อนสนิท แกล้งทำเป็นถามไปอย่างนั้นเอง : “วานวาน วันนี้ตอนที่ฉันเดินหนีออกมาไม่มีใครสังเกตใช่ไหม?” “ไม่มีนะ.....” “แล้วคุณหานอะไรนั่นหาคนที่เขาเคยรู้จักเจอไหม?” “ก็ไม่เจอนะ.....” “แล้วเขาได้พูดอะไรอีกไหม?” “เปล่านี่......” หยางเมิ่งฉีถอนอย่างใจอย่างโล่งอก ถามต่อไปอีกว่า : “ถ้างั้นเขาคงไม่กลับมาอีกแล้วเนอะ?” “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ......” ในที่สุดหลินวานวานก็พ่ายแพ้ในเกมส์ต่อสู้ที่เล่นอยู่ เหลือบตามามองที่เพื่อนสนิท : “แต่ว่า เท่าที่เห็นสีหน้าของเขา ดูเหมือนผิดหวังมากเลยแหละ.....” “งั้นหรือ.....” หยางเมิ่งฉีหันหลังกลับ รีบหยิบหนังสือขึ้นมา แกล้งทำเป็นอ่าน “ฉันจะบอกข่าวดีเธอให้อย่างหนึ่ง” หลินวานวานเสริมขึ้น “ว่ามาสิ” “ฉันเปลี่ยนงานแล้วล่ะ.....” เธอประหลาดใจ : “เนี่ยนะเรียกว่าข่าวดี?” “แน่นอน งานนี้ค่อนข้างท้าทายเลยล่ะ ได้เงินเดือนเยอะด้วย” “อ้อ งานอะไรหรือ?” หลินวานวานยิ้มอย่างมีเลศนัย : “สาวเชียร์เบียร์นะสิ” “อะไรนะ?” หยางเมิ่งฉีทำเสียงสูงพลางลุกขึ้นมา : “นั่นไม่ต้องไปทำงานในสถานบันเทิงหรือ?” “ใช่แล้ว สถานที่ทำงานไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ขอเพียงฉันโปรโมทขายเบียร์ได้ 1 โหล ก็จะได้เงินเพิ่ม 5 ฟรังค์สวิสล่ะ ขึ้นอยู่กับความสามารถของฉัน ใช้เวลาไม่นานหรอก เธอกับฉันก็จะได้มีชีวิตที่สุขสบายแล้ว......”