ตอนที่3 สตรีโฉมงาม

ต๭นที่3 สตรีโฉมงาม ซินเหยาตื่นตัวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบ พบว่านอกเหนือจากห้องที่ตกแต่งย้อนยุคโบราณแล้ว นับได้ว่ามีความสง่าหรูหรา อีกทั้งไม่มีบรรยากาศอันตรายใดๆอีก นางพยายามนึกย้อนทบทวนว่าเหตุไฉนนางจึงมาอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดอย่างนี้ได้? แล้วอีกอย่างทำไมร่างกายนางจึงปวดระบมและอ่อนแอเช่นนี้? เพียงแต่ตราบใดที่นางพยายามใช้ความคิด ศีรษะก็จะปวดร้าวในทันที “เฮ้!ฮัลโหล! มีคนอยู่มั้ย? ใครก็ได้มาช่วยอธิบายฉันทีว่าที่นี่คือที่ไหน?” ซินเหยาตะโกนเรียกเสียงดัง ทว่าไม่มีใครตอบกลับนาง จากด้านในห้องจะเห็นได้ว่านอกจากกำแพงชั้นในที่แพทย์หลวงลงกลอนโลหะไว้แล้ว ไม่มีโทรทัศน์ ไม่มีคอมพิวเตอร์ แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ยังไม่มี! ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าหรือเฟอร์นิเจอร์ที่ทันสมัยอะไรเทือกนี้เลยสักอย่าง! นางอยากจะติดต่อคนของนางแต่กลับจนปัญญา กล่องเครื่องมืออัจฉริยะสายลับก็ไม่พบเสียแล้ว…... “ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย? แล้วทำไมพอฉันอยากจะนึกทบทวนถึงได้ปวดศีรษะขนาดนี้? ตกลงที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่?.....” ปัญหาที่น่ากังวลซินเหยามีเป็นชุด แต่นางกลับจำอะไรไม่ได้เลยเนี่ยนะ! สิ่งที่นางจำได้อย่างชัดเจนก็คือตนคือใคร นางแค่จำไม่ได้ว่าทำไมนางจึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วแท้จริงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาฟื้นตัวสักชั่วครู่ล่ะนะ รอจนไม่มีอาการปวดศีรษะ ก็สมควรจะนึกออกบ้างสิน่า ไม่ว่าอย่างไรสิ่งแรกก็การหลบหนี แล้วค่อยคิดหาวิธีที่จะได้รับการติดต่อจากองค์กรอีกที ซินเหยาถือโอกาสช่วงที่ไม่มีคนเห็น กระโดดหนีออกไปจากทางหน้าต่าง ทว่าภายในห้องยามนี้แว่วเสียงของสตรีนางหนึ่งที่ส่งเสียงครางสุขสมระคนเจ็บปวด….. บนเตียงมังกรแสนวิจิตรตระการตา ใบหน้าแดงระเรื่อของหลี่เฟย*ทอดอยู่ใต้ร่างของมู่หรงฉู่ สุขเสียวซ่านจนแทบเจียนตาย ” “ปัง!” พลันเกิดเสียงดังขึ้น หลังคาถูกเปิดเป็นรูกว้าง สตรีนางหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟ้า! ยามนี้มู่หรงฉู่บนเตียงมังกรที่กำลังสุขสมอารมณ์ฮึกเหิม ทว่าทันใดนั้น….หลังคาก็ถูกเปิดทะลุกว้าง สตรีนางหนึ่งตกลงมาจากฟ้าร่วงหล่นบนแท่นบรรทมมังกร! “นักฆ่า! ช่วยด้วย!” ถูกเสียงร้องกรีดแหลมอันตื่นตระหนกของจนลี่เฟยทำให้หมดอารมณ์ความใคร่! ขันทีหลวงกลุ่มใหญ่ปรี่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เห็นหลังคาของพระราชวังแตกออก นึกไม่ถึงว่าบนแท่นบรรทมมังกรยังเพิ่มสตรีประหลาดมาอีกหนึ่งคน ยามนี้ล้วนแตกตื่นลุกลี้ลุกลน มู่หรงฉู่รับสั่งแค่นเสียงเย็น “เงียบให้หมด!” เช่นนี้แล้วเหล่าขันทีจึงเชื่อฟังโดยมิขยับ ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย ร่างเปลือยเปล่าของหลี่เฟยราวกับอสรพิษที่เลื้อยอยู่บนแผ่นอกล่ำสันของมู่หรงฉู่ “ฝ่าบาท! หม่อมฉันตกใจแทบตายแล้ว!” มู่หรงฉู่วาดเท้าเตะออก “ไสหัวไป!” มู่หรงฉู่เย็นเยือกดุจเทพมรณะ ใบหน้าปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งราวกับหยกเย็น นักฆ่าอุกอาจกล้าลอบสังหารถึงในพระราชวังเลยงั้นหรือ? มันที่แท้เป็นใครจึงได้ใจกล้าบ้าบิ่นเช่นนี้! ทว่าเขาพบอย่างรวดเร็วว่านักฆ่านั้นประหลาดอย่างมาก เนื่องด้วยนางทอดกายบนแท่นบรรทมมังกรโดยมิไหวติง ดูเหมือนจะสลบจนแน่นิ่งไปแล้ว มู่หรงฉู่ฉุดดึงผ้าห่มออก ร่างสตรีผู้นั้นก็พลิกหงาย รูปร่างหน้าตาสะสวย ใบหน้าเล็กๆทรงวงรีที่บอบบางและขาวซีด...กลับเป็นดรุณีงามนางหนึ่ง นางสลบไปจริง มู่หรงฉู่พบว่า “นักฆ่า” ที่แท้นั้นสลบเหมือดไปแล้วจริงๆ “จะมีนักฆ่าโง่เง่าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?” มุมปากเขายิ้มเยาะ พลันนึกว่า ทำไมจึงมีคนร้ายรูปงามขนาดนี้ได้?