ตอนที่่4 โฉมงามลำดับหนึ่ง

ต๭นที่่4 โฉมงามลำดับหนึ่ง โฉมงามลำดับหนึ่งแห่งราชวงศ์เทียนส้ง เมื่อเปรียบเทียบสตรีรายนี้กับหลี่เฟยผู้เย้ายวนเร่าร้อน ช่างเป็นความแตกต่างระหว่างดินตะกอนกับก้อนเมฆ! “นางเป็นเทพเซียนที่สวรรค์ประทานมาให้มิใช่หรือ?” มู่หรงฉู่สำรวจลมหายใจของนาง ยังพอมีลมหายใจอยู่เพียงแต่อ่อนแรงไปบ้าง “ทหาร มาจับตัวนักฆ่านี่ไว้!” มู่หรงฉู่ถ่ายทอดคำสั่งลงไป “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” ขันทีน้อมรับพระบัญชา “รอเดี๋ยว!” มู่หรงฉู่เปลี่ยนใจกระทันหัน เขาพินิจมองสตรีผู้โดดเด่นดุจเทพธิดาอย่างเงียบๆ ใบหน้างดงามเพริศแพร้วที่ทำให้ไม่ว่าชายใดล้วนไร้แรงต้านทาน……. โดยเฉพาะร่างแข็งขันที่กำลังอยู่ในห้วงปรารถนา ร่างฮ่องเต้เปล่าเปลือยแข็งผงาด! “พวกเจ้าถอยไปให้หมด!” ในดวงตาส่องประกายรัศมีอำนาจ…... หลี่เฟยเห็นดังนั้นจึงร้องเรียกเสียงดัง “ฝ่าบาท! ไม่แน่ว่า นางอาจจะเป็นนักฆ่า!” มู่หรงฉู่คิ้วชี้ตั้งตรง “เมื่อไหร่กันที่ถึงคราวเจ้ามาสั่งสอนเจิ้น? ไสหัวไป! “เจ้าหมดธุระที่นี่แล้ว!” หลี่เฟยแตกตื่นลนลานยามที่อารมณ์เข้าด้ายเข้าเข็มถูกคนขัดตอนกระทันหัน แม้แต่บุรุษก็ยังถูกแย่งไปอย่างน่าฉงน นางกล้าโกรธไม่กล้าพูด จึงจากไปอย่างไม่พอใจ มู่หรงฉู่ยกเลิกให้ขันทีทั้งหมดออกไป มองดูสตรีที่นอนไม่ไหวติงราวกับปลาตาย กล่าวอยู่ภายในใจ “เทพธิดาลงมาประทานให้เจิ้นได้สนิทสนม ไฉนเลยจะทรยศความปรารถนาดีจากสรวงสวรรค์ได้?” ““เข้ามา!” น้ำเสียงเผด็จการแผ่อำนาจ “ฝ่าบาททรงมีพระดำรัสสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ขันทีคนสนิทวิ่งซอยเท้าเข้ามา “ก่อนหน้านี้ที่ให้หลี่เฟยทานเรียกว่ายาอะไร?” “ยากำหนัดชนิดนั้นเรียกว่า [ชุนเทียนป่ายฮัวคาย] พ่ะย่ะค่ะ “หลี่เฟยทานไปเท่าไร?” “หนึ่งถ้วยยาสามส่วนพ่ะย่ะค่ะ” “ไปทำมาอีกถ้วยซะ!” “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท” ขันทียกน้ำแกงยาชามสีเขียวอ่อนมาอย่างไวว่อง หลังจากนั้นปรนนิบัติป้อนยาให้กับสตรีที่สลบสไลอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งน้ำแกงยาทั้งถ้วยถูกกลืนลงไปจนหมด ““ออกไปให้หมด ! ยามที่เฝ้าหน้าประตู ไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นก็ไม่ต้องเข้ามา อีกทั้งไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาทั้งสิ้น!” เมื่อฮ่องเต้ขับไล่ขันทีไปแล้ว หลังจากนั้นจึงได้เริ่มเสาะสำรวจการผจญภัยของเขา….. เรือนผมยาวสีดำสนิทที่แผ่พลิ้วนุ่มสลวย ขนตายาวที่โค้งหนาเป็นงอนงาม ใบแก้มซีดเผยให้เห็นร่องรอยอาการมึนงงของฤทธิ์ยา…. ผิวพรรณงดงามดุจเนื้อน้ำแข็งอันเรียบเนียน ไม่กล้าเชื่อว่าทีจริงแล้วใต้หล้าจะมีสตรีงดงามเช่นนี้ ริมฝีปากของฮ่องเต้คล้อยลงบนดวงหน้าสตรีที่สลบสไลราวกับหยาดพิรุณ…. “อืออ อาห์! ร้อน ร้อนจังเลย…..” ยาเริ่มออกฤทธิ์ สตรีที่หมดสติครางตื่นขึ้นมาอย่างเจ็บปวด….. ไฟปรารถนาฮ่องเต้ทรราชย์ถูกกระตุ้นขึ้นอย่างสมบูรณ์ “ไม่ได้! เจิ้นจะหยาบคายกับสตรีงามล้ำเช่นนี้ได้ลงหรือ? เพิ่งจะกระทำเรื่องเช่นนั้นกับหลี่เฟย ร่างกายยังเหลือกลิ่นของสตรีผู้นั้นอยู่ สมควรไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดเสียก่อนจึงค่อยจะคู่ควรกับใบหน้าอันเลอโฉมของหญิงงาม” แม้เจ้าฮ่องเต้จะหื่นกระหายราวกับสัตว์ป่า แต่ภายในใจกลับเกิดความหวาดหวั่นว่าการมีตำหนิแม้เพียงน้อยก็อาจจะเป็นการไร้มารยาทต่อเทพธิดาโฉมงามแสนบริสุทธิ์ที่ฟ้าประทานให้กับเขา เมื่อรับสั่งให้เหล่าขันทีอารักขาประตู และไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาโดยเด็ดขาด ฮ่องเต้จึงรีบสั่งให้คนมาปรนนิบัติอาบน้ำชำระร่างกาย “อ๊าา ร้อนน!” “ทำไมถึงร้อนได้ขนาดนี้?” “เมื่อสักครู่ดูเหมือนว่ามีคนมาป้อนยาข้านี่นา? แย่แล้ว เป็น...เป็นยาเสน่ห์!” ซินเหยาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความทรมานที่งุนงง ครั้งนี้นางพบว่าตนนอนทอดอยู่ในห้องที่มีกลิ่นอายโบราณ เพียงแต่ห้องนี้สีทองงามอร่าม หรูหราจนไร้ที่เปรียบ