ตอนที่7 ค่าทิป

ต๭นที่7 ค่าทิป เจ้าหนุ่มสมควรตาย ช่างมีทักษะการกระตุกเงินฉันจริงๆ ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเส่น่ห์ร้าย ร่างกายกำยำล่ำสัน ซินเหยาเข้าสู่ห้วงสภาวะโดยสมบูรณ์….. ฮ่องเต้ยิ่งกำเริบเสิบสาน จุมพิตอย่างหนักหน่วง เร่งเร้า ป่าเถื่อน โรมรันเข้าใส่...อันตรายจนแทบถึงชีวิต! พงหญ้าล้มระเนระนาด ราตรีแห่งวังต้องห้าม ได้เผามอดไหม้ลงอย่างสิ้นเชิง จนกระทั่งหมดสิ้นเรี่ยวแรง คนทั้งสองกอดก่ายกันและผล็อยหลับไป สตรีนี้ น่าปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง! “เจ้า! มีนามว่าอะไร? เจิ้นจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชายา” เรื่องแรกหลังจากที่ฮ่องเต้รู้สึกตัวขึ้นมาก็คือการตัดสินใจโปรดกรุณาธิคุณให้สตรีที่จุดไฟพิศวาสเขาเป็นพระชายา แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่า ในลานสวนนั้นว่างเปล่าเหลือแต่เพียงกองหญ้าที่ถูกกลิ้งทับระเนระนาด…. ข้างกายของเขาวางไว้ด้วยทองคำหนึ่งแท่ง หญิงงามไม่พบ กลับเหลือทิ้งไว้เพียงทองคำหนึ่งแท่ง ฮ่องเต้เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น! “สารเลว! นางอย่างไรถึงได้กล้าบังอาจเห็นเจิ้นเป็นชายบำเรอ? ฮ่องเต้ระเบิดโทสะขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด ปรากฏกลิ่นอายสังหาร ค่ำคืนแห่งความหลงใหลและพึงพอใจ ซินเหยาเถรตรงอย่างมากจึงนำทองคำที่มีมูลค่าเพียงหนึ่งเดียวบนร่างของนางทิ้งไว้ให้กับเขา นางยอมรับว่าหนุ่มรูปงามทำให้นางเพลิดเพลิน เจ็บปวดใคร่ตายกลับสุขสันต์ดั่งเทพเซียน แต่ซินเหยาไม่ใช่สตรีที่หมกมุ่นไร้ศีลธรรมสำส่อน เมื่อฤทธิ์ยาจางหายไป นางกลับไม่อาวรณ์ความรู้สึกแบบนั้นอีก นางคือสายลับ! สิ่งสำคัญที่สุดของสายลับก็คือความอิสระที่ไม่ตายตัว ภายใต้สถานการณ์ที่ถูกฤทธิ์ยาควบคุม นางสามารถเรียกหนุ่มบริการได้แต่ไม่อาจที่จะชื่นชอบ แม้ว่าหนุ่มบริการผู้นั้นจะรูปงามและหาญกล้าก็ตาม ฟ้าเผยแสงรำไร นางทิ้งทองคำไว้หลังจากที่ตื่นขึ้นแล้วพลันหลบหนีออกมา นางวกไปวนมาในสถานที่ที่ราวกับวงกต จนในที่สุดนางก็หนีออกมาได้ แต่เมื่อนางกระโดดขึ้นกำแพงที่ฝั่งที่สูงสุด นึกว่าใกล้จะหลุดพ้นจากเขาวงกตที่ทั้งน่ากลัวและแปลกประหลาดนี้แล้ว กลับพบความสิ้นหวัง นางกวาดสายตามองออกไปไกล รูปแบบสิ่งก่อสร้างล้วนเหมือนกันหมดทุกหนแห่ง ภายในใจนางเกิดความรู้สึกลางร้ายบางอย่าง นี่มันไม่ใช่รูปแบบเมืองในศตวรรษที่21เลยนี่นา….. นางเตร็ดเตร่อยู่ภายในเมืองที่แปลกและประหลาด พบเห็นสิ่งก่อสร้างโบราณแสนประหลาดเหล่านี้ บนถนนแต่งกายกันก็แปลกๆ รูปแบบการสัญจรที่ล้าหลัง นี่มันเหมือนย้อนกลับมาสมัยยุคราชวงศ์ถัง-ซ่งโบราณเลยนะเฮ้ย…. นี่คือที่ใดกัน? ซินเหยาสิ้นหวังแล้ว! ความอ่อนแอและความเหน็ดเหนื่อยในด้านกำลังกาย ได้ทำลายจิตวิญญาณความเชื่อมั่นให้พังพลายลง นางสูญเสียการทรงตัว ดวงตาดำมืด ทรุดตัวสลบลงไปกลางถนน…. ฮ่องเต้จอมเผด็จการสีหน้าเขียวคล้ำ พวกทหารองครักษ์ชั้นหัวกระทิของพระราชวังหลวงที่แท้ล้วนเป็นสัดใส่ข้าวหรือไร? กระทั่งสตรีที่อ่อนแอก็ยังหาไม่พบ! หรือนางหนีออกไปนอกพระราชวังแล้ว? ภายในตำหนักเทพอันเปลี่ยวร้าง เรียวนิ้วของฮ่องเต้ลูบลวดลายดอกกุหลาบที่ยกขึ้นเล็กน้อยบนมุมขวาล่างของกล่องศักดิ์สิทธิ์ ภายในหัวเต็มไปด้วยความสงสัยหนักอึ้ง “เหตุใดบนไหล่ของสตรีนางนั้นจึงมีรูปที่คล้ายกัน? หรือนางมีความเชื่อมโยงแปลกประหลาดบางอย่างกับกล่องศักดิ์สิทธิ์? สตรีเอ๋ย! ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใดเจิ้นจะต้องหาเจ้าพบแน่นอน! จวนอ๋องโจว๋ สลบไปสามวันเต็ม จนในที่สุดซินเหยาก็รู้สึกตัว หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา นางตื่นตระหนกพบว่าตนนอนอยู่ในห้องประหลาดๆอีกแล้ว…..