ตอนที่10 คุณหนูเก้าสกุลโจว๋

ต๭นที่10 คุณหนูเก้าสกุลโจว๋ ซินเหยากับนายหญิงหมิ่นผู้เป็นมารดาหน้าพิมพ์เดียวกันราวกับแกะสลักออกมา โจว๋หยุนถิงเมื่อพบซินเหยาก็ทราบว่าเด็กหญิงผู้นี้คือน้องสาวร่วมอุทรของเขาที่หายไป แต่เรื่องราวยังไม่กระจ่าง เขาเองก็ไม่กล้าเร่งรีบผลีผลามโดยไม่รู้กาละเทศะ ดังนั้นจึงลอบติดตามซินเหยาอย่างลับๆ ด้วยต้องการจะรู้ข้อมูลของซินเหยาให้แน่ชัดก่อนแต่คาดไม่ถึงว่าซินเหยาจะสลบลงไปอย่างกระทันหัน ตัวตนของซินเหยานั้นแทบจะไร้ผู้คนกังขา ถึงแม้ว่านายหญิงหมิ่นนั้นเสียไปแล้ว แต่ทว่าหลังจากที่ผู้อาวุโสสกุลโจว๋รวมกระทั่งบิดาของโจว๋หยุนถิง โจว๋เส้าฉีที่ได้พานพบล้วนมั่นใจเป็นเสียงเดียวกันว่าซินเหยาคือปี้หรงที่สูญหายไป สาเหตุเพราะซินเหยาและนายหญิงหมิ่นใบหน้าคล้ายกันมิผิดเพี้ยน อายุปีก็ยังสอดคล้องกันมาก แทบไร้ผู้คนสงสัยและบิดเบือน ซินเหยาจึงกลายเป็นคุณหนูเก้าสกุลโจว๋ นางที่อ่อนล้าจึงได้รับการดูแลอย่างเอาใจใส่ ซินเหยาประหลาดใจยิ่ง เพราะเหตุใดตนจึงคล้ายกับนายหญิงหมิ่นมิผิดเพี้ยน ถ้าไม่นับเรื่องที่นางเป็นผู้เดินทางข้ามโลกมา นางกระทั่งสงสัยว่าตนอาจจะเป็นเด็กกำพร้าที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับนายหญิงหมิ่น….. ทว่าแต่เดิมนางก็มิใช่คนของโลกใบนี้ แล้วจะเป็นปี้หรงตัวจริงได้อย่างไรกันเล่า? ทว่าเนื่องจากการเดินทางข้ามโลกที่น่าพิศวง อีกยังได้รับบัตรผ่านชั่วคราวอีกด้วย! สถานะของคุณหนูเก้าสกุลโจว๋เป็นสุดยอดพาสปอร์ตที่ไม่สามารถซื้อหาได้ด้วยเงิน ในฐานะสายลับ การแฝงตัวและการสับเปลี่ยนเดิมทีก็เป็นเรื่องปกติที่เหมือนกับการทานข้าว ซินเหยาปลอมตัวเป็นคุณหนูเก้าผู้สูญหายตัวไปได้อย่างสบายใจไร้กังวล อย่างไรก็ตามการที่หายจากไปเป็นยี่สิบปี นางไม่มีอะไรที่จะไปใช้พิสูจน์ยืนยันและอธิบาย แต่ข้ออ้างแถสีข้างอย่างการสูญเสียความทรงจำที่มักจะใช้อยู่เสมอกับการเดินทางข้ามภพก็พอจะใช้การได้ ภายหลังจากที่รู้ความจริงทั้งหมด นางจึงไม่แสร้งหมดสติอีกต่อไป ขณะอยู่ในสถานการณ์ที่แวดล้อมคนหมู่มาก แสร้งจงใจส่งเสียงพึมพำอยู่ไม่กี่ครั้งก็ตื่นขึ้นมา การฟื้นของนางเห็นได้ชัดว่าทำให้เกิดความชุลมุนในจวนอ๋องโจว๋มิใช่น้อย นายผู้เฒ่าสกุลโจว๋ โจว๋เส้าฉีและกลุ่มพี่น้องหญิงชายที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับผู้อาวุโสสกุลโจว๋เกือบจะทุกคนล้วนมาเยี่ยมเยือนนาง บรรดาคนรับใช้ปรนนิบัติและดูแลกันอย่างขยันขันแข็ง การเผชิญกับข้อสงสัยของผู้อื่น ความเห็นอกเห็นใจ นางอย่างไรล้วนแสร้งโง่งม ผู้คนมากมายสนทนาพาที ทักษะด้านภาษาของนางกำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็สามารถทำการสื่อสารง่ายๆกับผู้คนได้แล้ว ห้องนอนสตรีเล็กๆของนาง วุ่นวายอยู่หลายวันจนสงบลงในที่สุด “น้องหญิง เจ้าดูสินี่คืออะไร?” โจว๋หยุนถิงประคองดอกพุดช่อใหญ่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เขาคือพี่ใหญ่ร่วมสายเลือดของปี้หรง ลำดับที่สี่ในวงศ์สกุล รับผิดชอบดูแลจัดการกิจวัตรประจำวันภายในตระกูล มีมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยม แต่โชคไม่ดีที่เขาเกิดมาพร้อมอาการป่วยหนักจนไม่อาจร่ำเรียนวรยุทธ์ หลังจากผ่านช่วงเวลาอันคึกคักไปแล้วเขายังเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังมาเยี่ยมเยียนซินเหยาทุกวัน ซินเหยากล่าวชม “หอมดีเจ้าค่ะ” โจว๋หยุนถิงกล่าว “หรงเอ๋อร์ นี่ให้เจ้า หนึ่งเดือนมานี้เจ้าอุดอู้อยู่แต่ในห้องคงจะอึดอัดแย่ ดมกลิ่นดอกไม้หอมคนจะได้มีชีวิตชีวาสักนิด ร่างกายซินเหยาแท้จริงฟื้นตัวนานแล้ว ยามที่ไร้ผู้คนนางยังปิดประตูทำการฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกายและทักษะการต่อสู้ ถึงแม้จะข้ามโลกมาแล้วแต่นางไม่อาจที่จะละทิ้งทักษะด้านการต่อสู้ ดอกพุดที่เพิ่งจะถูกเด็ดมายังกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายดิน กลิ่นหอมสดชื่นกระจายทำให้คนปลอดโปร่ง ซินเหยาทราบว่าการที่คุณหนูเก้าหวนคืน โจว๋หยุนถิงเป็นผู้หนึ่งที่เบิกบานใจมากที่สุด ทว่าเมื่อเห็นเขาขยันขันแข็งดูแลนางอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ภายในใจของนางจึงรู้สึกละอายอยู่เล็กน้อย “พี่สี่ ข้าชื่อว่าซินเหยา” นางกล่าวเสียงเน้น “โอ้ โอ้ ขอโทษ เจ้าดูพี่สิ ความจำสั้นเสียจริง เจ้าระหกระเหินภายนอกนานหลายปีเช่นนี้ก็คงเคยชินกับชื่อซินเหยา ข้ายังจะเรียกชื่อในอดีตของเจ้าได้อย่างไรกัน? ซินเหยา ชื่อนี้ก็เพราะดีนะ ท่านปู่และท่านพ่อก็กล่าวว่าหลังจากนี้เจ้าสามารถเรียกว่าโจว๋ซินเหยา” โจว๋หยุนถึงพูดกล่าวมากมายในลมอึดใจเดียว