ตอนที่12 นางคือตัวเอก

ต๭นที่12 นางคือตัวเอก “ก็นิดหน่อย ทุกวันอุดอู้อยู่แต่ในห้องกินอะไรก็ล้วนไม่อยากอาหาร” คุณหนูอดทนสักไม่กี่วันเถิด คุณชายสี่จะช่วยคุณหนูจัดการทุกอย่างเองเจ้าค่ะ” พี่สี่ปกติยุ่งมากเลยหรือ?” “อืม” “เขายุ่งอะไรบ้าง?” กิจวัตรประจำวันของจวนอ๋องทั้งหมด บัญชี ค่าใช้จ่าย รายรับ จัดซื้อผักวัตถุดิบอาหารห้องครัว การซ่อมแซมห้องหับในจวน…..ไม่ว่างานใดล้วนเป็นคุณชายสี่จัดการเจ้าค่ะ” “จวนอ๋องไม่ใช่ว่ามีพ่อบ้านหรือ? อีกทั้งสกุลโจว๋คนเยอะเช่นนี้ เหตุใดจึงให้พี่สี่ทำสิ่งเหล่านี้ผู้เดียวด้วยเล่า? “นี่…….” นายหญิงเซียวติดอ่างอ้ำอึ้ง “มีอะไรจะกล่าวก็กล่าวเถอะ อยู่ที่นี่นายหญิงก็เป็นแม่เลี้ยง ซินเหยาก็เป็นบุตรสาว ไม่ต้องยึดติดพิธีหรือศีลธรรมใดๆหรอก” ซินเหยาขจัดความกังวลของนาง “คุณหนูอาจทราบเรื่องที่คุณชายสี่เกิดป่วยเมื่อยังเล็ก?” “เคยได้ยิน พี่สี่ป่วยหนักครั้งใหญ่ ต่อมาจึงไม่อาจฝึกยุทธ์ได้” “ในฐานะบุตรหลานสกุลโจว๋กลับไม่อาจฝึกยุทธ์ คุณชายสี่ชีวิตนี้นับว่าพังพินาศ! เขาชั่วชีวิตนี้เพียงสามารถอยู่ทำงานเล็กๆในจวน ทำงานจัดการกิจวัตรประจำวันเหล่านี้” นายหญิงเซียวน้ำเสียงทอดถอนใจ สิ่งที่ได้พบว่านางรู้สึกต่อโจว๋หยุนถิง คือความเจ็บปวดใจและความจนปัญญา “ไม่อาจฝึกยุทธ์ได้นี่อนาถเพียงนี้เชียวหรือ?” “ถูกต้อง ความแข็งแกร่งของวรยุทธ์ก็คือตัวแทนสถานะของแต่ละบุคคล นี่กระทั่งก้าวข้ามสถานะทางสายเลือดไปไกลในหลายครั้งครา” คนนับสิบยืนเรียงรายขนาบสองฝั่งของหอฝึกยุทธ์อย่างเคร่งครัด ซินเหยายืนอยู่ตรงกลาง วันนี้นางเป็นตัวเอก มือขนดกขนาดยักษ์มือหนึ่งแตะสัมผัสโครงกระดูกแต่ละส่วนบนเรือนร่างของซินเหยาไปมา….. “น่าขยะแขยงจริง! อย่ามาซี้ซั้วะจับข้านะ!” ซินเหยาก่นด่าอยู่ในใจ ซินเหยาอดกลั้นอย่างมาก ไม่ขยับเขยื้อน ปล่อยให้มือใหญ่ยักษ์สัมผัสบนร่างนาง ถ้าหากอยู่ที่โลกเก่านางคงเชิญฝ่ายตรงข้ามกินเมล็ดบัวต้มไปนานแล้ว! (กินเมล็ดบัวต้ม อุปมาว่า หยอดน้ำข้าวต้ม) ทำไมถึงมีกฎวิปริตอย่างนี้ได้? ทดสอบความสามารถเชิงยุทธ์จะต้องจับกระดูกทุกท่อนในร่างเลยหรือไง? “นี่มันการกินเต้าหู้*ชัดๆ!” ซินเหยาต่อต้านอยู่ในใจ (กินเต้าหู้ เป็นคำสแลงหมายถึง การแต๊ะอั๋งหรือลวนลามถูกเนื้อต้องตัว) ถ้าหากตาหนวดแข็งผู้ที่ที่สัมผัสโครงกระดูกทั้งร่างของนาง ชายวัยกลางคนกำยำสูงใหญ่ไม่ใช่ท่านลุงของนางแล้วล่ะก็ นางคงจะจับเขาทุ่มข้ามไหล่ลงไปกินโคลน! นอกจากนายท่านโจว๋ พี่สี่ จัสเส้ากาง โจว๋เส้าฉี โจว๋เส้าหัว โจว๋เส้าเหวินล้านพร้อมพรักกันที่ลาน ยังมีศิษย์สืบทอดและศิษย์สายนอกภายในตระกูลบางส่วนก็มารวมโจว๋กันที่ลาน เพื่อรอคอยช่วงเวลาสำคัญ คนที่คึกคักตื่นเต้นมากที่สุดเห็นจะเป็นโจว๋หยุนถิง ตัวเขาเองไม่อาจฝึกยุทธ์ แต่เล็กจนโตล้วนได้รับการเย้ยหยันและถากถาง ถึงแม้เขาเป็นคุณชายสกุลโจว๋ แต่เมื่อเดินออกไปผู้อื่นก็ชี้นิ้วใส่พากันตลกหัวร่อว่าเขาเป็นขยะ โจว๋หยุนถิงทราบ ซินเหยาจะต้องเป็นผู้มีพรสวรรค์แน่นอน! นางฉลาด งดงาม ดุจกับเทพธิดา โดดเด่นราวกับไม่ใช่มนุษย์เดินดินบนโลก นางจะต้องมีพรสวรรค์เชิงยุทธ์แน่นอน ในอนาคตนางจะต้องเป็นบุคคลผู้เก่งกาจที่สุดของบ้านรองสกุลโจว๋! โจว๋หยุนถิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง เสียงดรุณีชุดเชียวนางหนึ่งแว่วขึ้นข้างกายโจว๋หยุนถิงกล่าวว่า “ท่านพี่ ท่านหากมีความหวังมากเกินไปความผิดหวังก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น” นางคือโจว๋ปี้หลัว เป็นลูกคนที่หก น้องสาวของโจว๋หยุนถิงและพี่สาวของปี้หรุง เสียงแหบต่ำของโจว๋หยุนถิงยังคงไม่สามารถระงับความตื่นเต้นไว้ได้ “ไม่! ข้ามีลางสังหรณ์ น้องหญิงเล็กของพวกเราจะต้องเป็นอัจฉริยะอย่างแน่นอน! น้องหก พี่สี่หลายปีมานี้มีแต่ความไม่เอาไหน ถูกรังแกก็ตั้งมาก ที่สกุลโจว๋วบ้านรองของพวกเราตกอยู่ในภาวะที่ไม่อาจขัดขืน กำลังอำนาจเปราะบางไร้ความแข็งแกร่ง ตลอดมานี้อาศัยเจ้าแบกรับความลำบากอยู่ผู้เดียว ยามนี้ได้พบเจอน้องหญิงเล็ก หลังจากนี้นางสามารถช่วยเจ้าผ่อนแรงกดดัน นางสามารถทำให้บ้านรองของพวกเราส่องประกายรุ่งโรจน์ได้!” โจว๋ปี้หลัวแค่นเสียงเย็น “นางจะได้เรอะ?”