ตอนที่ 30คุณหนูเก้าที่แท้จริง(1)

ต๭นที่ 30คุณหนูเก้าที่แท้จริง(1) โจว๋เส้าฉีกำมือแน่น ก่อนจะปล่อยให้เลือดสี่ถึงห้าหยดล่าวงหล่นลงไปในอ่างน้ำ “ตาเจ้าแล้ว ซินเหยา” โจว๋เส้าฉีจ้องมองซินเหยา ซินเหยาสาวเท้าไปข้างหน้าสองก้าว เมื่อเห็นหยดเลือดในอ่างน้ำ ก็รับรู้ได้ทันทีว่าครั้งนี้ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว ดังนั้นมือซ้ายจึงหยิบกริชขึ้นมา ยื่นมือข้างขวาออกมา และจรดลงที่ปลายนิ้วชี้... โจว๋ปี้หลัวกล่าวแดกดัน “ชักช้าอะไรอยู่กัน ไม่บริสุทธิ์ใจหรือ” ซินเหยายิ้มด้วยความมั่นใจในตัวเอง และค่อยๆกดกริชลงบนปลายนิ้วชี้ของตัวเอง “ใช้แค่ไม่กี่หยดเท่า หาใช่การฆ่าตัวตายไม่ ไม่จำเป็นจะต้องเฉือนข้อมือของตัวเอง แตะเบาๆที่ปลายนิ้วก็เพียงพอแล้ว” โดยเร็วปลายนิ้วของนางก็พุดหยดเลือดไม่เล็กไม่ใหญ่ขึ้นมา ซินเหยาบีบที่ปลายนิ้ว เพื่อให้หยดเลือดนั้นร่วงหล่นลงไปในอ่างน้ำ “ติ๊ง” เลือดของนาง ตกลงไปในน้ำแล้ว ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นราวกับหยุดหายใจไปชั่วขณะ... จะเป็นคุณหนูเก้าตัวจริงหรือตัวปลอม ทุกอย่างกำลังจะไปรับการไขกระจ่างแล้ว บรรยากาศในศาลเจ้าเย็นลง ทุกคนต่างกลั้นหายใจ ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา จ้องเขม็งไปยังหยดเลือดในอ่างน้ำอย่างลุ้นระทึก... “เจ้าตัวปลอม ตัวตนของเจ้าจะต้องถูกเปิดโปงในคราวนี้แน่” โจว๋ปี้หลัวกล่าวอย่างไม่พอใจ ซินเหยาเพียงยิ้มไม่ได้กล่าวอะไร เลือดของซินเหยา ได้ร่วงหล่นไปในน้ำแล้ว กระจายตัวออกอย่างช้าๆ และเมื่อหยดเลือดรับรู้ได้ถึงเลือดอีกสายหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกัน.. หยดเลือดของซินเหยาแล้วหยดเลือดของโจว๋เส้าฉีที่อยู่ใกล้ๆ ในที่สุดก็ค่อยๆหลอมรวมเข้าด้วยกัน “สวรรค์” “มันรวมกันแล้ว” “นางคือคุณหนูเก้าตัวจริง” “ข้าก็บอกแล้วว่านางคือคุณหนูเก้า ไม่อย่างนั้น ยังจะมีใครหน้าคล้ายนายหญิงหมิ่นได้ขนาดนั้นอีกหรือ” ผู้คนต่างพูดคุยถึงเรื่องนี้ ความหนักอึ้งในใจของโจว๋เส้าฉีได้จางหายไป โจว๋ปี้หลัวกลับตื่นตะลึง กล่าวอย่างละเมอ “เป็นไปไม่ได้ มันต้องไม่มีทางเป็นเช่นนี้ เลือดมันรวมกันได้อย่างไร ก็ในเมื่อนางคือตัวปลอมนี่” ทันใดนั้นนางก็ตะโกนลั่น “พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนาง นางคือตัวปลอม นางคือของปลอม ข้ายืนยันได้ว่านางคือตัวปลอม” โจว๋เส้าฉีบันดาลโทสะ เสียงฟาดสนั่นดังขึ้นที่แก้มของนาง “ไร้สาระ เจ้าเด็กไม่ได้รับการสั่งสอน ถึงขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะโวยวายอยู่อีกอย่างนั้นหรือ หากไม่ใช่เจ้าที่เรียกร้อง การทดสอบสายโลหิตในวันนี้จะเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ นี่เจ้ายังไม่เข้าใจอะไรอีกกัน การสงสัยผู้อื่นอย่างไร้เหตุผลมันคือการดูถูกและดูหมิ่นมันน่ารังเกียจนัก ข้าหวังว่าการตบสั่งสอนในคราวนี้จะทำให้เจ้ารู้จักการเคารพผู้อื่นมากยิ่งขึ้น” ปวดแสบปวดร้อน จนสะท้านไปถึงกระดูกดำ โจว๋ปี้หลัวโมโหจนเลือดขึ้นหน้า สายตาที่สะท้อนมานั้นเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย “ซินเหยา นางสารเลว ท่านพ่อไม่เคยตบตีข้า แต่ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเจ้า เจ้าคอยดู สักวัน ข้าจะหาหลักฐานมาเปิดโปงเจ้า เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะเอาคืนเจ้าเป็นสิบเท่า ให้ยิ่งกว่าที่เจ้าทำกับข้าในวันนี้เสีย” ซินเหยาแย้มยิ้มแล้วเดินไปที่ข้างๆของโจว๋ปี้หลัว ริมฝีปากแนบชิดกับใบหูของนาง น้ำเสียงที่อ่อนหวานพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกในทันใด “นางสารเลว ฟังให้ดี เหตุที่ข้าไม่ข่มเหงหรือรังแกเจ้า เป็นเพราะเจ้านั้นไม่คู่ควรต่อการเป็นอริของข้าเลยแม้แต่น้อย หากยังมาระราน และสร้างความลำบากแก่ข้าอีก ข้าเองก็คงต้องหาวิธีสั่งสอนอริของข้าให้รู้จักหลาบจำ จำไว้ นี่เป็นครั้งที่สุดท้ายที่ข้าจะปล่อยเจ้าไป หากมีครั้งหน้า ข้าจะเอาคืนเจ้าอย่างสาสม” “เฮือก” ความเย็นยะเยือกที่แทงมาจนถึงกระดูกของโจว๋ปี้หลัว ถูกส่งมาจากข้างหลัง กระแสเย็นนั้นมาจากซินเหยา... เหตุใดนางถึงได้กลายเป็นอีกคนกัน คนที่ถูกกลั่นแกล้งหัวเราะเสียงใส ใบหน้าแสนอ่อนโยนของซินเหยาทันใดนั้นพลันเปลี่ยนไปราวกับนักฆ่าที่ไร้ความปรานี และเลือดเย็น... ร่างของโจว๋ปี้หลัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ พูดไม่ออกแม้แต่คำ ซินเหยายิ้มบางเบา ก่อนจะกล่าวกระซิบ “ใช่แล้ว ข้าจะบอกความลับของแก่เจ้าหนึ่งอย่าง ข้าคือตัวปลอม เจ้าอัปลักษณ์เช่นนี้ จะมามีน้องสาวที่งดงามเยี่ยงข้าได้อย่างไรกัน แต่ก็ต้องขอบคุณเจ้ามาก ที่วันนี้ทำให้ข้าได้พิสูจน์ตัวตนต่อหน้าผู้คนมากมาย ภายหลังคงไม่มีใครกล้าสงสัยในตัวของข้าอีก หรือแม้แต่เจ้าจะเอาไปป่าวประกาศ ก็คงไม่มีใครเชื่อเจ้า ลาล่ะ” ซินเหยากล่าวจบก็จากไปทันที โจว๋ปี้หลัวเหม่อลอยอยู่ที่พื้น ใบหน้าทั้งซีด ทั้งขาว... นางต้องการจะทำลายซินเหยา เหตุใดถึงได้กลายเป็นช่วยนางกัน นางคือคุณหนูตัวปลอม แต่เมื่อผ่านการทดสอบสายโลหิตที่ศาลเจ้าในวันนี้ไป ภายหลังย่อมไม่มีใครระแคะระคายฐานะของนางอีกต่อไปแล้ว และประโยคสุดท้ายที่นางกล่าวก่อนจากไปมันเต็มไปด้วยจิตสังหารที่เยือกเย็น... น่ากลัวยิ่งนัก ใบหน้าอ่อนหวานปานนางสวรรค์ แต่ภายในเลือดเย็นราวกับนางปีศาจ แท้จริงแล้วนางคือใครกันแน่ นางใช้วิธีใดให้เลือดมันรวมกันได้ หากนางเป็นตัวปลอม แล้วเลือดมันจะไปรวมกันได้อย่างไร ในใจของโจว๋ปี้หลัวกลัว ตื่นตระหนก ระคนสงสัย... คนในศาลเจ้าค่อยๆจากไป ซินเหยาเองก็ได้รับการยอมรับในฐานะคุณหนูเก้าจากบรรพบุรุษแล้ว มีเพียงตัวโง่งมอย่างโจว๋ปี้หลัวที่ยังคงอยู่ที่เดิม สายตาจดจ้องที่อ่างน้ำที่มีหยดเลือดหลอมรวมกันอยู่...