บทที่ 50ใบหน้าที่งดงาม（1）

บ๗ที่ 50ใบหน้าที่งดงาม（1） สายตาของกุหลาบดำ เสียงเรียบดุจน้ำแข็ง จนทำให้ขา ของถางเปิ่นเป่าอ่อนแรง “ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ! ผู้.....ผู้ยิ่งใหญ่ !อย่าฆ่าข้า!อย่าฆ่าข้า ! ข้าเป็นบุตรของเฉิงเสี้ยง เจ้าไม่ฆ่าข้า บิดาของข้าสามารถให้เงินเจ้าได้มากมาย! มากมายจนเจ้าใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด!” “เจ้าสามารถเอาเงินไปได้ถึงชาติหน้า!” “ได้โปรดท่าน ! ท่านผู้ยิ่งใหญ่ อย่าฆ่าข้า ! อย่าฆ่าข้า! ฮือฮือ...” น้ำตาของถางเปิ่นเป้าหยดลง ไหนเลยจะมีคราบความโหดร้ายน่ากลัวกว่าปกติ “ก่อนที่เจ้าจะได้ อยากจะเห็นหน้าข้าหรือไม่” อยู่ดี ๆ กุหลาบดำก็ถามคำถามน่าประหลาดขึ้นมา ถางเปิ่นเป้าตกใจเป็นไก่ตาแตกตั้งนานแล้ว ไหนเลยจะมีปัญญามาตอบคำถามหรือคิดอะไร” กุหลาบดำเปิดหน้ากากสีเขียวที่มีเคี้ยวออก ได้เห็นรูปหน้าที่งดงามนั้นภายใต้หน้ากาก.... “คุณชาย เราได้เจอกันอีกแล้ว” ซินเหยายิ้มบาง ๆ บนหน้าให้กับถางเปิ่นเป้า ถางเปิ่นเป้าตกใจจนตัวสั่งไปหมด: “เจ้า ......เจ้า....ทำไมถึงเป็นเจ้าไปได้ เจ้า.....เจ้าเป็นกุ .....กุหลาบดำหรือ” ซินเหยาพูด “เจ้าโชคดีจริง ๆ เจ้าได้เป็นคนเดียวที่รู้ว่าจริง ๆแล้วข้าเป็นใคร……” ถางเปิ่นเป้าตกใจกลัวลนลานจนรีบปิดตาลง: “ข้ามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้าเลยนะ!” ซินเหยาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้สองก้าว: “ข้าไม่ได้เป็นนักฆ่าที่ไม่ฆ่าคนที่ไม่มีอาวุธ หยิบดาบของเจ้าขึ้นมา “ ถางเปิ่นเป้า: “ ไม่! ข้าไม่หยิบ! ให้ตายก็ไม่หยิบ!” ซินเหยายิ้ม: “เจ้ายังคงน่ารักมาก! เจ้าไม่หยิบก็ต้องตายอยู่ดี หยิบดาบขึ้นมาสู้กับข้า ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะชนะข้าได้” ถางเปิ่นเป้า: “จ้าอย่ามาหลอกข้าเลย ข้าไม่มีวันชนะได้!” ซินเหยา: “ เจ้าเป็นคนขี้หยอก เจ้าช่างขี้คลาด ไม่เคยเจอใครที่ขี้ขลาดขนาดเจ้า! ถ้าหากไม่ใช่ว่าปกติเจ้าชอบทำชั่ว ก่ออาชยากรรม แล้วก็ทำผิดไว้มากมาย วันนี้ไม่แน่ว่าข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้า! แต่ว่า....กุหลาบดำไม่ไว้ชีวิตคนที่สมควรแก่ความตาย!” “ ยกดาบ!” ซินเหยากรีดร้องเสียงดัง “อ่า!” ถางเปิ่นเป้าร้องเสียงหลงในเวลาเดียวกันไม่รับรู้อะไร เป็นลมล้มลงไปเลย ซินเหยาหายใจเข้าลึกๆ ไม่งั้นคงขำ: “คนเลวนี้ถูกขู่ให้กลัวจนเป็นลมตายไปแล้ว!สมน้ำหน้า!” นางใส่หน้ากากกลับเข้าไป เตรียมพร้อมที่จะออกไป.... “หยุดเดี๋ยวนี้!” ชายเยือกเย็นคนหนึ่ง ส่งสายตาผ่านป่าทะลุเข้ามา “เขาคือ!” ซินเหยาตกใจใหญ่ ผู้ชายคนนี้ ชายคนนี้ไม่ใช่ว่าตอนแรกถูกวางยาหลังจากนั้นก็บังคับเขาไปรอบ ๆ ห้องหรือ เขาทำไมถึงได้มาปรากฏอยู่ที่นี่หล่ะ ในใจซินเหยาผุดคิดมากมาย ถึงแม้ว่าจะผ่านมาเป็นเดือน ๆ แล้ว แต่ว่าในใจนางบางครั้งก็ยังคงคิดถึงคำคือในวันนั้นที่..... ถึงแม้ว่าเย็นวันนั้นจะเป็นคืนที่น่าตื่นเต้น แต่มันก็ไม่ได้มาจากความตั้งใจ แต่ว่ามันก็เป็นคืนแรกของนาง! ผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมใจไม่ให้ความสนใจกับค่ำคืนแรกของตนกันหล่ะ คืนนั้น....... เป็นซินเหยาที่อยู่ในคำคืนที่ยากจะควบคุมได้..... และเป็นคืนที่ทำให้นางกลายเป็นผู้หญิงเต็มตัว ได้รับรู้ถึงความโรแมนติกเป็นคืนแห่งความลับ..... “เจ้าเป็นใคร” ซินเหยาที่ซ่อนหน้าหลังหน้าต่างไม่แสดงที่ท่าหรืออาการอะไร กดเสียงลงพูดอยากจะได้แยกได้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ในช่วงเวลาที่นางถูกฝึกวิชาพื้นฐานที่ถูกฝึกคือการดัดเสียงให้เป็นคนต่างหาก ฮ่องเต้อำมหิตเยือกเย็น “เป็นคนที่ต้องชำระหนี้!” ซินเหยา: “ใครติดหนี้เจ้ากัน” ฮ่องเต้อำมหิต: “ถอดหน้ากากของเจ้าออกเดี๋ยวก็รู้!” ซินเหยาตกใจ: หรือว่าเขาจะรู้ว่าข้าเป็นใคร ภายใต้แสงของเงาจันทร์ และที่นั่งในร้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวคลุ้งของเลือด ฮ่องเต้อำมหิตสงบนิ่ง เหมือนจะผสานไปกับเงามืดนี้เป็นหนึ่งเดียว มีเพียงลมหนาวที่พัดมากจากป่า “คุณชาย” มีก้าวมั่นคงจากบันไดกระแทกขึ้นมา..... เป็นเสียงที่คุ้นเคย! ซินเหยายิ่งตกใจไปใหญ่ คนที่มาจะต้องเป็นคนของตระกูลโจ๋วแน่แท้ เป็นคนที่มีฝีมือเป็นอันดับหนึ่ง ต้องเป็นปู่ของนาง นายท่านโจ๋ว! นายท่านโจ๋วเดินอย่างมั่นคงและสงบ เดินเข้ามาดูสองศพที่อยู่ที่พื้น แล้วก็เดินผ่านไปอย่างไม่สนใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและมองไม่เห็น ความเงียบสงบแบบนี้ ไม่ใช่ฝีมือขั้นสูงธรรมดาจะทำได้ “นายท่านโจ๋ว เหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปหน่อย” ฮ่องเต้อำมหิตเหลือบไปมองศพที่อยู่บนพื้นวับหนึ่ง ขมวดคิ้วขึ้นเป็นรูป สายตายังคงจับจ้องไปที่หน้ากากเขียวที่มีเคี้ยว เหมือนกับว่าจะมองทะลุหน้ากากเข้าไป มองทะลุเข้าไปในใบหน้านั้น ว่าจะมีรูปร่างเป็นอย่างไร...... “ผู้ชายงามหรือ” “ท่านปู่” “สองคนนี้ทำไมถึงมาด้วยกันได้” “เหมือนกับว่าปู่ให้ความเคารพกับผู้ชายคนนี้มาก” ในใจซินเหยาคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นาๆ แต่รู้ว่าไม่มีความเป็นไปได้ที่จะหนีออกจากสถานการณ์นี้เลย วันนี้ มันจะต้องสู้กันไปข้างหนึ่ง！ ซินเหยาไม่แน่ใจถึงความแข็งแกร่งของนายท่านโจ๋ว ชายรูปงามที่ยืนอยู่อย่างเยือกเย็นคล้ายกับไม่มีวิญญาณ วรยุทธ์ไม่ได้ด้อยไปกว่า วันนี้คงต้องสู้กันไปข้างหนึ่ง นายท่านโจ๋วลักษณะประทับใจ: “พ่อหนุ่ม ถอดหน้ากากออกเถอะ” ซินเหยา “นายท่านโจ๋วคิดอยากจะถอดหน้ากากข้าออกหรือ คนทั่วหล้าไม่รู้มีสักกี่คนที่อยากถอดหน้ากากข้า แต่น่าเสียดายที่คนพวกนั้นตายไปหมดแล้ว!”