ตอนที่ 65 หญิงสาวผู้แสนฉลาด(2)

ต๭นที่ 65 หญิงสาวผู้แสนฉลาด(2) โจ๋วเส้าหัวพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ “ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ฮ่องเต้ก็น้อมรับในคำแถลงนี้” “ประการแรก ฮ่องเต้ไม่ต้องการพวกเราตระกูลโจ๋วได้รับเจ้างามความดีมากเกินไป” “ประการที่สอง ถ้าหากสามารถหาตัวแทนของพระเจ้ามาเป็นสัญลักษณ์ประจำให้ประชาชนบูชากราบไหว้เพิ่มอำนาจในการปกครองของฮ่องเต้ได้ แล้วทำไมฮ่องเต้ถึงต้องทำเช่นนี้?” “นั่นก็เพราะภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ กล่องเซิ้นจะกลายเป็นของศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาทันที” “มันแปลกที่จะพูดว่านับตั้งแต่ที่กล่องเซิ้นปรากฏมาร้อยกว่าปี ราชสำนักก็สงบสุขมากว่าแต่ก่อนและชัวติของประชาชนอยู่ดีมีสุขมากขึ้น” ซินเหยาพอได้ฟังก็เข้าใจถึงความสำคัญของกล่องเซิ้น และก็กระจ่างว่าทำไมคนในจวนอ๋องโจ๋วถึงได้ตื่นเต้นที่ฮ่งอเต้อำมหิตนำกล่องนี้ไว้ที่จวนอ๋องโจ๋ว กล่องเซิ้นเป็นตัวแทนอำนาจของฮ่องเต้นี่เอง! อำนาจสูงส่งไร้เทียมทาน! ถ้าหากใครต่อต้านกล่องเซิ้น เกรงว่าเพียงดูหมิ่นต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์แค่นิดเดียวก็ถือว่าเป็นความผิดที่เลวร้ายที่สุด! โจ๋วเส้าหัวพูดต่อ “ยังมีอีกเรื่องที่แปลกมากๆอีกหนึ่งเรื่อง บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้กล่องเซิ้นกลายเป็นตัวแทนของอำนาจฮ่องเต้และสิ่งศักดิ์สิทธิ์” ซินเหยาถาม “มันคืออะไรคะ?” “เกี่ยวกับกล่องเซิ้น” “อะไรคะ?” “กล่องเซิ้นนั้นคาดว่าจะเป็นกล่องเหล็ก” “ค่ะ” “แล้วก็ มันไม่ใช่กล่องเหล็กธรรมดา ร้อยกว่าปีก่อน ฮ่องเต้ได้ส่งช่างฝีมือและช่างตีเหล็กที่ดีที่สุดไจากราชสำนักปทดสอบกล่องซ้น” “แล้วเป็นยังไงคะ?” “แน่นอนว่ามันไม่ใช่เพียงกล่องเหล็กธรรมดาและยังแข็งแรงกว่าเหล็กใดๆและไม่เคยเห็นมาก่อน” เป็นโลหะที่ไม่เคยเห็นมาก่อน? “ใช่ เรื่องนี้มันแปลกมากพวกช่างฝีมือต่างก็เห็นพ้องกันว่า ภายในกล่องเซิ้นนั้นว่างเปล่า! เพียงแค่ไม่รู้วิธีเปิดมันออกดังนั้นเลยไม่มีใครรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่” “แปลกขนาดนี้เลยหรือ? มีวิธีอย่างน้อย75วิธีที่จะเปิดกล่องได้โดยไม่ทำให้กล่องเสียหาย” “วิธีเปิดอาจมีมากมายแต่ว่าไม่มีวิธีใดสักวิธีที่จะเปิดกล่องได้” “ทำไมถึงแปลกขนาดนี้?” ฉับพลันซินเหยาก็รู้สึกคุ้นเคย กล่องเซิ้นนั้นเหมือนกับกล่องสายลับของเธอไม่มีผิด! โลหะพิเศษ เป็นกล่องสี่เหลี่ยมและยังแข็งแรงจนมีดหรือปืนทำอะไรไม่ได้... โจ๋วเส้าหัวพูดว่า “เพราะว่าข้าไม่เคยเห็นกล่องเซิ้นมาก่อน ดังนั้นก็เลยไม่รู้ว่าทำไมกล่องเหล็กนั่นถึงได้มหัศจรรย์เช่นนี้! เพราะฉะนั้นเพื่อไขกระจ่างความลับคืนนี้พวกเราต้องไปยังห้องลับของจวนอ๋องโจ๋วเพื่อขโมยกล่องเซิ้นออกมา!” ซินเหยาพูดออกมาอย่างตกตะลึง “แบบนี้โทษถึงตายนะคะ! ถ้าหากว่ากล่องเซิ้นหายไปไม่เพียงแค่เราสองคนที่จะต้องตายแต่คนในจวนอ๋องโจ๋วทั้งหมดก็ต้องตายด้วย!” โจ๋วเส้าหัวเมามายหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า เจ้าไม่ต้องกังวลไป พวกเราไม่ได้จะทำลายมันพวกเราเพียงแค่ขโมยออกมาเล่นสักสองสามวันเท่านั้น เจ้าลองคิดไตร่ตรองดู พระเจ้าไม่รู้หรอกผ่านไปแค่ไม่กี่วันเดี๋ยวพวกเราก็เอาไปวางคืนไว้ที่เดิม” ซินเหยาพูดว่า “ลุงสาม ท่านเมาแล้วจริงๆ” โจ๋วเส้าหัวพูดออกมาอย่างแปลกประหลาดใจ “เจ้าไม่อยากรู้ความลับในกล่องเซิ้นจริงๆหรือ?” ซินเหยาพยักหน้า “ลุงสาม นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าอยากนอนแล้วจะกล่องเซิ้นหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไรข้าก็ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว” โจ๋วเส้าหัวตอบกลับไปว่า “ช่างมันเถอะถ้าเจ้าไม่อยากไปข้าก็ไม่บังคับ ข้าไปคนเดียวได้ ข้าเป็นถึงโจ๋วลำดับสามไม่กลัวหรอกเด็กฮ่องเต้ หึ!ถ้าข้าสามารถไขความลับของกล่องเซิ้นได้ ไม่แน่ว่าอาจจะซาบซึ้งในตัวข้าก็ได้!” พูดเสร็จเขาก็เดินโซซัดโซเซออกจากห้องของซินเหยาไป “ลุงสาม รอก่อนค่ะ” ซินเหยาเรียกรั้งเขาไว้ โจ๋วลำดับสามคนนี้เมาขนาดนี้ยังจะไปขโมยกล่องเซิ้นอีก อยากตายมากหรือไงนะ? อย่าพูดว่าเขาเมาแบบนี้เลยแค่เดินยังเดินไม่ตรง ถ้าเป็นเวลาปกติเข้าไปขโมยกล่องเซิ้นในจวนอ๋องโจ๋วถ้าถูกจับได้ก็ตายสถานเดียว! จวนอ๋องโจ๋วนั้นเข้มงวดตลอดเวลาไม่มีทางจะให้อภัยคนของตัวเองแน่ ตั้งแต่เรื่องของโจ๋วหยุนถิงก็สามารถคาดหมายได้ “ซินเหยาถ้าเจ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร ลุงสามไปเองได้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ข้าก็จะไปดูให้ได้ว่ากล่องเซิ้นที่ตำนานกล่าวไว้นั้นเป็นอย่างไร! ถ้าหากว่าลุงสามารถขโมยกล่องเซิ้นได้จะเอามาให้เจ้าดู จะได้เห็นของศักดิ์สิทธิ์ที่ซ่อนอยู่ในพระราชวังมาร้อยกว่าปี” “ลุงสาม... “หือ?” “ปั๊ก!” ซินเหยาใช้สันมือฟาดเข้าไปที่หลังคอของโจ๋วเส้าหัวจนเขานั้นสลบไป “เมาแบบนี้แล้วยังจะหาเรื่องใส่ตัวอีก ท่านสามารถอยู่ในตระกูลโจ๋วอย่างสงบจนอายุสี่สิบได้ เกรงว่านายท่านโจ๋วต้องมาตามกวาดตามล้างเรื้องที่ท่านก่อไม่รู้ตั้งเท่าไร!” ซินเหยส่ายหน้ามองโจ๋วเส้าหัวที่สลบอยู่บนพื้นอย่างจนปัญญา เป็นท่านพ่อของเขาคงจะเป็นเรื่องเศร้าน่าดู ตอนนี้ก็ดึกมากค่ำคืนเงียบสงัดแม้แต่คนงานก็หลับกันหมดแล้ว ซินเหยาลากร่างที่เหมือนศพของโจ๋วเส้าหัวไปไว้ที่เตียงในห้องรับแขกด้วยตนเอง ในคืนที่พิเศษนี้ความเงียบค่อยๆคืบคลานไปสู่การเริ่มต้นวันใหม่ ซินเหยาตื่นมาท้องฟ้าก็สว่างเสียแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นคืนที่ทุลักทุเลแต่กำลังภายในของเธอตอนนี้เต็มเปี่ยม คงเพราะอายุยังน้อยจึงไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด “เสี่ยวป๋ายละ?” “เพื่อนคนนี้นี่ชอบโดดขึ้นเตียงตอนเช้าแล้วก็เรียกร้องหาแต่อาหารๆๆๆๆทุกเช้า แต่ทำไมวันนี้ถึงเงียบเช่นนี้กัน?” ซินเหยาสวมเสื้อผ้าและลุกขึ้นจากเตียงและเห็นว่าเสี่ยวป๋ายนั้นนอนหลับสนิทบนเก้าอี้และกำลังหนุนหมอนที่ซินเหยายัดใส่มือให้ “เสี่ยวป๋ายตื่นได้แล้ว!” ซินเหยาตะโกนเรียก “ครอกฟี้!” เสี่ยวป๋ายนอนกรนนอนเหมือนหมูเลย “เสี่ยวป๋าย...” ทันใดนั้นซินเหยาก็ตะลึงงัน！！！