ตอนที่ 67 เสี่ยวป๋ายกลายเป็นเสี่ยวหง(2)

ต๭นที่ 67 เสี่ยวป๋ายกลายเป็นเสี่ยวหง(2) เถ้าแก่พูดว่า “นายหญิงโจ๋ว ท่านรู้จักกับ...กับ...” ยาจก คำนี้เขาลังเลอยู่นานสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา ซินเหยาหัวเราะออกมาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เถ้าแก่ ขอโทษด้วยค่ะ เขาเป็นเพื่อนของข้าเอง” เถ้าแก่ทำใจดีสู้เสือยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป ข้าก็นึกว่าเข้ามาก่อเรื่อง นายหญิงโจ๋ว เพียงแต่เสื้อผ้าของเพื่อนของท่านมัน....” ซินเหยากระแอ่มไอออกมา “ขอบใจเถ้าแก่ที่เตือน” เถ้าแก่ก็รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไปจึงสั่งเหล่าคนงานให้ออกไปทำงานต่อ “นั่งเถอะ” ซินเหยาเรียกนักกระบี่โหมให้นั่งลง นักกระบี่โหมมองซินเหยาอย่างตื่นเต้นมองซ้าย มองขวาราวกับเด็กน้อยที่ไปสวนสัตว์เพื่อเจอกับแพนด้าอย่างไงอย่างงั้น ซินเหยาขมวดคิ้วจ้องมอง นักกระบี่โหมจู่ๆก็ยิ้มและพูดโพล่งออกมา “ท่านอาจารย์ท่านช่างสวยอะไรเยี่ยงนี้” ซินเหยาตอบกลับไป “ประจบประแจงเสียจริง!” นักกระบี่โหมหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านอาจารย์ช่างดูอ่อนเยาว์” ซินเหยาอยากจะต่อว่าเขาแต่กลับไม่ได้พูดออกไป เมื่อวานยังเป็นปีศาจร้ายอยู่เลย วันนี้กลับกลายเป็นคนแก่ซุกซนไปเสียแล้ว นักกระบี่โหมคนนี้... ไม่ใช่คนปกติแน่ๆเลย! ซินเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” นักกระบี่โหมหัวเราะพลางจ้องมองไปที่ซินเหยา “ท่านอาจารย์ ท่านทั้งสวยท่านอ่อนเยาว์ยิ่งนัก” ซินเหยาตอบกลับไปอย่างกึ่งโกรธกึ่งหยอกเล่น “ส่วนเจ้าก็แกแล้วช่วยจริงจังหน่อยได้ไหม?” นักกระบี่โหมพูดออกมาอย่างน้อยใจ “ท่านอาจารย์ ข้าก็จริงจังอยู่มาก ท่านอาจารย์ท่านช่างสวยทั้งอ่อนเยาว์จริงๆ ข้าคิดจนสมองจนระเบิดก็คิดไม่ออก ท่านอาจารย์ยังดูอายุน้อยแบบนี้ทำไมถึงได้ฝึกกระบี่และมีกำลังภายในมหาศาลขนาดนั้นได้กัน” เดิมทีซินเหยาคิดว่าเขานั้นค่อนข้างที่จะไม่สุภาพและไม่มีความเคารพ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเข้าใจเขาผิดไปเสียแล้ว เขากลับเป็นคนน่ารักคนไม่นับรูปลักษณ์ภายนอกที่ทำให้รู้สึกรังเกียจ.... เคยเห็นขอทานยาจกมานักต่อนักแต่ก็ไม่เคยเห็นยาจกที่สกปรกและอัปลักษณ์ขนาดนี้มาก่อน ซินเหยายังไม่ได้ทานอาหารเช้าแต่ไม่มีแม้แต่ความอยากอาหารสักนิด นักกระบี่โหมถามออกไป “ท่านอาจารย์ แท้ที่จริงแล้วท่านฝึกศิลปะการต่อสู้อะไรกัน?” “......” “ท่านอาจารย์ ท่านเริ่มฝึกตั้งแต่อายุเท่าไร?” “......” “ท่านอาจารย์ ท่านฝึกวิชาตั้งแต่อยู่ในท้องมารดาใช่หรือไม่?” “......” “ท่านอาจารย์ ท่านทั้งสวยทั้งอ่อนเยาว์จริงๆ!” สุดท้ายซินเหยาก็ทนรำคาญไม่ไหวจึงพูดออกไปด้วยความโกรธ “ตาแก่ตัวเหม็น ตกลงเจ้าจะทำอะไรกันแน่?” “ท่านอาจารย์....” “ไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ด้วย!” “พวกเราไม่ได้พนันกันหรือ? ข้าแพ้ก็ต้องเรียกท่านว่าท่านอาจารย์ท่านเป็นคนบอกเองนะ!” “ท่านอายุก็จะเจ็ดสิบแล้วไม่ใช่เจ็ดขวบ! แค่คำหยอกล้อหรือความจริงทำไมถึงแยกไม่ออก?” “ข้าไม่รู้” นักกระบี่โหมส่ายหน้าอย่างจริงจัง ทั้งชีวิตของเขานั้นก็มีแค่กระบี่ที่คลุกคลีด้วยและตกลงในวังวนแห่งกระบี่ ในชีวิตนี้ก็อยู่ฝึกกระบี่อย่างยากลำบากในหุบเขาลึกไร้ผู้คนมาห้าสิบปี บางทีความรู้ของเขาก็เหมือนคนปกติทั่วไปแต่ไม่ใช่อัจฉริยะหรือผู้มีพรสวรรค์แน่นอน! แต่ทางอารมณ์นั้น.... ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เจ็ดขวบแต่ก็ไม่ได้ต่างไปจากกันเสียเท่าไหร่ เขาพ่ายแพ้หรือแม้แต่การต่อสู้ก็แพ้ เขาแพ้อย่างเต็มใจเรียกซินเหยาว่าท่านอาจารย์ก็เต็มใจเช่นกัน หรืออายุจะมากเกินไป? ถึงไม่เคยคิดไตร่ตรองว่ามันไม่ใช่เกี่ยวกับความรักเลย ซินเหยารู้สึกจนปัญญา “ช่างเถอะ ข้าจะพูดซ้ำอีกครั้ง ข้าไม่ใช่อาจารย์ของเจ้า! และก็ไม่คิดจะเป็นอาจารย์ของเจ้าด้วย! เมื่อวานค่ำที่ข้าพูดไปทั้งหมดก็แค่ล้อเล่น! มันเป็นแค่คำหลอกล่อ ข้าแค่จะยั่วโมโหเจ้า! ไม่เข้าใจหรอ?” นักกระบี่โหมเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา “ข้ายอดปรมาจารย์เป็นลูกศิษย์ให้หญิงสาวแบบเจ้ามันยังไม่ดีพอหรือ?” “เหอะ!” “ข้าพูดแล้วคำไหนคำนั้น!” “แพ้ก็คือยอมแพ้!” “ช่างเป็นสุภาบุรุษเสียงจริง!” “ข้านักกระบี่โหมบอกว่าเจ้าคืออาจารย์ เจ้าก็อาจารย์ของข้า!” “เจ้าอยากที่จะยอมรับมันใช่ไหม?” “ข้ายอมรับท่านเป็นอาจารย์ของข้าตั้งแต่วันนี้!” “ถ้าวันนี้ท่านยังไม่ยอมรับเย็นวันนี้ข้าจะไปจวนอ๋องโจ๋วฆ่าคนมาเล่นซะ!” เขาพูดด้วยสีหน้าดุร้าย กระอักเลือดออกมา! ซินเหยาเกือบจะถูกเขาฆ่าตายแล้ว! ก็มักแต่จะเห็นคนอยากเป็นอาจารย์ไม่เคยเห็นใครดันทุรังอยากจะเป็นลูกศิษย์ของคนอื่นมากขนาดนี้มาก่อน! “หนูน้อย! ถ้ายังไม่ตอบรับข้าจะไปจวนอ๋องโจ๋วเดี๋ยวนี้ทันที!” นักกระบี่โหมพูดขู่หน้าโหดร้าย “ได้! ถ้าอยากเป็นลูกศิษย์มากก็เป็นไป แต่ข้ามีเงื่อนไขให้เจ้าสามข้อ!” ซินเหยาทำได้แค่ประนีประนอมชายคนนี้นั้นแปลกและยากที่จะตกลงด้วย ถ้าหากไม่รับคำเขา ไม่แน่ว่าเขาจะต้องหุนหันพลันแล่นไปจวนอ๋องโจ๋วโดยไว แบบนั้นคงไม่ดีแน่ และยัง... ที่จริงรับลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ก็ไม่แย่เท่าไร อย่างน้อยต่อสู้ครั้งหน้าไม่ต้องลงมือเอง มันช่างดีเสียจริง ไปไหนมาไหนก็มีหน้าค่าตา “ท่านอาจารย์ ไม่ต้องพูดถึงเงื่อนไขสามข้อเป็นร้อยข้อข้าก็ตกลง ฮ่าฮ่า” ฉับพลันนักกระบี่โหมก็กลับมาเอาใจและหมดอาลัยตายอยาก อารมณ์ต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับคนละคน ซินเหยาบอกถึงเงื่อนไขว่า “ประการแรก” “ท่านอาจารย์โปรดบอก” “จากนี้เป็นต้นไปห้ามพัวพันเกี่ยวข้องกับคนจากตระกูลโจ๋วอีกแม้แต่คนเดียวก็ไม่ได้ และห้ามสร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลโจ๋ว” “ไม่มีปัญหา ข้อนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน ข้าจะไม่ก่อกวนสร้างความวุ่นวายให้ตระกูลโจ๋วอีกต่อไป” “ประการที่สอง” “ท่านอาจารย์ว่ามาเลย” “ประการที่สอง เจ้ามาเป็นลูกศิษย์ข้าต้องทำตามกฎของข้าทุกประการ ห้ามฆ่าคนตามอำเภอใจ! ห้าม...เข้าใจไหม ต้องทำตามกฎของข้าเท่านั้น!” “ท่านอาจารย์ข้อนี้ไม่ได้! คนทุกหนทุกแห่งก็ล้วนแต่เพิ่มเลือดให้กับคมดาบตัวเอง จะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่ฆ่าคนกัน? หรือว่าต้องให้คนอื่นเข้ามาหาข้าแล้วให้ข้ายืนอยู่เฉยๆยิ้มรับมันอย่างนั้นหรือ?” “ศัตรูไม่นับ ข้าห้ามฆ่าคนบริสุทธิ์W คนที่ควรฆ่าก็ฆ่า ทว่าห้ามนำไปแกล้งคนที่บริสุทธิ์ไร้ทางสู้ ข้านะเกลียดที่สุดพวกที่ชอบถือปืนกลไปกราดยิงชาวบ้านให้หวาดกลัวเนี่ย!” “ท่านอาจารย์ อะไรคือปืนกล?”