บทที่76 ความรู้สึกที่มองไม่ออก（1）

บ๗ที่76 ความรู้สึกที่มองไม่ออก（1） โจว๋หยุนถิงพูดขึ้นมาว่า “งั้นจะทำยังไงดีล่ะ?พวกเราควรตีพิมพ์เท่าไหร่?หนึ่งพันเล่ม?แปดร้อยเล่ม?” ซินเหยาส่ายหัวและพูดว่า “ยังเยอะเกินไป” โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “หรือว่าควรพิมพ์ห้าร้อยเล่ม?ครั้งแรกตีพิมพ์ไปน้อยมากเพราะไม่รู้ว่าการตอบสนองในตลาดจะเป็นยังไง ถ้าขายดีเช่นนี้ น่าจะพิมพ์เยอะหน่อยนะ!น่าจะพิมพ์หนึ่งพันเล่ม ไม่ทำให้การตลาดอิ่มตัวเลย” ซินเหยายังคงส่ายหน้าและพูดว่า “ห้าร้อยเล่ม?ยังมากเกินไป” ส้งหมิ่นมองออกว่าซินเหยาว่างแผนไว้ในใจตั้งแต่เริ่มแล้ว “น้องสาวข้า เจ้าคิดการใดในใจก็บอกให้พวกเราเถอะ พวกเราจะได้ทำตามที่เจ้าว่า” “ใช่ ใช่ น้องสาว เจ้าพูดมาเถอะ ครั้งนี้พี่สี่จะฟังเจ้า พี่สี่โตมาขนาดนี้ยังไม่เคยได้เงินมาเยอะเช่นนี้เลย” ซินเหยาพูดต่อว่า “ครั้งนี้มากสุดก็พิมพ์แค่สามร้อยเล่ม!” โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “สามร้อยเล่ม?น้อยไปหรือเปล่า?” ซินเหยาพูดต่อว่า “กลยุทธ์นี้เรียกว่าของขาดตลาด พี่สี่ พี่ออกไปด้านนอกบอกกับลูกค้าด้านนอก ตอนที่หนึ่งขายหมดแล้ว สามวันหลังจากนี้จะออกตอนที่สอง ราคาเท่าเดินสิบตำลึง และจะขายแค่สามร้อยเล่ม ขายหมดก็จะไม่พิมพ์อีก” โจว๋หยุนถิงพูดว่า “ได้ ข้าจะไปบอกกับพวกเขาเดี๋ยวนี้!” ซินเหยาพยักหน้าและพูดว่า “ไปเถอะ ข้ารับรองว่าภายในสามวัน เรื่องไซอิ๋วกับร้านหนังสือพี่สี่จะต้องดังระเบิดทั่วทั้งเมืองหลวงแน่!พี่สี่ พี่น่าจะรับของเขามาหน่อย ขายพร้อมกับหนังสือเล่มอื่น อย่างเช่น《กวีนิพนธ์》ขายสองเหรียญ《ไซอิ๋ว》ขายสิบตำลึง พี่ก็ขายทั้งสองเล่มในราคาสิบสองเหรียญเลย” ส้งหมิ่นถามอย่างสงสัยว่า “สองเล่มขายอย่างเดียวก็สิบสองเหรียญแล้ว ขายสองเล่มพร้อมกันก็สิบสองเหรียญอยู่ดี ทำไมจะต้องขายพร้อมกันให้ยุ่งยากด้วยล่ะ?” โจว๋หยุนถิงยิ้มและพูดว่า “อันนี้ข้ารู้ กวีนิพนธ์ยอดขายแย่แต่กำไลสูง สองเหรียญก็ได้กำไลแล้ว ถ้าจายพร้อมกับไซอิ๋ว หนังสือกวีนิพนธ์ก็จะขายได้มาก เช่นนี้แล้วก็เท่ากับว่าเราได้ช่องทางหากำไลไปอีก และลูกค้าเหล่านั้นก็จะรู้สึกว่าไม่สูญเสียอะไร พวกเขาใช้เงินสิบสองเหรียญได้หนังสือตั้งสองเล่ม” ซินเหยาพยักหน้า นางรู้ว่าโจว๋หยุนถิงมีหัวการค้า มีพรสวรรค์ด้านการทำธุรกิจ คนวัยหนุ่มอย่างเขาน้อยมากที่จะมีความคิดเช่นนี้ แม้เขาจะไม่เก่งเรื่องการต่อสู้แต่เป็นผู้จัดการบ้านตระกูลโจว๋มานานหลายปี กลับฝึกฝนให้เขามีนิสัยอดทนและถอย ข้อนี้เป็นข้อที่สำคัญที่พ่อค้าแม่ค้าควรมี แค่ฝึกฝนดีๆและชี้ทางดีๆ โจว๋หยุนถิงก็อาจจะเป็นพ่อค้าที่เก่งที่สุดเลยก็ว่าได้! ซินเหยาไม่มีความคิดอยากเป็นคนรวยอะไร แต่โจว๋หยุนถิงก็ดีกับนาง ถ้าชี้ทางเขาดีๆก็อาจจะเป็นพ่อค้าที่เก่ง นี้ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนระหว่างพี่น้องแล้วกัน ปลอมตัวเป็นคุณหนูจิ่วนางก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่หลอกความรู้สึกพี่น้องจากโจว๋หยุนถิง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ นางไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวง่าย นางเป็นคนสบายๆง่ายๆ ถ้ามีแค้นก็ต้องชำระ! ถ้ามีบุณคุณก็ต้องตอบแทน! บุณคุณความแค้น นางแบ่งชัดเจน ไม่เอามารวมกันแน่นอน นี้เป็นนิสัยของซินเหยา โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “ซินเหยา พวกเราก็ทำตอนที่สองและตอนที่สามพร้อมกันไปเลย จะได้ไม่ต้องรีบ ต่อไปเราก็จะได้พิมพ์ไว้ก่อนได้” ซินเหยาครุ่นคิดและพูดว่า “ใช่ๆ!นี้เป็นวิธีที่ดี ยังสามารถลดหย่อนระยะเวลาได้ ใช้วิธีการผลิตไว้ล่วงหน้า เช่นนี้เราก็สามารถทำให้ร้านหนังสือพี่สี่มีคนรู้จักมากขึ้น” ส้งหมิ่นถามอย่างสงสัยว่า “อะไรคือVIP?” ต่อมา ซินเหยาก็อธิบายคำว่าVIPให้พวกเขาฟัง กำหนดระยะเวลาขายได้ล่วงหน้าและยังสามารถรวบรวมกลุ่มคนที่จะซื้อได้ “เพิ่มราคาขาย” นี้เป็นศตวรรษที่21เป็นการขายแบบบริษัทรถยนต์เรียกว่าการขายของขาดตลาด “รวบรวมกลุ่มคนซื้อ” ทุกคนก็คุ้นเคยดี ไชน่าเทเลคอมและไชน่าโมบายถือทำกำไรที่น่ารังเกลียด แต่กลับได้กำไลมหาศาล “สะสม ลูกค้าVIP” ชุดเสื้อผ้าแบรนด์ของไชน่าต่างมีคำว่าลูกค้าVIPได้ส่วนลดพิเศษ “การขายของVIP” นโยบายอสังหาริมทรัพย์ที่ใช้บ่อยและมีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับตัวแทนอสังหาริมทรัพย์จีนคือการรวบรวมความนิยมและยังได้เงินมาอย่างรวดเร็วด้วย ซินเหยาพูดเรื่องการค้าในศตวรรษที่21ให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดและยังออกแบบแผนการค้าที่เสี่ยวเหรินซูให้ทุกคนฟังอย่างสมบูรณ์ ทุกคนประชุมเรื่องวางแผนการขายจนดึกดื่นจนลืมไปว่ายังไม่ได้กินข้าว…… โจว๋หยุนถิงหัวเราะดีใจและพูดว่า “ฮ่าๆ!ถ้าทำตามแบบแผนนี้ อนาคตไม่นานพวกเราก็จะกลายเป็นธุรกิจใหญ่ยักษ์!ซินเหยาผู้ยิ่งใหญ่ของเราเดินก้าวแรกได้อย่างสวยงาม ไม่นานต่อมา ทั้งโลกก็คงตกเป็นของเสี่ยวจิ่วแล้วล่ะ” ซินเหยาอึ้งและมองเขา “พี่สี่ ท่าน……ท่านบอกว่าธุรกิจซินเหยาไชน่างั้นเหรอ?”