บทที่77 ความรู้สึกที่มองไม่ออก（2）

บ๗ที่77 ความรู้สึกที่มองไม่ออก（2） โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “แน่นอน!พวกนี้เจ้าคิดมาคนเดียวทั้งหมด และเรื่อง《ไซอิ๋ว》เจ้าก็เป็นคนคิด ที่จริงแล้วถ้านับความดีความชอบทั้งหมดก็น่าจะเป็นของเจ้าคนเดียว พวกเราก็แค่ผู้ช่วย ช่วยเจ้าทำงานหนักๆ ส่วนชื่อเสียงด้านธุรกิจก็ต้องเป็นเจ้าเลย!” ซินเหยารีบปฏิเสธ “เช่นนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!” “ทำไมไม่ได้ล่ะ?”โจว๋หยุนถิงรีบถาม ซินเหยารีบพูดว่า “ยังไงก็ไม่ได้ ความดีความชอบเป็นของทุกคนไม่ได้ของข้าคนเดียว” โจว๋หยุนถิงพูดว่า “เสี่ยวจิ่ว เจ้าก็ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก ข้ากับพี่ส้งของเจ้าก็คุยกันก่อนหน้านี้แล้ว ที่จริงพวกเราก็แค่อยากเปลี่ยนและพัฒนาให้ครอบครัวหลัวเสี่ยงหู่พวกเขา แต่ตอนนี้กลับดีกว่าที่เราคิดไว้ก่อนหน้า ถ้านี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี พวกเราก็ควรจะทำต่อไป ข้าเชื่อว่า ร้านหนังสือพี่สี่จะต้องเป็นที่รู้จักในเองหลวงแน่นอน!” ซินเหยาพูดต่อว่า “ถ้าเป็นร้านหนังสือพี่สี่ ความดีความชอบก็ต้องเป็นของพี่สี่ท่าน” โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “เสี่ยวจิ่ว ความดีความชอบเป็นของเจ้า พี่สี่จะแย่งมาได้ยังไง?แม้จะต้องเป็นผู้ช่วยเจ้า พี่สี่ก็ยอม เจ้าเป็นน้องสาวที่แท้ของข้านะ เจ้าเด็กโง่!” เขาพูดเช่นนี้มา ซินเหยาก็รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก “เอาเป็นว่าเรามาทำหุ้นส่วนกันเถอะ เช่นนี้จะได้เป็นวิธีแก้ไขที่ดีที่สุด”ซินเหยาก็คิดขึ้นมาได้และพูด “อะไรคือหุ้นส่วน?”โจว๋หยุนถิงแปลกใจกับคำศัพท์ใหม่นี้มาก ซินเหยาก็อธิบายอย่างละเอียดอีกที โจว๋หยุนถิงได้ยินหลังจากนั้นก็ดีใจและพูดว่า “นี้เป็นวิธีที่ดีนี้ ถ้าพวกเจ้าทุกคนเชื่อใจข้าโจว๋หยุนถิง ก็ให้ข้ามาแบ่งเถอะ” เขาคิดแล้วก็เริ่มแบ่งทันที “ข้าจะแบ่งอย่างยุติธรรม” “ถ้าทุกคนรู้สึกว่าไม่พอใจ ก็พูดออกมาได้ จากนั้นก็จะได้ปรึกษาหารือกันต่อ” “ต่อไปข้าจะเริ่มแบ่งแล้วนะ” “ข้าออกต้นทุนและร้านให้ ข้าน่าจะได้หนึ่งหุ้นส่วนหน่อย” “แม่หญิงส้งเป็นคนวาดรูป วาดและออกแบบหนังสือได้อย่างสวยงาม เสี่ยวเหรินซูที่ตีพิมพ์ออกมาก็มีคุณภาพที่ดี น่าจะได้หุ้นส่วนไปอีกหนึ่ง” “ส้งชิงกับหลัวเสี่ยงหู่พวกเขาก็มีส่วนได้และพวกเขาก็นับว่าเป็นคนเริ่มครึ่งตัว เช่นนี้พวกเขาก็เป็นคนหนึ่งกลุ่ม ก็น่าจะได้หนึ่งหุ้นส่วนไปด้วย” “เหลือเจ็ดหุ้นส่วน……” “นั้นก็เป็นของเจ้าซินเหยา!” “พวกเจ้าว่าข้าแบ่งเช่นนี้พอใจหรือไม่?” ส้งหมิ่นได้ยินก็พยักหน้าอย่างเดียวและพูดว่า “ได้!แบ่งได้ดีมาก ข้าวาดแค่ไม่กี่รูป ไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ เหมือนแบ่งมาเยอะไปนะ แต่ว่าก็ถือเสียว่าได้ความดีความชอบมาจากซินเหยาและพี่โจว๋แล้วกัน” ซินเหยาพยักหน้าและพูดว่า “ข้าเห็นด้วย” โจว๋หยุนถิงพูดต่อว่า “เช่นนี้ก็ถือเสียว่าตกลงแล้วกันนะ!ฮ่าๆ ดีจริงเลย!ต่อไป พวกเราก็จะทำการค้าให้ดีมากขึ้นไปอีก!” “พี่สี่ แต่ว่าข้ามีหนึ่งเรื่องต้องไม่ให้คนสงสัย” “เรื่องอะไร?” “ต่อไปข้าก็จะต้องเข้าวังแล้ว ท่านก็รู้ในวังมีกฏเกณท์มากมาย ยังมีการนินทาข่าวลืออีก ถ้าทำให้คนนอกรู้ว่าข้าเป็นคนในวังและมาขายของด้านนอก คงจะไม่ดี” “เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหา พี่สี่ก็บอกกับด้านนอกว่าเป็นธุรกิจการค้าของโจว๋หยุนถิงเพียงคนเดียว” “อืม เช่นนี้ก็ได้” ซินเหยาพูดและไม่มีใครเดาใจนางได้เลย นางรู้ว่าถ้าพูดไปตรงๆ โจว๋หยุนถิงก็จะไม่อยากได้ธุรกิจนี้คนเดียวแน่นอน นางก็เลยใช้วิธีถอยออกมาก่อน ยังไงนางก็ไม่เคยขาดเงินอยู่แล้ว ถ้านางอยากหาเงินนางก็มีวิธีมากมายในการจะหา ธุรกิจนี้ก็ถือว่านางส่งให้โจว๋หยุนถิงเป็นของขวัญแล้วกัน ถือว่าเป็นการตอบแทนของตัวเอง เช่นนี้ซินเหยาก็จะได้ไม่รู้สึกว่าคิดค้างเขาอีกแล้ว “อืม ยังไงทุกคนก็รู้ว่าข้าถูกไล่ออกจากตระกูลโจว๋แล้ว ไม่คนในบ้านนั้นอีกแล้ว ไม่มีคนรู้เหมือนกันว่า ซินเหยาเจ้ากับข้าจะมาทำธุรกิจร่วมกันได้ พวกเราทุกคนก็รู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว”โจว๋หยุนถิงที่ซื่อสตย์ไม่ได้รู้สึกว่าซินเหยากำลังคิดอะไรอยู่เลย “เช่นนี้ก็ต้องให้พี่สี่ท่านรับไว้ก่อนนะเจ้าคะ”ซินเหยาพูด “เจ้าเด็กโง่พูดกระไรกัน เรื่องของเจ้าก็เป็นเรื่องของพี่สี่ข้า เจ้าหายไปนานหลายปี พี่สี่ก็ไม่ได้ดูแลเจ้าดีๆ ตอนนี้ถ้าเจ้าอยากได้ชีวิตของพี่สี่ ข้าก็จะให้เจ้า คนบ้านเดียวกันยังจะพูดขอบคุณกันอีก?” โจว๋หยุนถิงรู้สึกดีใจมาก ในใจเขาคิดว่าซินเหยาเป็นคนในครอบครัวตั้งนานแล้ว เพื่อชดเชยซินเหยา แม้เขาจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม ส้งหมิ่นก็รู้สึกดีใจมาก นางเป็นคนที่ไม่โลภมาก ไม่คิดแย่งของใคร ในใจนาง ขอแค่น้องชายมีอนาคตที่ดี ขอแค่โจว๋หยุนถิงดีใจ นางก็รู้สึกพอใจแล้ว ไม่ว่าจะให้นางทำอะไร นางก็จะไม่บ่นอะไร ส่วนความรู้สึกไม่ชัดเจนที่มีต่อโจว๋หยุนถิง นางก็ไม่มีความคาดหวังอะไร นางก็แค่เก็บไว้ในใจก็พอแล้ว……. นางไม่มีความคาดหวังอะไร ทุกคนพูดยังไงก็เป็นคุณชายสี่ของตระกูลโจว๋ มีชาติสกุลที่ดี แม้จะโดนขับไล่ออกมา ยังไงเขาก็เลือดชาติสกุลที่ดี ขอแค่จะได้เจอกับโจว๋หยุนถิงบ่อยๆ ได้เห็นเขามีความสุข นางก็พอใจมากแล้ว! โจว๋หยุนถิงคิดได้เรื่องหนึ่งก็พูดว่า “ช่วงนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น หลายวันมานี้ไม่เห็นลุงสามเลย” ซินเหยาพูดต่อว่า “คืนนั้นเขายังลากข้าไปดื่มเหล้าด้วยอยู่เลย แต่สุดท้ายเขาก็ดื่มจนเมาอยู่คนเดียว เกรงว่าช่วงนี้เขาคงจะปวดหัวอยู่ คงไม่มีเวลาว่างออกมาเที่ยวหรอก” โจว๋หยุนถิงยิ้มและพูดว่า “ลุงสามอายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว ไม่รู้จักมีบ้านมีเรือนกับเขา ทำตัวเป็นเด็กเบลอๆไปทั้งวัน เขาลากเจ้าไปดื่มเหล้าด้วยได้อย่างไรกัน เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงนะ!”