บทที่82 นี้เป็นสัตว์ประหลาดอะไร（1）

บ๗ที่82 นี้เป็นสัตว์ประหลาดอะไร（1） ส้งชิงตกใจเบิกตากว้าง ขนาดเรื่องรีบร้อนเมื่อกี้ยังลืมหมดสิ้น เขาเบิกตามองดูเสี่ยวป๋าย “อาจารย์ อาจารย์ นี่มัน……คือตัวอะไร?ทำไมถึงบินได้?” ซินเหยาตบหัวเสี่ยวป๋ายไปเบาๆ และพูดว่า “เสี่ยวป๋าย ต่อไปเวลามีคนมา ห้ามบิน!ถ้าขัดคำสั่ง ข้าจะไม่ให้ข้าวเจ้ากินสามวัน” “จีจี!” เสี่ยวป๋ายตกใจจนร้อง! ซินเหยาพูดต่อว่า “ส้งชิง!เขาชื่อเสี่ยวป๋าย เป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเอง เจ้าก็คิดเสียว่ามันเป็นแมวก็แล้วกัน” ส้งชิงก็พูดว่า “แมวก็บินได้เหรอ” ซินเหยาพูดต่อว่า “ต่อไปอย่าพูดเรื่องมันบินอีก และอย่าบอกกับคนอื่น รวมพี่สาวและพี่โจว๋ด้วย รู้ไหม?” ส้งชิงพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว!” ซินเหยาถามต่อว่า “เป็นอะไรกัน?” ส้งชิงตบหัวตัวเอง ตกใจจนสีหน้าซีดหมด “ตายแล้ว!เกือบลืมไปเลย!อาจารย์รีบไปเถอะ!ไม่เช่นนั้นหลัวเสี่ยวหู่พวกเขาตายแน่!เร็วเร็ว!เร็วเข้า!ตลอดทางที่ไปข้าจะอธิบายให้ท่านเอง!!” ตลอดทาง ส้งชิงก็อธิบายเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง ที่แท้แล้วก็เป็นเช่นนี้เอง สิงชิงกับหลัวเสี่ยวหู่ช่างนี้ก็ฝึกวิชาต่อสู้มาตลอด…… ด้านข้างมีเด็กชายโดนคนรังแก และยังมีเบื้องหลังฐานะยากจน เดินไปทางไหนก็มีแต่คนรังแก พอเห็นส้งชิงและทุกคนมีอาจารย์ที่สอนวิชาต่อสู้เก่งๆ พวกเขาก็เลยไปฝึกวิชาต่อสู้กับส้งชิงด้วย พอต่อมาก็มีคนมากขึ้น ตอนนี้คนที่ฝึกวิชาต่อสู้กับพวกเขามีเกือบสี่สิบกว่าคนแล้ว และคนพวกนี้ บางคนก็เป็นลูกน้องของเสือเก่อแห่งเมืองเขตใต้ ทำให้เสือเก่อไม่พอใจ วันนี้ตอนเช้าก็สั่งให้คนมาทำสำนักของส้งชิงพัง แต่ไม่คิดว่า คนของเสือเก่อก็โดนนักฆ่าฆ่าตายเสียก่อน…… เสือเก่อโกรธแค้นมาก รอพวกนักฆ่าไป เขาก็พาลูกน้องมาล้อมส้งชิงและหลัวเสี่ยวหู่เอาไว้…… ส้งชิงกับหลัวเสี่ยวหู่และเด็กคนอื่น รูปร่างพอได้แต่วิชาต่อสู้ยังไม่เก่งมาก และฝ่ายตรงข้ามก็มีคนมากกว่า…… เร็วมาก พวกเขาก็โดนซ้อมจนลุกไม่ขึ้น ส้งชิงรีบวิ่งออกมาคนเดียว เพื่อมาหาคนช่วย! ส้งชิงรีบพาซินเหยาไปสถานที่ที่พวกเขาใช้ฝึกวิชา แต่ที่ตรงนั้นกลับไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแค่คราบเลือดและเสื้อผ้าที่ฉีกขาด…… “ตายแล้ว!” “หลัวเสี่ยวหู่พวกเขาโดนซ้อมจนตายแล้ว!” ส้งชิงเด็กชายโต เสียใจจนร้องไห้ออกมาเสียงดัง ซินเหยาสำรวจบริเวณรอบข้างและพูดว่า “เด็กโง่!พวกเขายังไม่ตาย!” ส้งชิงหยุดร้องไห้และพูดว่า “ยังไม่ตาย?อาจารย์รู้ได้อย่างไรว่าพวกเขายังไม่ตาย ถ้ายังไม่ตาย แล้วพวกเขาไปไหนแล้วล่ะ?ทำไมไม่มีคนเลย?” ซินเหยาพูดต่อว่า “เจ้าโง่!ถ้าพวกเขาตายแล้ว ศพก็ต้องกองเต็มพื้นสิ!แต่ตรงนี้กลับไม่มีศพเลย!หรือคนอื่นฆ่าพวกเขาแล้ว ยังจะเอาศพไปซ่อนหรือยังไง?” ส้งชิงพูดต่อว่า “เช่นนั้นพวกเขาไปไหนแล้วล่ะ?” ซินเหยาพูดต่อว่า “เจ้ารู้ไหมว่าพวกนั้นเป็นใคร?” ส้งชิงพูดว่า “เสือเก่อแห่งเมืองเขตใต้ อยู่ตระกูลเก่อมีอำนาจสุดในเมืองเขตใต้……” ซินเหยายิ้ม “เช่นนั้นก็ดี!หนีได้ก็หนีไปให้ไกลเลย ไม่ว่าหลัวเสี่ยวหู่พวกนั้นอยู่ที่ไหน พวกเราจะไปหา ยังจะกลัวว่าพวกเขามคืนคนมาให้หรือไง?” ส้งชิงฟังแล้ว สีหน้าก็ขาวซีด พูดว่า “อาจารย์ จะเรียก……เรียกศิษย์น้องรองไปด้วยเถิด ?” ซินเหยายิ้มและพูดว่า “หรือว่าเจ้าคิดว่าอาจารย์ฝีมือต่อสู้แย่เกินไป ช่วยพวกเขาออกมาไม่ได้หรือไง?” สิงชิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับๆ ข้าแค่เป็นห่วงว่าอาจารย์จะเป็นอันตราย” ซินเหยาพูดต่อว่า “ศิษย์น้องเจ้า ใครจะรู้เขาคงหนีไปดื่มเหล้าที่ไหนสักที่แล้วล่ะ?วางใจเถอะเด็กน้อย วันนี้อาจารย์จะให้เจ้าเห็นว่าอะไรคือแบบหน่วยซีล!” “อาจารย์ หน่วยซีลคืออะไรกัน?” “หน่วยซีล……ก็คือหน่วยซีลนั้นแหละ!” “หน่วยซีลอำอะไรได้บ้างครับ?” “ช่วยคน!ฆ่าคน!ขโมยข้อมูล!ปกป้องข้อมูล!วางยา!ระเบิด!บังคับสารภาพความผิด!แอบแฝง!” “ก็คือนักฆ่านี่ครับ?” “นักฆ่า?อาจารย์ชอบคำว่าหน่วยซีลมากกว่า” “อาจารย์……” “ทำไมเจ้ามีคำถามเยอะขนาดนี้เนี้ย?เดินตามอาจารย์มาก็พอแล้ว!อย่าออกเสียง!อย่าอวดเก่ง!วันนี้เจ้าโชคดี ที่ได้เห็นหน่วยซีลที่เก่งที่สุดในศตวรรษ!จำไว้ ต้องสังเกตรอบข้างให้ดี เรียนรู้กับข้าหน่อย!ไม่แน่เจ้าอาจจะได้เรียนรู้อะไรจากข้าที่เจ้าสามารถนำไปใช้ได้ตลอดชีวิต!” “ครับ อาจารย์” ส้งชิงทำสีหน้าหนักแน่นและจริงจัง ซินเหยาตบบ่าเขา ให้เขาทำตัวสบายๆหน่อย “เสี่ยวป๋าย วันนี้พี่จะพาเจ้าไปทำภารกิจ อย่าโหวกเหวกร้องตะโกนล่ะ!” “จีจี” เสี่ยวป๋ายได้ยินว่าจะออกไปทำภารกิจก็ทำท่าตื่นเต้นมาก ซินเหยาพาส้งชิง เสี่ยวป๋าย เดินทางมาถึงเมืองเขตใต้ แต่ว่า ซฺนเหยากลับไม่ได้ไปบ้านตระกูลเก่อทันที แต่อยู่ข้างๆบ้านตระกูลเก่อที่มีร้านชา…… ตอนนี้ยังเที่ยงอยู่ ร้านชาเลยมีลูกค้าเยอะมาก ซินเหยาสั่งชามาหนึ่งหม้อเล็ก สั่งขนมให้ส้งชิงด้วย จากนั้นก็สั่งผลไม้หลากหลาย……