บทที่84 ออกนอกวัง（1）

บ๗ที่84 ออกนอกวัง（1） คุณชายหวางได้ยินเสียงดังเอะอะด้านนอกก็ถามอย่างเย็นชาว่า “นายท่านเก่อ ด้านนอกมีเสียงอะไรกัน?” เสือเก่อก็บอกว่า “ช่วงนี้มีลูกน้องเป็นหนอนบ่อนไส้แอบไปลักลอบวางแผนกับคนด้านนอก ข้าก็เลยจับกลับมา!” โกอานพูดต่อว่า “ท่านลุง ท่านช่วยจัดห้องเงียบๆหนึ่งห้องให้คุณชายหน่อย เขาไม่ชอบเสียงดังน่ะ” เสือเก่อตอบอย่างลำบากใจว่า “หลายวันนี้ในบ้านวุ่นวายมาก อาจจะมีเสียงดังบ้าง ห้องที่สงบเงียบ บ้านทางทิศตะวันตกมีบ้านที่สะอาดอยู่เรือนหนึ่ง แต่ที่ตรงนั้นทั้งเงียบอยู่ไกลและสภาพทรุดโทรมหน่อย เกรงว่าคุณชายหวางจะรังเกลียดเอาได้” คุณชายหวางก็ตอบไปว่า “ไม่เป็นไร!ยังไงข้าก็มานอนแค่สองวัน!” เสือเก่อก็พูดว่า “เช่นนั้นข้าจะไปเตรียมห้องให้เดี๋ยวนี้!” คุณชายหวางก็พูดขึ้นมาว่า “นายท่านเก่อ ให้ข้าเดินดูรอบบ้านได้หรือไม่?” “ได้แน่นอนครับ” เสือเก่อรีบสั่งข้ารับใช้ไปเตรียมห้อง และพาคุณชายหวางเดินเที่ยวรอบบ้าน โกอานตามไป แต่กลับถูก‘คุณชายหวาง’ห้ามเอาไว้ก่อน ข้ารับใช้เดินตามคุณชายหวางไป ท่าทางจริงจังเกรงตัวของโกอานก็หายไป เขาถอนหายใจ เสือเก่อเห็นดังนั้นก็พูดว่า “หลาน!ทำไมตัวเจ้าเกรงเช่นนี้?คุณชายหวางท่านนี้รับใช้ยากเหรอ?เขาเป็นใครกันแน่?” “ชู่!” “ท่านลุง!อย่าพูดเช่นนี้อีกเด็ดขาด!” โกอานทำท่าให้เขาเงียบ มองซ้ายขวาและพูดเสียงเบาว่า “คุณชายหวางคือฝ่าบาท!ท่านลุง ท่านจะพูดจาหรือทำอะไรก็ระวัหน่อย สองวันนี้ฝ่าบาทยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!” “ฝ่าบาท?” เสือเก่อตกใจมาก! “ฝ่าบาทมาในบ้านข้าได้อย่างไร?หรือว่ามาจับข้า?หลาน เจ้าก็รู้ว่าลุงทำการค้าอะไร” “ท่านลุงวางใจได้ แค่ช่วงนี้ทำอะไรก็ระวังหน่อย อย่าทำให้ฝ่าบาทโกรธ!เขาเป็นผู้นำประเทศ คงไม่มีเวลาว่างมาจับผิดเรื่องเล็กแค่นี้หรอก?” “เช่นนั้นเขามาทำอะไรล่ะ?” ฝ่าบาทปลอมตัวออกวัง เพื่อมาสืบเรื่อง! “เรื่องอะไรกัน?” “เหมือนจะเกี่ยวกับเรื่องหนังสือ ยังไงท่านก็อย่าถามมากเลย แค่ทำอะไรก็ระวังหน่อย ต้องรับใช้ฝ่าบาทดีๆ อย่าไปทำให้เขารำคาญ สองวันเขาก็ไปแล้ว!ท่านลุงก็ดูแลดีๆ รอฝ่าบาทไป ถึงเวลาข้าก็จะชมท่านต่อหน้าฝ่าบาทหน่อย ต่อไปเรื่องเงินทองท่านก็ไม่ต้องกังวลแล้ว!” “ขอบคุณหลานข้า ต่อไปข้าไม่ลืมเจ้าแน่ถ้าข้าได้ดี” “ท่านลุงไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเราครอบครัวเดียวกัน ไม่เช่นนั้น ข้าจะพาฝ่าบาทมาที่นี้เหรอ?ยังไงท่านลุงก็ระวังหน่อยแล้วกัน อย่าให้เรื่องลูกน้องที่หักหลังมาทำให้ฝ่าบาทรำคาญใจ” “หลานวางใจได้ ลุงจะระวัง” ฮ่องเต้อำมหิตเดินเที่ยวรอบจวนตระกูลเก่อ…… ข้ารับใช้ที่ตามมาก็พูดว่า “คุณชายหวาง ท่านจะเดินดูที่ไหนอีกบ้างไหมครับ?” ฮ่องเต้อำมหิตถามต่อว่า “เจ้าชื่อว่าอะไร?” ข้ารับใช้ก็ตอบไปว่า “เหอซาน” “เหอซาน เจ้าทำงานที่นี้มานานแค่ไหรแล้ว?” “ประมาณสี่ปีแล้วครับ” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “เหอซาน จวนพวกเจ้ามีคนทั้งหมดกี่คน?” เหอซานตอบว่า “น่าจะประมาณสามร้อยคนครับ!” ฮ่องเต้อำมหิตถามต่อว่า “ประตูหลังอยู่ทางไหน?” “เดินไปทางห้องครัวออกไปก็ถึงแล้วครับ!” “พาข้าไปดูหน่อย” “ครับ!” เหอซานพาฮ่องเต้อำมหิตเดินเข้าไปทางหลังจวน ประตูทางเข้าที่ใหญ่อลังการ รูปปั้นสิงโตหินเด่นสง่าอยู่สองข้างประตู ท่าทางดุร้าย ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า “จวนตระกูลเก่อรอบข้างว่างเปล่า ด้านหน้าก็มีสวนดอกไม้ แต่กลับมีคนอยู่แค่สามร้อยกว่า ประตูหลังก็ทำได้ใหญ่และหรูหราเช่นนี้ ยังเด่นกว่าประตูของขุนนางเสียอีก เสือเก่อก็ไม่ได้ทำงานอะไรมาก เรากลับไปจะเรียกขุนนางมาตรวจสอบว่าที่นี้ทำอะไรกันแน่!” “เว่ย พวกเจ้าสองคนมาจากไหน?ทำไมไม่คุ้นหน้าเลย?” เหอซานเดินไปทางข้ารับใช้ใน้บ้านสองคน คนหนึ่งหน้าตาสละสลวย อีกคนหน้าตารูปร่างล้ำบึก “พวกเรา……พวกเรามาใหม่น่ะ!”คนที่หน้าตาสละสลวยเป็นคนตอบ เสียงนั้นคุ้นเคยมาก! แม้ฮ่องเต้อำมหิตจะยืนอยู่ไกล แต่ก็ได้ยินชัด ฟังแล้วก็รู้ว่าเป็นเสียงที่เขาเฝ้ารอมานานกว่าห้าเดือน! “คือนางเหรอ!” “นางอยู่ที่นี้เหรอ!!” ฮ่องเต้อำมหิตใจเต้นแรง! แม้จะทำหน้าเย็นชา สายตาเย็นยะเยือก รอบตัวแผ่กระจายความหนาวเหน็บออกมา…… เขาเป็นชายที่ไม่แสดงอารมณ์บนใบหน้าใดๆเลย! แต่ในใจกลับเต้นแรงจนจะกระเด็นออกมาอยู่แล้ว! ห้าเดือนแล้ว ค้นหาหญิงปริศนาคนนี้ทั่วเมือง กลับมาเจอนางในจวนตระกูลเก่อ! ค่ำคืนที่แสนตื่นเต้น มีภาพหญิงสาวขยับไปมาอยู่เต็มหัว…… มีแต่ความรู้สึกคิดถึงที่ทรมานจิตใจ…… ยังมี ความรู้สึกที่ค้างคาใจกับนาง…… ถ้ายังมีคืนนี้อีก…… เช่นนั้นแม้เขาต้องตายก็ยอม! ความรู้สึกของคืนนั้น เป็นความรู้สึกที่เขาไม่มีวันลืมเลย! เขารีบหลบไปหลังต้นไม้…… เขามองนางไม่ละสายตาเหมือนสัตว์ที่มองดูเหยื่อ! เหอซานมองดูข้ารับใช้สองคนนั้นและถามว่า “พวกเจ้าชื่อว่าอะไร?” ใบหน้าสละสลวยคนนั้นตอบว่า “ข้าชื่อเสี่ยวจิ่ว” เหอซานก็มองไปทางส้งชิง……