บทที่ 97 การแย่งชิงในวังหลัง（2）

บ๗ที่ 97 การแย่งชิงในวังหลัง（2） แค่ถางเปิ่นขุยเช่นเจ้าปั้นน้ำเป็นตัวก่อกวนตนตระกูลโจว๋! ในใจฮ่องเต้มีอุบายเป็นร้อย..... ครั้งนี้ เข้าจะต้องทำลายตำหนักอ๋องโจว๋ให้สิ้น! หลักฐานของเขา! ถางเปิ่นขุยกำลังใส่ร้ายป้ายสี! โอกาสครั้งนี้ มากพอที่จะทำให้ตำหนักอ๋องโจว๋ย่อยยับไม่มีวันฟื้นคืน! เขาแอบยิ้มเยือกเย็นในใจ....... ครานี้ยืมมีดฆ่าคน ง่ายไม่ต้องเสียแรง! ถางเปิ่นขุยหนาถางเปิ่นขุย! เจ้าเป็นแค่จิ้งจอกเฒ่า! เจ้าอยากเขี่ยตำหนักอ๋องโจว๋ให้พ้นทาง ถึงมาโกหกปลิ้นปล้อนกับข้า! แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะถูกข้าใช้ประโยชน์เสียเอง!” “ฮึ!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดดั่งสายฟ้าฟาด “มีที่ไหนกัน! หรือว่าตำหนักอ๋องโจว๋คิดก่อกบฏ? ถึงสังหารบุตรอัครเสนาบดีก่อน แล้วสร้างเรื่องก่อกบฏ! คิดไม่ซื่อ! คิดไม่ซื่อ!” ถางเปิ่นขุยท่าทางยินดี คิดว่าแผนร้ายของตัวเองสำเร็จ รีบพูดคล้อยตาม “ฝ่าบาททรงปรีชา ครั้งนี้จะคอยดูสีหน้าคนตระกูลโจว๋” ฮ่องเต้อำมหิตตั้งใจถาม “ความหมายของเอกอัครเสนาบดี เรื่องนี้จะทำอย่างไร?” ถางเปิ่นขุยกล่าว “กระหม่อมขอโปรดฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยแทนกระหม่อม” เขาก็แต่จิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่งเท่านั้น ตั้งใจจะยืมฮ่องเต้สังหารคน! แต่เขาไม่ได้คิดว่าฮ่องเต้อำมหิตเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อนยิ่งกว่าเขาเสียอีก! ฮ่องเต้อำมหิตครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นตรัสปลอบใจ “ ฮ่องเต้อำมหิตครุ่นคิดสักพัก แล้วกล่าวปลอบใจ "ท่านเสนาบดีเจ็บปวดใจ ข้าเข้าใจความรู้สึก แต่ในเมื่อคนที่สังหารคุณชายคือโจว๋เจ้าสี่ และโจว๋เจ้าสี่ถูกตระกูลโจว๋ขับไล่ออกไปแล้ว พูดกันตามหลัก เกรงว่าเรื่องร้ายแรงของโจว๋เจ้าสี่จะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลโจว๋แล้ว" ถางเปิ่นขุยกัดฟันกรอด "แม้ไม่อาจต้องโทษตระกูลโจว๋ ก็ควรจะสังหารโจว๋หยุนถิง! ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต!" ฮ่องเต้อำมหิตตั้งใจจะทำให้เรื่องใหญ่ "เรื่องวุ่นวายเรื่องนี้ ท่านเสนามิได้กล่าวว่ามีหลักฐานหรือ? ท่านเสนานำคนสังหารไปขังคุกรอไต่สวน รอให้ต้าหลี่ซือ(กระทรวงยุติธรรม)และเจ้าหน้าที่ไต่สวนตรวจสอบเรียบร้อย ถ้าหลักฐานถูกต้องชัดเจน ยืนยันว่าโจว๋หยุนถิงฆ่าคนนั้นเป็นความจริง ถึงเวลานั้นข้าจะไม่ละเว้นชีวิตโจว๋หยุนถิงเด็ดขาด! ต้องลงโทษอย่างหนัก! คืนความยุติธรรมให้แก่ท่านเสนาและคุณชาย!" ถางเปิ่นขุยโกรธควันออกหู "เช่นนี้.....ฝ่าบาท....รอผลจากต้าหลี่ซือและเจ้าหน้าที่ไต่สวน กลัวว่าจะไม่มีวันได้รู้พ่ะย่ะค่ะ!" ฮ่องเต้อำมหิตรู้ว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว กล่าวว่า "งั้นท่านเสนาบดีคิดว่าควรจะทำอย่างไร?" "ถางเปิ่นขุยพูดว่า "ฆ่าคน ต้องแลกด้วยชีวิต นับว่าสมเหตุสมผล! เจ้าโจว๋หยุนถิงผู้นี้ต้องไม่รอดพ้น! แม้ตำหนักอ๋องโจว๋จะขับไล่ออกจากตำหนัก แต่ก็ยากจะพ้นผิดว่าสั่งสอนไม่ดี! ตำหนักอ๋องโจว๋ยังคงเป็นตระกูลแม่ทัพ ปกป้องรับใช้แผ่นดิน จะสั่งสอนศิษย์ชั่วเช่นนี่ออกมาได้อย่างไร? ฝ่าบาททรงควรประณามตระกูลโจว๋ ทำผิดละเมิดทำผิดคุณธรรมที่ตระกูลสั่งสมมา!" ฮ่องเต้อำมหิตแสร้งทำโกรธเคือง "ความหมายของเสนานั้น ท่านเสนาจะสั่งสอนข้าว่าควรเป็นฮ่องเต้ที่ดีอย่างไรงั้นรึ?" ถางเปิ่นขุยสะดุ้ง รีบพูด "กระหม่อมมิบังอาจ! กระหม่อมมิบังอาจ!" ฮ่องเต้อำมหิตหน้าเย็นชา ตรัสว่า"โจว๋หยุนถิงสังหารคน รอให้ผลไต่สวนออกมาก่อนเถิด! ข้าจะนำคดีฆาตกรรมและการวางแผนร้ายมาตรวจสอบและตัดสิน เจ้าของร้านหนังสือเช่นเขาไม่มีทางรอดพ้น!ส่วนตำหนักอ๋องโจว๋ ยากจะพ้นว่าสั่งสอนศิษย์ไม่ถูกต้อง แต่ตระกูลใดไม่เคยมีบุตรชั่วบ้าง? ตำหนักอ๋องโจว๋มิได้ขับไล่โขว๋หยุนปิงออกจากตำหนักไปแล้วหรือ? เรื่องนี้ไม่ต้องมากความแล้ว" ถางเปิ่นขุยอดกลั้น พยักหน้าจำใจ ฮ่องเต้อำมหิตกล่าว"ท่านเสนามีอะไรจะแนะนำหรือไม่?" ถางเปิ่นขุยกล่าว "กระหม่อมมิบังอาจ!" แม้สีหน้าดูไม่กล้า แต่ทว่าในใจเต็มไปด้วยไฟแค้น แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เหมือนภูเขาเพลิง พร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา ฮ่องเต้อำมหิตรู้ โอกาสมาถึงแล้ว เขาตั้งใจพูด "ท่านเสนา ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจ แต่บุตรีตำหนักอ๋องโจว๋พึ่งจะเช้าวังมา ในวันมงคลเช่นนี้ หาใช่เวลาทำสีหน้าอยากหาเรื่องกับตำหนักอ๋องโจว๋ ข้ารู้ว่าท่านเสนาไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่จงอดทนเถิด!" ถางเปิ่นขุยโค้งตัวกล่าวอย่างซาบซึ้ง "กระหม่อมซาบซึ้งในพระเมตตาพ่ะย่ะค่ะ" คำพูดนี้เข้าหู เหมือนให้เขาตายใจ ฮ่องเต้อำมหิตกล่าวไม่กี่คำก็ปรึกษาราชการกับถางเปิ่นขุย ในใจเต็มไปด้วยไฟโกรธแค้น แต่ไม่กล้าปะทุอารมณ์ออกมา สีหน้ายังเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มในพระเมตตา! “ใช่แล้ว!” “ถึงเวลาต้องส่งของกำนัลแล้ว!” “กล่องเซิ้นอยู่ที่ตำหนักอ๋องโจว๋มาตลอดก็เป็นเรื่องใหญ่” “ท่านเสนา ข้าสั่งให้เจ้าเลือกสรรของกำนัลมอบให้ตำหนักอ๋องโจว๋ แล้วนำกล่องเซิ้นกลับคืนมา!” “เพื่อแสดงความซื่อสัตย์ต่อข้า ท่านเสนา จงเลือกของล้ำค่าสักสองสามอย่างในท้องพระคลังแล้วส่งออกไป!” “หวังว่าท่านเสนาจะเลือกอย่างละเอียดรอบคอบ ไม่ทำให้เกิดปัญหาใหญ่!” ฮ่องเต้อำมหิตกำชับอยู่สองสามครา “กระหม่อม........รับพระบัญชา” ถางเปิ่นขุยพยักหน้าด้วยความจำใจ บุตรของเขาตายแล้ว บุตรีตระกูลนั้นกลับต้องเข้าวังเป็นฮองเฮา! ช่างไร้ความยุติธรรมสิ้นดี! เขาจะไม่โกรธแค้นได้อย่างไร? ในใจถูกฮ่องเต้อำมหิตกดดันจนแทบระเบิดเป็นไฟ พร้อมปะทุได้ตลอดเวลา “เสี่ยวป๋าน” “เสี่ยวป๋าน เจ้าอยู่ไหน?” “รีบออกมาเถิด!” “กลับบ้านไปกินข้าได้แล้ว” “คืนนี้มีอาหารชุดใหญ่เชียวนะ!” “เสี่ยวป๋าน?” “เสี่ยวป๋านป๋าน?” “ป๋านป๋านป๋าน?” “เสี่ยวเสี่ยวเสี่ยว?” “อย่าซ่อนตัวเลย รีบออกมาเถิด!”