บทที่99 ชายอัปลักษณ์（2）

บ๗ที่99 ชายอัปลักษณ์（2） “กล่องเซิ้นเป็นของล้ำค่าของราชสำนัก!” “ถ้าหายไป คงมีโทษถึงตาย” “คนตระกูลถางเปิ่นพวกนั้น แทบอยากจะหาโอกาสทำลายราชสำนักตลอดเวลาสินะ!” “ถ้าคนดักซุ่มด้านนอกพวกนั้น เป็นคนของตระกูลถางเปิ่น ก็คงแย่แล้ว!” คนดักซุ่มด้านนอกทำให้ซินเหยานึกขึ้นมาได้ ใต้เตียงนางซ่อนความลับใหญ่หลวงเอาไว้! เรื่องราวมันเกิดขึ้นมากมาย จนนางเกือบลืมไปว่ากล่องเซิ้นอยู่ใต้เตียงน่ะซิ!” “ทำไมอาสามเอากล่องเซิ้นไปซ่อนไว้ใต้เตียงด้วย?” “ฮ่องเต้อำมหิตนั่น.....” “เขาเป็นฮ่องเต้ หรือว่าเขามองไม่ออกว่าเป็นกล่องเซิ้น?” “เมื่อกี้ข้าพึ่งยัดเขาไปอยู่ใต้เตียงนี่นา!” “หรือว่าเขาเจอความลับที่อยู่ใต้เตียงแล้ว?” “ถ้าตอนนั้นเขาเจอกล่องเซิ้น ทำไมเขาไม่พูดเปิดโปงออกมาล่ะ?” “หรือว่าใต้เตียงมันมืดมาก ตอนเขาซ่อนตัวใต้เตียงเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ทันเห็น?” “ไม่ใช่ ไม่ใช่!” “ก่อนที่เขาจะซ่อนตัวใต้เตียง ท่าทางเย็นชา โกรธแค้นจนอยากจะฆ่า!” “แต่หลังจากที่ออกมาจากใต้เตียง ท่าทางเขาเปลี่ยนไปแล้ว เหมือนกับมีเรื่องเร่งร้อน พูดจาไม่กี่คำก็ออกไป!” “ฮ่องเต้เสด็จออกไป.....” “คนดักซุ่มพวกนั้นก็มา!” “แย่แล้ว!” “เขาเห็นความลับที่อยู่ใต้เตียงแล้วแน่ๆ” ในหัวซินเหยาพยายามวิเคราะห์สถานการณ์แต่และอย่างและความเป็นไปได้อย่างใจเย็นและรวดเร็ว สุดท้ายนางมั่นใจ ฮ่องเต้รู้ความลับที่อยู่ใต้เตียงแล้ว! ซินเหยารู้ว่าตัวเองร้อนใจมากเกินไป แต่ไม่กล้าคิดไปมากกว่านี้! ภาระเร่งด่วน! เป็นเรื่องสำคัญมากที่สุด! ก่อนที่จะถูกคนจับและหาว่าเป็นขโมย คงต้องรีบเอากล่องเซิ้นส่งกลับห้องความลับของราชสำนัก! บางทียังมีโอกาสรักษาชีวิตไว้ได้! ซินเหยาบิดเอว เอื้อมมือเข้าใต้เตียง คลำๆ คลำจนจับกล่องเย็นเฉียบได้กล่องหนึ่ง...... พยายามเอื้อมเข้าไปอีกนิด นางก็ดึงกล่องเซิ้นออกมาจนได้...... “MY!” “GOD!” “พระเจ้า!” “เล่นอะไรกันเนี่ย!” “เอ๊ะ!” “เอ๊ะ เอ๊ะ!!” ซินเหยาจ้องเหม่อลอย...... “นี่เป็นกล่องเซิ้นที่โจว๋เจ้าสามเอาออกมาจากห้องลับราชสำนักงั้นเหรอ?” “นี่เป็นของล้ำค่าที่ราชวงศ์เทียนซ่งถวายมาให้นับหนึ่งร้อยสามสิบปีงั้นเหรอ?” “พระเจ้า!” “เจ้าล้อเล่นอะไรกันเนี่ย!” “นี่มันกล่องของพี่สาวสายลับนี!” “ข้างในเป็นเครื่องสำอางของพี่สาวนี่!” “ฮ่องเต้กับพวกพ่อมดคิดว่าด้านในเป็นความลับใหญ่หลวง ถวายมาให้เป็นร้อยปีงั้นหรือ?” “ถ้าพวกเขารู้ จะไม่หัวเราะฟันหักเหรอ?” “ที่รัก!” “เธอกับฉันข้ามเวลามาด้วยกัน!” “อย่าจะฆ่าเธอให้ตายจริงๆ” ซินเหยาลูบคลำดอกกุหลาบดำที่อยู่ในมุมกล่องทางด้านซ้าย...... เธอรู้สึกอบอุ่นใจทันที....... ในหัวใจ ค่อยๆเกิดความรู้สึกใกล้ชิด ซาบซึ้งใจ อบอุ่นใจ เข้ามาพร้อมๆกัน เธอเป็นลูกกำพร้า และก็เป็นสายลับ แม้จะข้ามเวลามาอยู่ในยุคหนึ่ง เธอก็ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมแปลกใหม่ได้รวดเร็ว มีความสามารถสายลับเป็นพื้นฐาน! เธอคิดถึงบ้านเกิดน้อยมาก และไม่ได้คิดถึงคนอื่นๆเลย! แต่พอได้กลับมาดูกล่องอีกครั้ง กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เจอญาติที่รู้จักกันมานานและความรู้สึกอบอุ่นใจ! ความรู้สึกแบบนี้......มันช่างงดงาม ในดวงตาซินเหยามีน้ำตาไหลออกมา ใบหน้ายังมีรอยยิ้ม “ของล้ำค่า!” “ตั้งแต่นี้ต่อไป เราจะต่อสู้ไปด้วยกัน!” ซินเหยาไม่เผลอมีความสุขจนลืมตัว ด้านนอกมีการดักซุ่มอย่างหนัก จะมองข้ามไปไม่ได้! ซินเหยาเป็นสายลับ! ความสามารถในการสืบสวนสอดแนมของเธอ ถ้าอยู่ในยุคนี้ถือว่าอยู่ในขั้นระดับปรมาจารย์! ซินเหยาไม่กลัวคนดักซุ่มพวกนั้น เห็นกันอยู่ชัดๆคนพวกนั้นไม่มีวิชาวิทยายุทธ! เธอแค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งคนพวกนี้มา? ฝ่าบาทหรือเสนาบดี? เรื่องนี้สำคัญมาก! ถ้าคนด้านนอกพวกนั้นเป็นคนที่เสนาบดีส่งมา เธอก็จะพุ่งเข้าสังหารฉากใหญ่ จะสังหารไม่ให้เหลือสักคนเดียว ปัญหาต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว! แต่ถ้าคนพวกนี้เป็นคนของฮ่องเต้อำมหิตส่งมา เธอก็จะไม่ลงมือ ลงมือไป ก็เท่ากับว่าประกาศสงครามกับราชสำนักและราชวงศ์! เธอไม่ใช่คนตระกูลโจว๋ แต่ก็ไม่อยากให้ตระกูลโจว๋ต้องมาเดือดร้อนเพราะตัวเอง! ความเป็นไปได้ 97% คงเป็นคนที่ฮ่องเต้อำมหิตส่งมา เขารู้ความลับของกล่องเซิ้นที่อยู่ใต้เตียงแล้ว..... ฉะนั้นที่เขาออกไป คงเพราะจะส่งคนมากมายมาล้อมสังเกตการณ์ในโรงเตี๊ยม..... แบบนี้มันสมเหตุสมผลสอดคล้องกันพอดี! แต่ทว่า..... ยังมีข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง “ทำไมเขาไม่เปิดโปงข้าล่ะ?” ซินเหยาแปลกใจมาก! ถ้าฮ่องเต้อำมหิตเปิดโปงนาง ก็สามารถให้คนมาจับกุมและสั่งโทษประหารนางได้! และตำหนักอ๋องโจว๋ไม่รอดพ้นอย่างแน่นอน! มีกระทำบางอย่างของฮ่องเต้อำมหิตแปลกไป..... “การเมือง!” “การเมืองที่สมควรตาย!” “การกระทำ!” “ไอ้ผู้ชายต่ำช้า!” ซินเหยาอดพูดออกมาไม่ได้