บทที่104 คำสั่งเบื้องหลัง1

บ๗ที่104 คำสั่งเบื้องหลัง1 ผู้ที่เข้ามาคือผู้เฒ่าที่ทรงอำนาจมากที่สุดในตระกูลถางเปิ่น และเป็นปรมาจารย์ชั้นยอดที่มีชื่อเสียงในแผ่นดินเทียบเท่ากับนายท่านโจว๋ ถางเปิ่นกาง! นายท่านโจว๋เห็นถางเปิ่นกาง ก็หัวเราะเย็นชา “สหายเฒ่า! พวกเราไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้วสินะ? เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?” ถางเปิ่นกางพูด “เจ้ายังไม่ตาย ข้าจะกล้าตายก่อนได้อย่างไร? หาไม่เจ้าคงรังแกลูกหลานตระกูลข้า จริงไหม?” นายท่านโจว๋พูดด้วยความเคืองโกรธ “เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะสั่งสอนบุตรหลายเจ้าให้ดีว่าอะไรคือกฎ!” ถางเปิ่นกางกล่าว “เรื่องของตระกูลข้า หาใช่เรื่องที่คนนอกจะมายุ่ง” “ฮึ! ฮึ!” นายท่านโจว๋ไม่อยากพูดให้มีเรื่อง ถางเปิ่นกางมาถึง ในแวตาเขามีเพียงนายท่านโจว๋เท่านั้น แม้แต่ฝ่าบาทที่อยู่ด้านข้าง ก็ไม่อยู่ในสายตา! วางมาดสูงส่ง ไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา ทำให้ในใจฮ่องเต้อำมหิตเกิดความไม่สบายใจอย่างมาก แอบพูด “ฮึ! รอให้ข้าทำลายตระกูลโจว๋เสียก่อน คนแรกที่ข้าจะเผาเสียก็คือตระกูลถางเปิ่นของเจ้า!” นายท่านโจว๋พูดต่อ “ฝ่าบาท! โจว๋หยุนถิงถูกเนรเทศออกจากตระกูลไปแล้ว อีกอย่างตัวเขาไม่รู้ความ ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นพระองค์ จะวาดรูปพระฉายาลักษณ์ของฝ่าบาทได้อย่างไร?” ถางเปิ่นขุยตอบกลับเสียงเข้ม “ตระกูลพวกเจ้าเคยเห็นฝ่าบาทมาหลายคนแล้ว ใครเป็นคนสั่งเบื้องหลังกันแน่ล่ะ?” นายท่านโจว๋พูดด้วยความขุ่นเคือง “ตระกูลข้าไม่ว่าจะทำสิ่งใดต้องได้รับอนุญาตจากข้าทั้งสิ้น! ความหมายของใต้เท้านั้น คิดว่าข้าเป็นคนเบื้องหลังที่สั่งคำสั่งไปงั้นหรือ?” ถางเปิ่นขุยหัวเราะเย็นชา ไม่พูดอะไรแล้ว นายท่านโจว๋พูด “ฝ่าบาท! พระองค์ทรงคิดว่ากระหม่อมวางแผนก่อกบฏหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ท่านโจว๋คิดมากเกินไป ท่านเป็นทหาร มีความดีความชอบเพื่อราชสำนักและประชาราษฎร์ สงครามที่เกิดในแผ่นดินนี้ครึ่งหนึ่งตระกูลโจว๋เป็นผู้ปราบพิชิต! ข้าจะเชื่อคำพูดเลื่อนลอย กล่าวว่าท่านคิดก่อกบฏได้อย่างไรกัน?” ถางเปิ่นขุยเห็นตระกูลโจว๋เผยคว่าตนมีความบริสุทธิ์ในเรื่องนี้ได้ จึงพูดว่า “ถึงแม้ท่านไม่ได้เป็นคนสั่งเบื้องหลัง เช่นนั้นโจว๋หยุนถิงก็ต้องถูกลงโทษ หลักฐานแน่นหนา แม้แต่ตัวเขายังสารภาพออกมาเอง! เรื่องนี้ข้าคงสร้างเรื่องขึ้นมาเองไม่ได้หรอก” นายท่านโจว๋เดินขึ้นมาสองก้าว ลูบหน้าผากโจว๋หยุนถิง โจว๋หยุนถิงร้องไห้พูดว่า “ท่านปู่! ข้าขอโทษ! ข้าขอโทษ! ข้ารบกวนตระกูลโจว๋ช่วยแล้ว!” นายท่านโจว๋พยักหน้าด้วยความเมตตา พูดว่า “เจ้าเด็กโง่! เจ้าบอกปู่ซิ มีคนใส่ร้ายเจ้าหรือไม่? เจ้าแค่พูดความจริง ไม่มีใครใส่ร้ายป้ายสีเจ้าได้! ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ ถ้าเจ้าไม่ได้ทำ เจ้าก็จงพูดออกมา!” โจว๋หยุนถิงพูด “ท่านปู่! ข้าไม่มีทางฆ่าคน! ข้าไม่มีทางฆ่าใครเด็ดขาด! ข้าไม่ได้ฆ่าถางเปิ่นเป้า!” นายท่านโจว๋น้ำตาไหล พยักหน้า “ปู่เชื่อเจ้า! แล้วเรื่องหนังสือคนถ่อยนั้นเล่า?” โจว๋หยุนถิงก้มหัวพูดว่า “เรื่องไซอิ๋วข้าเป็นคนตีพิมพ์เอง! ไม่มีใครสั่ง ไม่มีใครใส่ร้ายข้า!” นายท่านโจว๋พูดว่า “แล้วใครให้เจ้าวาดฝ่าบาท? เจ้าไม่เคยเห็นฝ่าบาท? ต้องไม่รู้เรื่องแน่! ใครเป็นคนให้เจ้าวาดพระฉายาลักษณ์ฝ่าบาท เจ้าจงบอกปู่มา คนๆนั้นเป็นใคร ปู่จะช่วยเจ้า!” โจว๋หยุนถิงส่ายหน้า พูดว่า “ท่านปู่! ไม่! ไม่มีคนใส่ร้ายข้า! ข้ายอมแล้ว!” นายท่านโจว๋พูดว่า “เจ้าเด็กโง่! เจ้ากำลังปกป้องใครกัน? ทำไมเจ้าไม่สารภาพออกมา? สารภาพออกมาก็ไม่มีอะไรแล้ว! ปู่จะช่วยเจ้าเอง!” โจว๋หยุนถิงส่ายหน้า “ท่านปู่! ท่านอย่าถามเลย ไม่มีใครใส่ร้ายข้าจริงๆ ทุกๆอย่างข้าทำเอง ความผิดทั้งหมดที่ผ่านมา หลานเป็นเบื้องหลังคนเดียว อย่างไรเสียหลานก็ไม่ใช่คนของตระกูลโจว๋แล้ว แม้จะต้องทำผิด ก็ไม่เป็นภาระตระกูลโจว๋! ท่านปู่ ท่านพ่อ โจว๋หยุนถิงขอโทษพวกท่าน!” “ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!” เขาโขกหน้าผากจนเลือดออกแล้ว โจว๋เส้าฉีด่า “ไอ้สารชั่ว! เจ้ารีบสารภาพออกมาเร็วๆได้ไหม? หรือว่าเจ้ายากตายจริงๆ ทำไมเจ้าไม่ยอมสารภาพ อยากตายรึไง?” “ท่านปู่ ข้าขอโทษ” โจว๋หยุนถิงน้ำตาไหลดั่งสายน้ำ เขาจะสารภาพได้ยังไง? คนๆนั้นคือซินเหยา! เป็นน้องสาวแท้ๆของเขา! เขาจะขายน้องสาวตัวเองเพื่อเอาตัวรอดได้ยังไง? แม้ต้องตาย! เขาก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นซินเหยาเด็ดขาด! โจว๋หยุนถิงน้ำตาอาบหน้า ในใจแอบคิด ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมขายน้องสาวตัวเอง! ท่าทางนายท่านโจว๋ผ่อนปรน ใบหน้าชราน้ำตาไหล ถอนหายใจ “เด็กน้อย! เดิมทีปู่กับพ่อเจ้าจะปกป้องเจ้า! เพื่อให้เจ้าได้ใช้ชีวิตสงบสุขไม่มีพิษมีภัยต่อไป นึกไม่ถึงว่ามันจะกลับมาทำร้ายเจ้า!” โจว๋หยุนถิงร้องไห้พูดว่า “ครั้งนี้ข้าขอยอมตาย ท่านปู่ ท่านพ่อ พระคุณที่พวกท่านชุบเลี้ยงมา ชาติหน้าโจว๋หยุนถิงเกิดเป็นวัวเป็นม้า จะกลับมาตอบแทนพวกท่าน!” “ช่างน่าประทับใจจริงๆ ความสัมพันธ์พ่อลูกลึกซึ้งจริงๆ” ถางเปิ่นขุยเดินเข้ามาสองก้าว ดว่า “โจว๋หยุนถิงยอมรับผิดเรื่องหนังสือกบฏก็พอแล้ว! ส่วนตระกูลโจว๋......” สายตาเขามองไปทางฮ่องเต้อำมหิต ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ตระกูลโจว๋ ตระกูลถางเปิ่นล้วนเป็นขุนนางสำคัญของข้า เป็นดั่งมือซ้ายขวา ขาดใครไปข้าก็สูญเสีย ประชาชนเองก็ย่อมต้องสูญเสียด้วยเช่นกัน! เรื่องนี้จงจบเพียงเท่านี้! ในเมื่อเรื่องราวไต่สวนว่าโจว๋หยุนถิงเป็นผู้กระทำทั้งหมดเพียงผู้เดียว แจ่โจว๋หยุนถิงไม่ใช่คนในตระกูลโจว๋แล้ว งั้นเรื่องผู้กระทำผิดคือโจว๋หยุนถิง ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลโจว๋! เรื่องนี้ให้จบเพียงเท่านี้!” ถางเปิ่นขุยพูด “ช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! แล้วกล่องเซิ้นเล่า! ให้ตายพวกเขาก็ไม่ส่งกล่องเซิ้นกลับมา! ต้องมีลับลมคมในอะไรสักอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้อำมหิตมองนายท่านโจว๋ พูดว่า “ท่านโจว๋ กล่องเซิ้นอยู่ที่ใด?”