บทที่127 ต้องอดทน2

บ๗ที่127 ต้องอดทน2 ฮ่องเต้ต้องยอม! ตระกูลป่ายฝังทางใต้ก็จะไม่มีข้ออ้างในการขัดแย้งฮ่องเต้! แผนของถางเปิ้นกลางครั้งนี้ ล้ำลึกยิ่งนัก แต่ฮ่องเต้อำมหิตกับจวนอ๋องโจว๋กลับต้องลำบากใจ! ซินเหยากอดเสี่ยวป่านไว้และไปยืนข้างๆ ยิ้มและพูดกับถางเปิ้นกลางว่า: “นี่ งั้นเจ้าก็พูดสิจะลงโทษประหารตระกูลโจว๋เรายังไง?และจะขับไล่ออกนอกเมืองอย่างไร?” ถางเปิ้นกลางพูดว่า: “นี่ไม่ใช่ฟ้าสวรรค์กำหนด!แต่ทำตามกฎเกณฑ์ของราชวงศ์!” ซินเหยาพูดว่า: “ได้!งั้นเจ้ากับกฎของราชวงศ์บอกไว้ไหมว่าข้าจะรังแกคนแก่ไม่ได้?” ความหมายที่นางพูดคือ:ถ้ายังกล้าอวดเก่งอีก ข้าก็จะลงโทษเจ้าแทน เดี๋ยวจะโดนข้อหาว่าทำร้ายคนแก่ไหม? ถางเปิ้นกลางโกรธจนหนวดเด่งขึ้นมา ถางเปิ้นขุยพูดว่า: “อย่าเสียมารยาท!เจ้าไม่มีคนสอนมารยาทหรือไงกัน!” ซินเหยาพูดอย่างหมดความอดทนว่า: “ข้าก็ไม่มีใครสอนอยู่แล้ว!หรือว่าเชิงเซียงหูฝาด?ข้าหายตัวไปสิบเก้าปี พึ่งกลับมาหาครอบครัว จะมีคนสอนได้อย่างไร?แต่ข้ามีคำถามสงสัยอยู่ข้อหนึ่ง เชิงเซียงน่าจะรู้จักกฎหมายของราชวงศ์ดีนะ?” เชิงเซียงพูดต่อว่า: “นั้นแน่นอนอยู่แล้ว!” ซินเหยาพูดว่า: “เช่นนั้นกฎหมายไม่มีข้อไหนกล่าวไว้ว่า หน้าตาน่าเกลียดเป็นขุนนาไม่ได้?” ถางเปิ้นขุยพูดอย่างโมโหว่า: “เจ้า……เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน?” เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? ถางเปิ้นขุยขี้เหร่จริง นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กันดี! ตอนเขายังหนุ่มเพราะเขาขี้เหร่ทุกคนเลยพากันหัวเราะเยาะ ต่อมาก็แย่งผู้หญิงกับโจว๋เจ้าสองเพราะเรื่องหน้าตาเลยเสียเปรียบ เขาก็เลยใช้วิธีที่หยาบคาย…… หน้าตาขี้เหร่ถือเป็นจุดอ่อนสำคัญของเขาเลยทีเดียว!! ตอนนี้เขาได้เป็นเชิงเซียงแล้ว หลายปีมาแล้วที่ไม่มีคนว่าเรื่องหน้าตาของเขา! ซินเหยาพูดขึ้นมาวันนี้ ทำให้เขาโกรธอย่างมาก! “เหอะ!เจ้ามันหญิงหยาบคาย!ข้าไม่พูดกับสนใจเจ้าหรอก!” ถางเปิ้นขุยโกรธจนตัวสั่น ซินเหยาหัวเราะและพูดว่า: “ข้าคือฮองเฮาในอนาคตเชียวนะ เจ้ากล้าด่าว่าฮองเฮาเช่นนี้ ไม่กลัวจะถูกลงโทษงั้นเหรอ?” “เรื่องนี้……เรื่องนี้……” ถางเปิ้นขุยติดอ้างขึ้นมา ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็พูดแข่งกับนางไม่ได้! เขาเป็นเชิงเซียงที่เก่งเรื่องกฎหมาย……แต่พอมาเจอกับนางกลับรู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้! ถางเปิ้นกลางพูดว่า: “เจ้าอย่าพูดมั่วซั่วนะ!” ถางเปิ้นขุยพูดว่า: “ใช่!ท่านลุง!” ถางเปิ้นกลางมองไปที่ฮ่องเต้อำมหิตและพูดด้วยวาจาบังคับว่า: “ฝ่าบาท!จะทำอย่างไร?ท่านรู้ดี?” ฮ่องเต้อำมหิตพูดว่า: “จวนอ๋องโจว๋มีความดีความชอบก่อนหน้านี้ ลงโทษประหารก็หนักเกินไป?” ถางเปิ้นกลางพูดว่า: “เช่นนั้นก็ขับไล่ออกนอกเมือง!ยังไงตระกูลโจว๋ก็แข็งแรงกำยำ สามารถอยู่อาศัยในป่าในเขาได้!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดว่า: “เราเป็นฮ่องเต้ปกครองแผ่นดินนี้!มีสิทธิ์อภัยโทษขุนนางได้!” ถางเปิ้นกลางพูดว่า: “ฝ่าบาทอภัยโทษเยอะเกินไปแล้ว เกรงว่าฝ่าบาทอาจจะถูกกล่าวหาว่าใช้อำนาจผิด?เมื่อกี้ก็อภัยโทษให้โจว๋หยุนถิงแล้ว หรือว่าตอนนี้จะอภัยโทษให้ทั้งตระกูลอีก?” ฮ่องเต้อำมหิตพูดว่า: “นี่……” เขาไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ! ตอนนี้ เขายืมข้างตระกูลโจว๋! ถ้ามีวิธี เขาก็อยากจะช่วยคนของตระกูลโจว๋! แต่ว่าแม้เขาจะมีอำนาจที่เหนือกว่าทุกคนก็ไม่อาจใช้มั่วได้! เมื่อกี้ก็อภัยโทษให้โจว๋หยุนถิงแล้ว! แต่ตอนนี้เพื่อช่วยแก้ไขความขัดแย้งของตระกูลโจว๋และตระกูลถางเปิ้น ก็พูดไปได้!แต่เขาอภัยโทษให้คนหนึ่งก่อนหน้านี้แล้ว! แต่ถ้าเขาใช้อำนาจอภัยโทษให้คนทั้งตระกูล เกรงว่าไม่ว่าใครก็ไม่ยอม! ฮ่องเต้อำมหิตมองไปทางหมอผีและพูดว่า: “ใต้เท้าทั้งสองตอนนี้ควรจะช่วยข้าแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว!” หมอผีทางซ้ายพูดว่า: “ฝ่าบาท!คือ……กระหม่อม……เกรงว่าจะทำไม่ได้” ฮ่องเต้อำมหิตด่าด้วยความโมโหว่า: “ไม่ได้เรื่อง!หรือว่าตอนนี้พวกเจ้าจะไม่รับผิดชอบหน้าที่งั้นเหรอ?ถ้าพวกเจ้าเป็นข้ารับใช้ของเทพ ทำตามหน้าที่เทพลงมาช่วยข้า ช่วยประชาชน!ตอนนี้พวกเจ้าสองคนควรจะใช้อำนาจของพวกเจ้าได้แล้ว!!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างโมโห เอาอารมณ์โกรธลงใส่สองหมอผี! หมอผีที่น่าสงสาร ปกติก็แกล้งทำพิธี เป็นใหญ่เป็นโต ตอนนี้กลับต้องกลายเป็นแกะตายแทนของฝ่าบาท! ฮ่องเต้โกรธแต่ก็ไม่รู้จะปล่อยที่ไหน! ฮ่องเต้ที่เย็นชาคนนี้ก็เลยปล่อยอารมณ์โมโหใส่หมอผีสองคน! หมอผีด้านขวาฉลาดหน่อยก็พูดว่า: “ฝ่าบาท!ทุกอย่างล้วนถูกกำหนดไว้แล้ว!ทุกอย่าง เทพได้กำหนดไว้แล้วทั้งหมด!ถ้าวันนี้จวนอ๋องโจว๋ได้รับการอภัยโทษ เกรงว่าต้องมีสัญญาณจากเทพก่อน!” หมอผีด้านขวาพูดอย่างชำนาญ! เขาพูดเพื่อเอาตัวเองให้รอดก่อน! แต่คนอื่นฟังแล้วกลับมีเหตุผลขึ้นมา! อย่างน้อยคำพูดหลอกลวงทำให้คนงมงายกันก็ออกมาจากปากพวกเขา ยังไงก็น่าเชื่อหน่อย! ฮ่องเต้อำมหิตกลับถามต่อว่า: “เช่นนั้นจะเอาคำสั่งเทพมายังไง?เทพจะส่งสัญญาณมาอย่างไร?” หมอผีพูดต่อว่า: “เรื่องนี้……เรื่องฟ้าสวรรค์เป็นความลับ!เทพ จัดการไว้หมดแล้ว!ถ้ากล้าขัดคำสั่ง ต้องถูกลงโทษจากฟังสวรรค์!ถ้า…….” “หุบปาก!” ฮ่องเต้อำมหิตตะโกนสุดเสียง! เขาคิดได้เรื่องหนึ่ง! สายตาที่มืดมนตอนนี้สว่างขึ้นมาอีกครั้ง! เขาคิดอะไรออกแล้ว! เขามองไปที่คนของตระกูลถางเปิ้นจากนั้นก็พูดว่า: “ข้าไม่ได้ลำเอียงปกป้องจวนอ๋องโจว๋เสียหน่อย!เมื่อกี้หมอผีก็พูดแล้ว ทุกคนคงจะได้ยิน!นี่เป็นคำสั่งของเทพ!ไม่ใช่ความหมายของข้า!!” ถางเปิ้นกลางยิ้มและพูดว่า: “คำพูดของฝ่าบาทน่าขำสิ้นดี!คำสั่งเทพอยู่ไหนกัน?ทำไมกระหม่อมไม่เห็นเล่า?” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มมุมปากและพูดว่า: “ท่านแม่ทัพคงจะอยู่คนเดียวไม่รับข่าวสารจากภายนอกมานาน แต่เชิงเซียงยังจำเรื่องกล่องวิเศษที่ทำไมถึงมาปรากฎในจวนอ๋องโจว๋ได้หรือไม่?” เชิงเซียงเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ได้ยิน! ฮ่องเต้อำมหิตคนนี้……เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว! เขาคิดในใจ! ฮ่องเต้อำมหิตพูดว่า: “เชิงเซียง!เจ้าบอกท่านแม่ทัพไปสิ กล่องวิเศษนี้มาอยู่ในจวนอ๋องโจว๋ได้อย่างไร!ทำไมเราต้องมาแต่งงานกับบุตรสาวของตระกูลโจว๋?” “พ่ะย่ะค่ะ!ฝ่าบาท!” เชิงเซียงพูดเรื่องสัญญาณจากกล่องวิเศษวันนั้นให้หมดอย่างละเอียด!