ตอนที่ 23 การตัดสินใจรับคำท้า

ตอนที่ 23 การตัดสินใจรับคำท้า “ฉันให้เวลาเธอสามวัน ถ้าไม่คิดจะกลับคำแน่ๆแล้วก็เซ็นสัญญาส่วนนี้ซะ!” แผนกระดาษจำนวนหนึ่งโยนไปมาอยู่บนผิวเนียนละเอียดของเธอ ผสมเข้ากับลมโกรธที่เกิดขึ้นมา ธวลิตลุกขึ้นยืน เปิดประตูแล้วเดินออกไป แล้วปิดประตูลงอีกครั้งอย่างหนักหน่วง ดารุหัวเราะออกมา และหัวเราะทั้งน้ำตาเลยก็ว่าได้ จู่ๆเธอก็นึกอยากจะร้องไห้เสียขึ้นมา เวลาสามวัน ชีวิตของเธอคงจะอยู่ต่อไปได้อีกแค่สามวันแล้วสินะ ได้เลย เธอจะได้เป็นอิสระแล้ว! เธอหมุนตัวพลางหยิบสัญญานั่นขึ้นมา พลางเซ็นชื่อตัวเองลงไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ดารุ เธอสบายดีมั้ย”เพื่อนรักอย่างไฉไลโทรศัพท์มาหา ดารุหยุดมือที่กำลังขยับอยู่ พลางหยักหน้า“ฉันสบายดี แค่อยากพบเธอสักหน่อยน่ะ”ไหนๆเธอก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว ยังจะต้องกลัวอะไรอีก ไฉไลเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์กับเธอมากที่สุด ก่อนตาย ดารุจึงอยากพบเธอบ้าง “ได้สิ ฉันจะไปพบเธอยังไงดีล่ะ” “เธอเอาแบบนี้ละกัน…”ขณะถือสายอยู่นั้น ใบหน้าขาวสว่างของดารุก็เผยรอยยิ้มขึ้น ตั้งแต่เย็นวันนั้น จู่ๆน้าณิชก็จับตาดูเธอน้อยลงแล้ว งานทำความสะอาดห้องหลักถูกมอบหมายไปให้น้าธารีทำอีกครั้ง อีกอย่าง คนที่ทำหน้าที่ทำความสะอาดก่อนหน้านี้ก็ถูกมอบหมายให้กลับมาทำงานแล้ว ขณะที่ปล่อยเวลาผ่านไปเฉยๆนั้น ดารุก็ยังคงถูพื้นอยู่ เธอวางผ้าขี้ริ้วลง จะว่าไปเธอน่าจะแต่งตัวให้ดูเป็นธรรมชาติขึ้นมาหน่อยเสียบ้าง “ดารุ เธอไม่ต้อง…”ท่ามกลางความเงียบเชียบภายในร้านกาแฟ จู่ๆเสียงของไฉไลก็ดังโพล่งขึ้นมา ทำเอาบางคนที่ดื่มกาแฟอยู่นั้นถึงกับหันหน้ามามองทางฝั่งนี้ ดารุเล่าเรื่องที่เธอรับคำท้าพนันจากธวลิตไปให้กับไฉไลฟัง เธอจึงตกตะลึกจนหยุดปากไว้ไม่ได้ ดารุดึงมือไฉไลไว้ พลางแสดงออกอย่างไม่ทุกข์ร้อน “ไฉไล เธอดูแลพี่ธีราให้ดีแทนฉันด้วยนะ ฉันรู้ว่าเธอชอบเขา” ไฉไลหน้าแดงก่ำ แต่ก็ดึงหัวข้อเดิมกลับมาพูดต่อ“ดารุ เธอฟังฉันนะ อย่าไปตกลงเดิมพันแบบนั้นเข้าเด็ดขาด เธอจะตายเอาได้นะ!” ดารุส่ายหน้าเบาๆ แสดงออกว่าเธอได้ตัดสินใจของเธอเองแล้ว“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่เป็นอะไรหรอก” ขอให้ไม่เป็นอะไรจริงๆก็แล้วกัน! “นั่นมันสิงโตเชียวนะ ขนาดแมวหรือหมาเธอยังกลัวเลย จะไปเผชิญหน้ากับสิงโตตัวใหญ่อย่างนั้นได้ยังไง เธอไปขอร้องคุณธวลิตเขาเถอะนะ” “ไม่”น้ำเสียงปฏิเสธอย่างหนักแน่นไม่โอนอ่อน“ฉันเซ็นชื่อลงในสัญญาไปแล้ว ภาวนาให้ฉันแล้วกันนะ ไฉไล” ไฉไลเริ่มร้องไห้โฮออกมา น้ำตาเม็ดโตไหลรินลงบนโต๊ะสีขาวตรงหน้า ดารุเอื้อมไปกอดปลอบเธอไว้อย่างนิ่งๆ จนกระทั่งเธอสงบลง “ดารุ เธอต้องรับประกันนะว่าถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายเธอจะร้องขอความช่วยเหลือน่ะ!” ไฉไลรู้ว่าหากดารุได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีใครสามารถที่จะเปลี่ยนใจเธอได้ เธอทำได้แต่เพียงสิ่งที่ดีที่สุดรองลงมาก็เท่านั้น “ฉันจะทำจ้ะ”โอกาสในการร้องขอชีวิตน่ะมันผ่านไปแล้วล่ะ เธอจะเสี่ยงตายสู้ดูสักตั้ง! ทั้งสองคนเดินออกจากร้านไปพร้อมกัน ณ ตำแหน่งด้านหลังที่นั่งของทั้งสองนั้น มีชายหนุ่มรูปงามที่ดูแลสุภาพคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาพลันย่นหัวคิ้วขึ้นมา ซึ่งเขาคนนี้ก็คือพรต ที่ปรึกษาด้านกฎหมายของธวลิต โฆษกข่าว คู่หูทางธุรกิจ และเป็นเพื่อนสนิทกันกับธวลิตนั่นเอง! พฤติกรรมของธวลิตนั้นแปลกไปจริงๆ ทำไมเขาถึงโกรธผู้หญิงคนเดียวอยู่ได้นะ หรือเขาจะตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว เพียงแค่เงยหน้ามองไปยังเงาด้านหลังของดารุที่เพรียวบางสมส่วนนั่น เขาก็รู้ได้อย่างแน่นอนเลยว่า เธอคือภรรยาที่เพิ่งแต่งงานไปหมาดๆของธวลิต เท่าที่ผ่านมานั้น ธวลิตไม่เคยพูดออกมาเลยว่าทำไมถึงต้องแต่งงานกับเธอกะทันหันขนาดนี้ และเขาก็ไม่ค่อยรู้จักเจ้าสาวคนนี้เท่าไรนัก รู้แค่ว่าเป็นลูกสาวคนที่สองของเถ้าแก่ญาณัทเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เปรมศรีโลก็เท่านั้น งานเลี้ยงแบบไหนกันนะ ถึงทำให้ธวลิตอยากจะผลักเธอเข้าไปอยู่ท่ามกลางฝูงสิงโตที่กินเนื้อจนไม่เหลือแม้แต่ซากกระดูกนั่นได้ สิงโตพวกนั้นน่ะธวลิตเลี้ยงมากว่าสิบปีแล้ว ทุกๆวันเขาจะขึ้นขี่หลังพวกมัน เล่นต่อสู้กับพวกมันด้วยมือเปล่า และที่ร่างกายของธวลิตกำยำได้สัดส่วนขนาดนี้นั้น ก็เป็นผลมาจากการที่เขาเล่นมวยปล้ำกับพวกมันมาเป็นเวลานานแล้วนี่แหละ