ตอนที่ 24 ตัวเลือกครั้งสุดท้าย

ตอนที่ 24 ตัวเลือกครั้งสุดท้าย ความสามารถของพรตแม้จะไม่ได้เก่งเท่าธวลิต ทว่าก็ยังสามารถจัดการกับผู้ชายแรงเยอะเป็นสิบๆคนที่ดาหน้าเข้ามาได้อย่างไม่มีปัญหา ทั้งนี้ทั้งนั้น เขาก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะไปเผชิญหน้ากับฝูงสิงโตของธวลิตได้อยู่ดี แล้วหญิงสาวที่ชื่อว่า ดารุ คนนี้เก่งกล้าสามารถมาจากไหนกัน ดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆให้ได้ดูอีกแล้วสิ ริมฝีปากน่ามองฉีกยิ้มกว้างสวยที่หยั่งลึกลงไปยันกระดูกด้านใน ดึงดูดให้พนักงานสาวด้านข้างมองตามอย่างตาลอย “คุณครับ คุณผู้หญิง เก็บเงินด้วยครับ!” เขาเรียกปลุกพนักงานที่กำลังเพ้อฝันละเมออยู่ ด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น พลางส่งเงินให้กับเธอ เขาคว้าเสื้อสูทขึ้นมา และเดินออกจากร้านกาแฟไปด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ดารุกลับมาถึงคฤหาสน์คานเขตแล้ว และสิ่งที่รอต้อนรับเธออยู่นั้น ก็คือใบหน้าเย็นชาน่ากลัวของน้าณิช “นายน้อยกลับมาแล้ว กำลังตามหาตัวเธออยู่พอดี”น้ำเสียงนั้นมืดหม่น ดารุมุ่นหัวคิ้วอย่างไม่ชอบใจ พลางพยักหน้ารับ ดารุมองหาเงาร่างของธวลิต เขาจะหาตัวเธอไปทำไมกันนะ จะรวมพลก่อนก่อสงครามแบบครั้งล่าสุดนั่น หรือจะขู่อะไรให้เธอกลัวอีกรึเปล่า เธอไม่กลัวหรอกนะ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นล่ะ! “นายน้อยอยู่ชั้นสอง ห้องหนังสือ”ใบหน้ามุ่งร้ายของน้าณิชจ้องเขม็งมาที่เธอ และพ่นคำออกมาอีกประโยค เธอรวบรวมสติขึ้นมา ดารุเปลี่ยนไปเป็นสวมใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ไม่หวาดเกรงนี้ไว้ แล้วจึงเดินขึ้นบันไดไปอย่างงดงามและมั่นใจ ประตูห้องหนังสือนั้นเปิดคาไว้อยู่ครึ่งบาน และมีเงาร่างขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอยู่ ตามมาด้วยเสียงพูดคุยของชายหนุ่มสองคนที่ลอยออกมา เขามีแขกนี่!มือของดารุที่กำลังจะแตะลูกบิดประตูอยู่พอดีนั้นพลันดึงกลับเข้ามา เธอยืนอยู่หน้าประตูอย่างลังเลว่าควรจะหลบออกไปดีไหม ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกอย่างเงียบเชียบ ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งสวมใส่สูทพอดีตัวอยู่นั้นก็พลันปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เขาสวมใส่แว่นตา และกำลังส่งยิ้มบางมาให้เธอ ดูแล้วช่างสุภาพเหลือเกิน ไรผมของเขาที่ปรกอยู่บนหน้าผากนั้น สวยงามราวกับเป็นผู้ หญิง ผู้ชายคนนี้หล่อจังแฮะ! บรรยากาศความหล่อของเขาแผ่ซ่านไออบอุ่นออกมา เมื่อเทียบกันกับธวลิตแล้ว มันทำให้คนอยากที่จะเข้าหาเขามากกว่าเยอะเลย “สวัสดีครับ ผมชื่อพรตนะ” ขณะที่ดารุกำลังควานหาข้อมูลจากความทรงจำที่มีอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ชิงแนะนำตัวออกมาเสียเอง ใช่แล้วล่ะ เขาคือพรต ดารุจดจำท่าทางการตอบคำถามสื่ออย่างสบายๆในงานแต่งงานช่วงแถลงข่าวนั่นของเขาได้ดี “สวัสดีค่ะ”เธอตอบกลับอย่างมีมารยาท บนเรือนร่างของเขาราวกับมีไออุ่นของแสงสว่าง ที่ทอแสงส่องลงมาให้ความอบอุ่น กับร่างกายเธอ คำพูดของเขาใสสะอาดราวกับน้ำค้างในเดือนสาม ที่ฟังแล้วรู้สึกเบาสบายขึ้นมา น้ำเสียงของเขายังอบอุ่นมากกว่าน้ำเสียงที่เธอใช้อยู่ตอนนี้ด้วยซ้ำไป เพียงครั้งแรกที่ได้คุยกัน ดารุก็ประทับใจในตัวเขาแล้ว “ไม่คิดจะเข้ามาแล้วใช่มั้ย”น้ำเสียงเย็นชาเป็นน้ำแข็งดังออกมาจากภายในห้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นธวลิต เพราะเขาใช้น้ำเสียงเย็นชาที่ฆ่าคนได้นั่นพูดกับเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หลังจากทำท่าทางเชื้อเชิญเธอเข้าไป ร่างอบอุ่นนั่นก็ถอยห่างออกมา พลางเลือกเก้าอี้หมุนด้านหน้าโต๊ะหนังสือตัวหนึ่งแล้วนั่งลง ดารุค่อยๆย่องเข้าไปด้านใน ด้านหลังโน้ตบุ๊คของโต๊ะหนังสือตัวนั้น ปรากฏแววตาที่มืดมิด ราวกับสายน้ำเย็นเฉียบจากสระอันลุ่มลึกทั้งสองข้างของนายธวลิต ที่กำลังมองจ้องมาที่เธออย่างไม่กะพริบตา เธอค้อมศีรษะเดินไป แล้วเลือกนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่งบริเวณมุมห้อง เสียงดังฟึบฟับดังขึ้นลอดผ่านเข้ามาในหู หากมองดูเขาจากแสงพระอาทิตย์ตกนี่แล้ว จะเห็นได้ว่าธวลิตกำลังพลิกกระดาษแผ่นหนึ่งไปมา ส่วนพรตเองกลับนั่งเล่นนิ้วมืออยู่อย่างนั้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางใช้สายตามองประเมินคนทั้งสองตรงหน้าอย่างไม่คิดปิดบัง “ที่ฉันเชิญแกมานี่ก็เพราะเรื่องงานนะ”ธวลิตขว้างม้วนกระดาษแผ่นนั้นให้กับพรต เขาใช้น้ำเสียงเย็นชาเยือกแข็งเหมือนอย่างเคย “โอ้ จริงด้วยสิ”พรตฉีกยิ้มมุมปาก เผยให้เห็นฟันสวยที่จัดเรียงกันเป็นระเบียบน่ามอง เขารับใบสัญญาในมือของธวลิตนั่นมาพลางคลี่มันออก กวาดสายตาอ่านอยู่เพียงไม่กี่วินาที แล้วจึงพับมันลง “คุณสะใภ้ใหญ่ครับ ผมคิดว่าสัญญาในลักษณะนี้คุณสามารถที่จะบอกเลิกได้อยู่นะ”เขาหันหน้ากลับมามองเธออย่างจริงจัง แม้ใบหน้าจะยังคงรอยยิ้มสุภาพนั้นไว้ ทว่าภายใต้รอยยิ้มนั่นกลับแฝงไปด้วยเศษเสี้ยวของความเคร่งเครียดอยู่ ภายในร้านกาแฟนั่น ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินพวกเธอคุยกันถึงเรื่องนี้แล้วก็ตาม แต่เขาก็นึกไม่ถึงอยู่ดีว่า ดารุที่ภายนอกแสนจะบอบบางนี้นั้นจะเซ็นชื่อลงไปในสัญญาที่ว่านี่จริงๆ ดารุเชิดหน้าขึ้น ใบหน้าขาวนวลละเอียดนั่นหันไปเผชิญกับพรตซึ่งๆหน้า “ไม่ค่ะ ฉันยอมรับในสัญญานั่น” ผิวกายของเธอช่างบอบบางราวกับผิวเด็กก็ไม่ปาน เครื่องหน้าที่สวยงามถูกแกะสลักไว้อย่างพอดิบพอดีบนใบหน้า และไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เธอก็ยังเป็นหญิงสาวที่งดงามมากอยู่ดี พรตย้ายสายตามายังฝั่งของธวลิต บนใบหน้ารูปงามนั่นหลงเหลือไว้แต่ความกรุ่นโกรธ ดวงตาสองข้างที่เป็นก้อนน้ำแข็งของเขาแดงฉานราวกับมีไฟลุกท่วมอยู่ โอ้ ดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มน้อยคนนี้จะทนไม่ได้ที่หญิงสาวรูปงามจะต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวสินะ ภายในห้องหนังสือพลันเงียบงันขึ้นมาแปลกๆชั่วขณะหนึ่ง ดารุขยับตัวเคลื่อนไหวเล็กน้อย เธอไม่ได้มองไปที่พรตอีกแล้ว และก็ไม่ได้สนใจอารมณ์ของนายธวลิตอีกเช่นกัน “ถ้าอย่างนั้น ผมจะทวนเนื้อหาภายในสัญญาให้ใหม่ก็แล้วกันนะครับ ถ้าหากว่าทั้งสองฝ่ายไม่มีข้อคิดเห็นใดๆแล้ว จะได้ถือเสียว่ามีผลบังคับใช้เลย”หลังจากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงนุ่มน่าฟังของพรต ซึ่งทวนเนื้อหาภายในข้อสัญญาให้พวกเขาอย่างไม่มีตกหล่นเลยสักคำเดียว เขาแทบไม่ได้อ่านสัญญานั่นด้วยซ้ำไป! ดารุค้นพบอย่างตกตะลึงว่า พรตเพิ่งจะกวาดสายตาอ่านมันไปได้ไม่กี่วินาทีเท่านั้น แต่เขาก็สามารถจดจำเนื้อหาภายในสัญญานั่นได้อย่างขึ้นใจแล้ว! ความจำดีอะไรขนาดนั้นกันนะ! “ทั้งสองฝ่ายเข้าใจในเนื้อหาสัญญาแล้วใช่มั้ยครับ”พรตเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นทางการ ทว่ากลับเหลือบมองไปที่ดารุ ดารุพยักหน้ารับอย่างเงียบเชียบ เธอเป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร “ไอ้ลิต ยืนยันเหมือนเดิมใช่มั้ย”ดารุได้ยินพรตถามธวลิต พลางอดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง เธอรู้ว่าริมฝีปากนั่นของเขาไม่มีทางที่จะหลุดคำพูดอะไรดีๆออกมาได้อยู่แล้ว เขาน่ะเป็นสัตว์เลือดเย็นโดยกำเนิดเชียวล่ะ! ทว่าฝ่ายตรงข้ามเธอนี้กลับลงแข่งขันได้อย่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย เขาจะใช้คำพูดเสแสร้งอะไรออกมาอีกกันนะ ที่ศีรษะของเขามีลำแสงสองลำยิงพุ่งออกมา ดารุรู้ว่านั่นเป็นสายตาที่ไม่ยอมอ่อนข้อของธวลิต เขาคงคิดอยากจะให้เธออ้อนวอนร้องขอเขา ซึ่งเธอก็ไม่คิดที่จะทำอยู่แล้วล่ะ! เธอเผชิญหน้ากับเขาซึ่งๆหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองสบสายตากัน ทว่าครั้งนี้เธอกลับอ่านสายตาที่เป็นกังวลของเขานั้นออก และมันก็ไม่เคยมีอยู่ในนั้นมาก่อนเลย เป็นไปไม่ได้! ดารุไม่เชื่อว่าผู้ชายที่ไร้ซึ่งอารมณ์คนนี้จะมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจใคร แต่ถ้าหากเขากังวลขึ้นมาจริงๆ คงจะเป็นเพราะกลัวว่าเธอจะต้องโศกเศร้าเสียใจน่ะสิไม่ว่า! “คุณธวลิต ฉันเซ็นชื่อลงไปให้แล้วนะคะ ถ้านับเวลาดูก็น่าจะเป็นวันพรุ่งนี้แล้ว ขอให้คุณทำตามสัญญาด้วยก็แล้วกันค่ะ!”เธอไม่อยากเสียเวลามาสบสายตากับผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกคนนี้อีก ดารุดึงสายตาสดใสกลับมา พลางยกยิ้มบางขึ้นอย่างเคย พร้อมกับทิ้งท้ายประโยคนี้ออกมาอย่างยั่วยุ เธอลุกขึ้นยืนอย่างใจเย็น แล้วเดินออกนอกประตูไป พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ให้ตัวเองสั่นต่อหน้าธวลิตได้ จังหวะที่เธอปิดประตูลงนั้น ภายในห้องก็มีเสียงวัตถุหนักๆปะทะเข้ากับประดูจนเสียงดังเล็ดลอดออกมาได้ รวมไปถึงเสียงคำรามราวกับหมาป่าของธวลิตนั่นด้วย! โอ๊ะ! เธอชนะแล้วสิเนี่ย กับแผนการที่คิดขึ้นมาในครั้งนี้น่ะ เธอคือผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่! ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้ร่างของเธอจะต้องแหลกละเอียดเป็นชิ้น และอาจจะต้องตายคาปากราชสีห์ก็เถอะ แต่มันก็ไม่เห็นจะน่าเสียดายตรงไหนเลยนี่! ดารุหยุดตัวเองที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอเดินพลางหัวเราะไปด้วย หัวเราะจนแทบจะปวดเกร็งไปเสียหมด หัวเราะจนน้ำตาที่ไหลออกมาบดบังวิสัยทัศน์การมองเห็น ทั่วทั้งร่างของเธอสั่นไหวจนควบคุมไว้ไม่อยู่ สุดท้ายเธอจึงล้มพับลงไปอย่างช่วยไม่ได้ เธอเอนตัวพิงเข้ากับผนังตรงทางเดิน มือข้างหนึ่งลูบมาที่ไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน ใบหน้าเป็นกังวลของน้าธารีก็พลันปรากฏขึ้นอยู่ข้างบน “เด็กน้อย”เธอส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ผืนหนึ่ง ดารุปิดปากพลางวิ่งหนีไปอย่างทนไม่ได้! โอ้ พวกเขาคงรู้กันหมดแล้วสินะ ทั่วทั้งคฤหาสน์คงจะรู้เรื่องแล้ว ว่านายหญิงที่เป็นคนใช้ของพวกเขานั้น กำลังจะกลายเป็นอาหารอันโอชะของสิงโตในวันพรุ่งนี้! นายธวลิต ฉันจะทำให้นายพ่ายแพ้ให้ได้! ดารุกระชับผ้าเช็ดหน้าแน่น เธอใช้ผนังช่วยพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นมา ตอนนี้เธอควรจะอาบน้ำอาบท่าให้ตัวเองสักรอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็แต่งตัวสวยๆเข้าไว้ เพื่อรอต้อนรับความตายในวันรุ่งขึ้นนี้!