ตอนที่20 สิ่งแลกเปลี่ยนจากความช่างสงสัย

ตอนที่20 สิ่งแลกเปลี่ยนจากความช่างสงสัย “แหะๆ...แหะๆ...” เฟยเอ๋อยืนขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก เบนสายตามองไปยังพื้นที่เต็มไปด้วยเศษอาหาร และคราบซุป นางรีบปล่อยกล่องอาหารที่ตอนนี้อ้ากระจัดกระจาย แล้วเงยหน้าขึ้นมามองโหลวเหยนหมิงที่ทำหน้าเย็นชาอยู่: “พวกท่านต่อเถอะ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ต่อเลย” พูดจบเฟยเอ๋อรีบหลับตา ทำเป็นมองไม่เห็นโหลวเหยนหมิงในบริเวณนี้ รีบหันหลังกลับแล้วเตรียมออกวิ่งทันที “หยุดอยู่ตรงนั้น” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้น เฟยเอ๋อตัวแข็ง เท้าที่กำลังก้าวออกไปเชื่อฟังถอยหลังกลับมา แต่ให้ตายอย่างไรนางก็ไม่ยอมหันกลับไปมองชายร่างเปลือยผู้นั้นแน่ๆ เห็นแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ให้เห็นเป็นครั้งที่สองนางจะต้องเลือดกำเดาไหลเป็นแน่ เหมือนกับครั้งแรกที่เจอเขาออกมาจากห้องอาบน้ำ ครั้งมันยิ่งกว่าครั้งที่แล้วนัก ใครมาเห็นก็ต้องรับไม่ไหวกันแน่นอน ด้านหลังของนางเงียบไปนานหลายวินาที จนนางคิดว่าไม่มีธุระของนางแล้ว ดันมีเสียงของโหลวเหยนหมิงดังมาอีกครั้ง: “หันกลับมา” “ไม่” เฟยเอ๋อปฏิเสธหนักแน่น นางต้องทะนุถนอนเลือกที่จะไหลออกจากตัวเธอ เลือดกำเดาก็ถือว่าเป็นเลือด ยืนยันแน่วแน่ที่จะไม่หันกลับไปมอง “คำสั่งของกษัตริย์ ไม่เคยต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง!” “ข้าก็ด้วย ข้าบอกว่าไม่ก็คือไม่” เฟยเอ๋อตอบกลับทันที แต่แล้วก็ถูกแรงกระชากจากด้านหลังให้หันกลับมาอย่างแรง “อ่ะๆๆ” เฟยเอ๋อยกมือขึ้นปิดตาด้วยความสิ้นหวัง: “ข้าไม่อยากเห็น ไม่อยากมอง” โหลวเหยนหมิงหรี่ตาลงด้วนความเย็นชา ดึงมือนางออกอย่างง่ายดาย เฟยเอ๋อยอมรับชะตากรรมลืมตาขึ้นมองโหลวเหยนหมิงที่ยืมอยู่ตรงหน้า เลิ่กลั่กก้มลงมอง ไม่เหมือนภาพจินตนาการอันกว้างไกลของนาง โหลวเหยนหมิงสวมกางเกงแล้ว แต่เป็นร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่า “ฮู่ว...” เฟยเอ๋อสูดลมหายเข้าออกทางปาก แล้วตบไปที่หน้าอก อีกทั้งยังพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมขอมโหลวเหยนหมิง: “ข้าตกใจหมด” “ใครใช้ให้เจ้ามาที่นี่” โหลวเหยนหมิงไม่ได้จับข้อมือนางอีก เพียงแค่หรี่ตาจ้องมองหญิงสาวผู้ไม่รู้จักกาลเทศะ “ใครจะใช้ข้ามา! ข้ามาส่งอาหารว่างให้ผู้หญิงของท่าน” เฟยเอ๋อเม้มปากด้วยความอึดอัด ยกแขนที่เขาบีบอย่างรุนแรงขึ้นมาคลึงจุดที่เจ็บเบาๆ “อย่ามาทำไขสือ ข้ากำลังถามว่าใครใช้ให้เจ้ามาแอบดูอยู่ด้านนอก” โหลวเหยนหมิงเลิกคิ้วถาม ยิ่งเจอเขายิ่งไม่เข้าใจผู้หญิงน่ารังเกียจผู้นี้จริงๆ นางน่ารังเกียจได้ถึงขนาดไหนกัน นี่ยังไม่พูดถึงประเด็นที่นางมาแอบดูผู้หญิงกับผู้ชายทำอะไรกันที่หน้าห้องด้วยนะ “ใครจะไปแอบดูกัน” เฟยเอ๋อนึกฉุนหันไปมองเขา แล้วชี้ไปที่ประตู: “พวกท่านทำอะไรประตูก็ไม่ยอมล็อค ข้ามองเห็นได้โดยไม้ต้องแอบ” จริงๆเป็นเพราะพวกเขาไม่ยอมล็อคประตูกันเอง แต่เดิมไม่ได้ตั้งใจอยากให้นางเห็นอยู่แล้วหรอกหรือ มิเช่นนั้นทำไมจึงไม่ล็อคประตู สมัยโบราณเปิดกว้างขนาดนี้เลยนะ? “ข้าจะพูดอีกครั้ง ว่าข้าบริสุทธิ์ใจที่จะมาส่งอาหารจริงๆ แต่ข้ากลับต้องมาเจอเหตุการณ์น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้ ข้ายังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่เลย” เฟยเอ๋อเอียงคอ กรอกตาขึ้นข้างบน เธอแค่สงสัยเฉยๆ อยากรู้ว่าในเวลานี้ตัวเขาและผู้หญิงคนอื่นกำลังทำอะไรกันอยู่ โหลวเหยนหมิงเงียบอยู่นาน ใช้สายตาเย็นชาจ้องมองฉูเฟยเอ๋อที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเฟยเอ๋อก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ หันกลับไปมองแววตาอึมครึมของโหลวเหยนหมิงด้วยความงงงัน: “ท่านจะทำอะไร” “เหตุการณ์น่าสะอิดสะเอียน?” โหลวเหยนหมิงหัวเราะเยือกเย็น บีบข้อมือบางของเฟยเอ๋ออย่างโหดร้าย: “อย่าลืมนะ ว่าเจ้าเป็นชายาของช้า เรื่องแบบนี้ เจ้าก็เคยผ่านมาเหมือนกัน” “ชายาอะไรหรือ ท่านอย่าลืม ตอนนี้ข้าเป็นทาสรับใช้ ทาสรับใช้ผู้สะอาดบริสุทธิ์ ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับท่านแม้แต่น้อยนิด” เฟยเอ๋อเบนสายตามาจ้องที่เขา “อย่างนั้นหรือ? สะอาดบริสุทธิ์?” โหลวเหยนหมิงหัวเราะออกมาทันที หัวเราะจนเฟยเอ๋อรู้สึกขนลุก