ตอนที่ 3 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (1)

ต๭นที่ 3 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (1) 3 ปีก่อน รถเก๋งหรูหราคันหนึ่ง วิ่งมาตามถนนเล็กๆที่ขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ ก่อนจะขับรถหักหลบอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวจะถูกวัชพืชที่ขึ้นอยู่ตามถนนมาขูดรถเอาได้ ภายในรถคันนั้นมีเด็กผู้หญิงในชุดเสื้อผ้าเก่าๆมอซอนั่งอยู่ อายุดูไล่เลี่ยกัน น่าจะราวๆ 5 ขวบเห็นจะได้ พวกเธอเป็นเด็กหญิงที่นับว่ามีบุญวาสนา ที่ถูกผู้ดีมีเงินรับไปอุปการะเลี้ยงดูในวันนี้ พวกเธอไม่มีนามสกุล เพราะตั้งเเต่เกิดจนอายุได้เพียงสองวันก็ถูกส่งตัวมายังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เสียเเล้ว ซึ่งโค๊ตที่จดจำได้ง่ายก็คือชื่อของพวกเธอนั่นเอง ด้วยความที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ประสบปัญหาขาดเเคลนเงินทุน เพราะฉะนั้นนอกจากความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างจะผิวเผินระหว่างกันเเล้ว ทุกคนในนั้นก็แทบจะไม่มีการแลกเปลี่ยนสื่อสารใดๆต่อกันอีก เมื่อมองผ่านทางหน้าต่างสีดำของรถหรู จึงได้เห็นเด็กๆยืนออกันอยู่ตรงประตูสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้น ใบหน้าของเด็กๆเหล่านั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ใครกันจะไม่อยากถูกรับเอาไปเลี้ยง เด็กๆต่างก็อยากหนีออกไปจากสถานที่อันไร้ซึ่งความอบอุ่นแห่งนี้กันทั้งนั้น เเละวันนี้ก็มีผู้ดีมีเงินเข้ามาที่นี่ ทำให้เด็กๆทุกคนต่างก็พยายามแสดงศักยภาพที่ดีของตัวเองออกมา รวมถึงพยายามแสดงความน่ารักเฉลียวฉลาดของตัวเองออกมาด้วย การที่พวกเธอถูกเลือกรับไปอุปการะช่างเป็นความโชคดีของพวกเธอเสียจริงๆ ความรู้สึกของคำว่า ’บ้าน’ มันจะต้องดีมากแน่ๆ รถหรูที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่น ค่อยๆขับห่างออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าซอมซ่อแห่งนั้น 5 ปีสำหรับชีวิตเด็กกำพร้าของพวกเธอ ถูกปิดฉากลงนับตั้งเเต่บัดนั้น สิ่งที่พวกเธอจะต้องเผชิญ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป ？ ภายในรถเงียบสงัด เด็กหญิงทั้งสองหันมาสบตากันอย่างเงียบๆ เด็กหญิงคนหนึ่งค่อยๆเปรยยิ้มหวานออกมา ทว่าเด็กหญิงอีกคนกลับเบนสายตาหนีด้วยท่าทางอันเย็นชา รถหรูขับผ่านประตูรั้วเหล็กสีทองโอ่อ่าเข้ามา ผ่านสวนดอกไม้แสนสวย แล้วจึงอ้อมผ่านน้ำพุที่งดงามราวกับเมืองในฝัน จนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหรูสีขาวสไตล์ยุโรปหลังหนึ่ง บนยอดตึกเป็นเหมือนป้อมปราการยอดสูงปลายแหลม ดูคล้ายกับปราสาทก็ไม่ปาน ผู้หญิงในชุดดำที่นั่งอยู่ด้านหน้า เดินลงมาจากรถก่อน จากนั้นจึงเดินมาเปิดประตูเบาะนั่งด้านหลัง " เชิญลงจากรถได้ " ขณะที่หญิงชุดดำกำลังพูดอยู่นั้น ท่าทางของเธอก็ดูเหมือนชุดดำๆของเธอไม่มีผิด ！ บุคลิกของเธอเคร่งขรึม แข็งกระด้าง กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเธอแทบไม่ขยับ เสมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึกยังไงยังงั้น หัวน้อยๆค่อยๆโผล่ออกมาจากรถ หลังจากทะลุผ่านความมืดออกมาเห็นแสงสว่างเจิดจ้าของโลกภายนอก ประกอบกับตึกสวยสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูเปล่งประกายระยิบระยับขึ้นไปอีก จิตวิญญาณเละพัฒนาการของเด็ก 6 ขวบ ยังเป็นวัยที่มีความกระตือรือร้นที่อยากจะทำอะไรตามใจตัวเอง มีความคิดที่เป็นอิสระ ดังนั้นเมื่อเด็กหญิงทั้งสองได้เห็นภาพอันงดงามหรูหราที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า จึงทำให้พวกเธอดูจะแฮปปี้กระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที พวกเธอกำลังจะกลายเป็นเจ้าหญิงในปราสาทแห่งนี้ใช่มั๊ย ？ความสุขของชีวิตกำลังจะเริ่มต้นจากที่นี่เเล้วสินะ " ตามฉันมา " หญิงชุดดำเดินนำไปข้างหน้า ด้วยสีหน้าที่ยังคงไร้อารมณ์เช่นเคย ในมือของเธอถือกระเป๋าเอกสารเอาไว้ ซึ่งในนั้นคงจะมีบางอย่างที่เป็นตัวกำหนดชะตากรรมของพวกเธออยู่ด้วยเป็นแน่ หญิงชุดดำเดินนำหน้าพวกเธอ ส่วนเด็กหญิงทั้งสองเดินตามหลังอย่างกระชั้นชิดด้วยเกรงว่าจะพลัดหลงทาง ทว่าดวงตาอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสา กลับถูกสิ่งสวยงามที่อยู่เบื้องหน้าดึงดูดความสนใจจากพวกเธออยู่ตลอดเวลา จนมิอาจละสายตาไปได้ พวกเธอพากันเดินขึ้นไปบนบันไดวนที่ทำจากไม้ เเล้วจึงหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องๆหนึ่งซึ่งประตูมีสีแดงเข้ม " ก๊อก ก๊อก " หญิงชุดคำเคาะประตูไปสองครั้ง " เข้ามา " เสียงทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งดังขึ้น ฟังดูคล้ายกับเสียงคนที่เพิ่งจะตื่นนอน คนที่อยู่ในห้องนั้นจะเป็นยังไงนะ จะยังหนุ่มหรือว่าแก่ ？ในหัวของเด็กหญิงทั้งสองเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเเละอยากรู้อยากเห็น ทันทีที่ผลักบานประตูเปิดออกก็พบว่าในห้องนั้นมืดตึ๊ดตื๋อ เเต่ก็ยังพอจะเห็นลางๆเป็นเค้าโครงของเตียงขนาดใหญ่หลังหนึ่ง แสงสว่างที่ลอดเข้ามาจากภายนอกก็มิอาจทำให้ห้องนั้นดูสว่างขึ้นมาได้ " ไปเปิดผ้าม่านที " " ค่ะ ท่านประธาน " หญิงชุดดำรีบเดินไปเปิดผ้าม่านกำมะหยี่สีดำ ด้วยความกระฉับกระเฉงคล่องเเคล่ว เเสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในห้อง ปรากฏให้เห็นร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ผ้าห่มถูกเปิดออกครึ่งจนเผยให้เห็นชุดนอนผ้าไหมสีเทา ชายหนุ่มผมเผ้าดูยุ่งเหยิง ตาปรือสะลึมสะลือจากการเพิ่งตื่นนอน เขารีบปรับสายตาของเขาให้กลับมาคมชัดอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ใบหน้านั้นหล่อเหลาคมคาย ดุจดั่งหยกอันสุกใสแวววาว ขาวผ่องเกลี้ยงเกลา มีเสน่ห์เเละสมบูรณ์แบบจนหาที่ติไม่ได้ เด็กหญิงทั้งสองได้เเต่มองชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงจนตาค้าง จิตใจเริ่มกระสับกระส่าย ประหนึ่งเหมือนกำลังจะโดนสอบสวนยังไงยังงั้น มือน้อยๆเริ่มประสานกันเเน่น " เอาข้อมูลมาดูหน่อย "