ตอนที่ 12 ถูกตัดผม

ต๭นที่ 12 ถูกตัดผม เด็กหญิงก็ดี ผู้หญิงก็ดี ความสำคัญของเส้นผมเท่ากับ 10% ของชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ชอบ เมื่อมันถูกตัดออก และถูกตัดอย่างไร้ความปราณีโดยคนที่ชอบ ความรู้สึกเศร้าเหมือนผมถูกดึงทึ้งถอนรากถอนโคนกับทั้งเนื้อและเลือด ณิชาเป่าผมจนแห้ง จึงลุกขึ้นยืนกวิ่งกระโดดพลางร้องเพลงไปยังวิลล่า กระแสเสียงหวานหยด ดังก้องสะท้อนในสวนเหมือนเสียงของธรรมชาติ ผมสีดำมันเงาทำให้เสื้อสีขาวตัวเก่าสว่างสดใส สายลมพัดมาเกิดเป็นความงามที่อธิบายไม่ได้ ใบหน้าเหมือนกับใครบางคน ดูเหมือนมากจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ยังไง เงานั้นไม่ควรซ้อนทับกับเธอ ดูเหมือนจะไม่สามารถปล่อยปละละเลยได้อีกแล้ว วันนี้เป็นครั้งแรกที่กสิณให้ณิชาทานร่วมโต๊ะด้วย นิชามีความสุขมาก เอาหวีอันเล็กๆ มาหวีผมยาวซ้ำแล้วซ้ำอีก คุณอาจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอบ้างไหมนะ บางที...อาจจะไม่... เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งทานข้าวอยู่บนโต๊ะยาว เป็นครั้งแรกที่ตัวตนที่เป็นเด็กหญิงนั่งอยู่บนที่นั่งในความรู้สึกของหญิงสาว กสิณนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ณิชาและนิมมานนั่งอยู่คนละด้าน นิมมานยังคงไม่พูดกับเธอ ตอนนี้ยิ่งเย่อหยิ่งมากขึ้น เหมือนณิชาเป็นลูกสุนัขที่ได้รับความเอื้อกุศลให้มาร่วมโต๊ะอาหาร ณิชาทั้งเครียดทั้งตื่นเต้น แต่บนใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้ม พวกเขาเป็นรูปสามเหลี่ยมที่ตัดกันในแนวนอนและแนวตั้ง “นิมมาน ที่คาดผมของเธอสวยจัง” เธอยิ้มให้นิมมาน “เธอชอบเหรอ งั้นฉันให้เธอ ยังไงฉันก็มีของแบบนี้เยอะแยะ” นิมมานถอดออกอย่างใจกว้าง “พิม เอาให้ณิชาหน่อย” เธอพูดกับแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ เธอต้องการทำตัวดีๆ ต่อหน้าคุณอา พิมรับที่คาดผมมาแล้วเดินไปตรงหน้าณิชาและให้มันกับเธอ สีลูกบ๊วยแดงบริสุทธิ์ถูกประดับลงบนเส้นผมดำสลวย ผิวที่ขาวราวหิมะเสริมให้ริมฝีปากยิ่งแดงขึ้น “ว้าว คุณหนูณิชาสวยมากเลยค่ะ” พิมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชื่นชม แล้วก็คิดได้ว่าไม่ควรพูดแบบนี้ต่อหน้าคุณหนูนิมมาน เธอเกลียดคนที่สวยกว่าเธอ ตามที่คาด นิมมานอารมณ์เสียจนลุกขึ้นยืน เธอมองใบหน้าเล็กของณิชาด้วยความขยะแขยง “คุณอาคะ ฉันไม่กินแล้ว” พูดจบก็วิ่งขึ้นไปข้างบนทันที ณิชาที่ไม่เข้าใจยังนั่งอยู่ที่เดิม เธอทำอะไรผิดอีกแล้ว เธอมองไปที่กสิณอย่างขลาดๆ “คุณอาคะ...” กสิณจ้องมองณิชาเขม็ง ดวงตาลึกลับนั้นไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ามันสวยมาก อายุเพิ่ง 10 ขวบก็สามารถจับสายตาของทุกคนได้แล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่ไว้ผมยาว “ไปเอากรรไกรมา” กสิณจ้องเธอเขม็ง พูดเสียงเรียบไม่แสดงท่าทีความรู้สึก ณิชาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอากรรไกรมาในมื้ออาหารเย็น แต่ยังเชื่อฟังและไปเอามันมา เธอส่งมันให้กับกสิณและพูดอย่างน่ารักว่า “คุณอาคะ ฉันไปเอามาให้แล้ว” มักจะได้กลิ่นของลุงเมื่อเข้าใกล้เขา กลิ่นหอมจัง! กสิณรับกรรไกรมา “ไปนั่งที่” สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ค่ะ” ณิชากลับไปยังที่เดิม กสิณเดินตามหลังเธอมาพร้อมกับกรรไกร จับผมของเธอ ตัดตรงกลางโดยไม่พูดอะไรสักคำ เส้นผมสีดำนุ่มสลวยร่วงหล่นลงไปทั่วพื้น แม่บ้านและณิชาต่างตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ในจังหวะตัดครั้งที่สอง เธอร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว “อย่าค่ะ คุณอา ไม่นะคะ คุณบอกว่าคุณชอบผู้หญิงผมยาวไม่ใช่เหรอคะ ผมของณิชาดูไม่ดีเหรอคะ” กสิณชะงักไปเล็กน้อย หยุดการเคลื่อนไหว เขาเหลือบมองมาอย่างอันตราย เข้ามาใกล้เธอ “ใช่ฉันพูด เธอไว้ผมยาวให้ฉันดูงั้นเหรอ” “ใช่ค่ะ ฉันอยากให้คุณอาดู ได้โปรดอย่าตัดมันอีกเลย” “ฉันจะตัดมันยิ่งกว่านี้ เพราะเธอไม่คู่ควรที่จะไว้มัน” ไม่คิดเลยว่าทั้งที่ยังเด็กขนาดนี้ก็มีความคิดเช่นนี้แล้ว ทั้งที่เด็กขนาดนี้ก็ยังจะพยายามล่อลวงเขา ต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขาด้วยการไว้ผมยาวงั้นเหรอ แต่น่าเสียดายที่ผู้หญิงที่เลวมาแต่กำเนิดก็สามารถเป็นได้แค่นั้น เขาตัดผมยาวปอยสุดท้ายของเธอออกอย่างไร้ความปราณี ชักกรรไกรออก เขาถอนหายใจ จัดชุดสูทราคาแพงให้เข้าที่ เขาเหลือบมองและเอ่ยอย่างแดกดัน “ผมยาวน่ะ เธอมันไม่คู่ควรหรอก” เขาดูหมิ่นความงามของเธอ เธอไม่คู่ควรกับความงามแบบนี้ ณิชาทรุดลงกับพื้นอย่างเศร้าหมอง มองดูเหล่าเส้นผมสีดำ หยิบมันขึ้นมาแล้วแผ่มันบนมือ ไม่คู่ควรเหรอ แล้วต้องทำยังไงถึงจะคู่ควร คำพูดแบบนั้น เธอยังไม่เข้าใจ ต่อมาเธอก็ได้รู้จากปากของคนรับใช้ ว่าเป็นเพราะเธอปล้นความโดดเด่นไปจากนิมมาน กสิณบอกให้ป้าโอ้มตัดผมให้ณิชาเป็นประจำ ให้สั้นเหมือนผู้ชาย คุณครูและเพื่อนร่วมโรงเรียนต่างก็ไม่เข้าใจ ทำไมทั้งที่ณิชาไว้ผมยาวแล้วสวยออกขนาดนั้น หลังจากนั้นก็ไม่ไว้มันอีกเลย ณิชาได้แค่อธิบายว่ามันง่ายที่จะดูแล แต่ทว่าทุกครั้งที่ป้าโอ้มตัดผมของเธอ เธอจะรู้สึกเศร้าใจเหลือคณานับ