ตอนที่ 14 เมื่อเด็กหนุ่มรูปงามบังเอิญมาพบกับ “เด็กหนุ่มรูปงาม”

ต๭นที่ 14 เมื่อเด็กหนุ่มรูปงามบังเอิญมาพบกับ “เด็กหนุ่มรูปงาม” เด็กหนุ่มรูปงามนั่งอยู่บนต้นไม้ ก้มมองใต้ต้นไม้ “เด็กหนุ่มรูปงาม” มีรอยยิ้มที่สดใสปรากฏสู่สายตา เส้นผมและกลีบดอกไม้พลิ้วไหวในสายลม กับการมีกีตาร์บนหลัง ณิชายืนอยู่ใต้ต้นไม้กับดอกเบญจมาศความหมายของดอกไม้นั้นเป็นตัวแทนของการพบหน้าที่สวยงาม ปรากฏว่าแขกคนนี้เป็นพี่ชายของคุณอา ไม่สงสัยเลยว่ามันเป็นแบบนั้น ณิชายืนถือดอกไม้อยู่หน้าประตูและกำลังสงสัยว่าควรหรือไม่ที่จะเข้าไป “ทำไมช้านัก แขกทุกคนมาถึงแล้ว เอาเข้าไปเปลี่ยนมันสิคะ” ป้าโอ้มเห็นณิชายืนเซ่ออยู่ตรงปากประตู จึงผลักเธอเข้าไป ที่จริงแล้วแขกมาก่อนเวลา คุณท่านน่าจะโทรมาตอนอยู่ระหว่างทางแล้ว ณิชาพยักหน้า ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างระมัดระวัง พยายามที่จะไม่ส่งเสียง ค่อยๆ ย่องไปที่แจกันและเปลี่ยนดอกไม้สด เธออยากให้คุณอาเห็นเธอและทั้งกลัวว่าคุณอาจะเห็นด้วย ความคิดที่ขัดแย้งกันดังกล่าวกำลังหนักขึ้นเรื่อยๆ กสิณเหลือบมอง ที่จริงแล้วเขาสังเกตเห็นเธอตั้งแต่เธอยืนอยู่ที่ประตูแล้ว มองแล้วยังคิดว่าเป็นเด็กผู้ชาย เกิดอะไรขึ้นกับชุดของเธอ ไปเอาเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายมาจากไหน สายตาของเขาติดตามเธอไม่วาง ณิชาก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองกสิณ เมื่อปะทะเข้ากับสายตาของเขาก็รีบหันหนี ไม่ว่าจะเป็นเพราะกลัวหรืออะไร แต่หัวใจเธอเต้นแรงกับความรู้สึกของความสุขที่เกิดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาดนี้ จัดดอกไม้ เธอพับมันอย่างระมัดระวัง ไร้เสียงไร้ชีวิตชีวา ไม่อยากให้ใครค้นพบ รอจนกระทั่งเธอไป กสิณก็หันกลับไป และยิ้มให้กับชนาภัทร “พี่ใหญ่ครับ คุณคงไม่กลับมาจากอังกฤษเพียงเพื่อขอบคุณหรอกใช่ไหมครับ” หายไปหลายปี จู่ๆ พี่ชายก็โผล่มาอีกครั้ง เขาไม่เชื่อว่าเพียงแค่กลับมาเพื่อพบเขาเฉยๆ หยิบชาเขียวบนโต๊ะขึ้นมาและเขาก็ดื่มมัน กสิณดูเหมือนจะมีบางอย่างในใจ ก่อนจะพูดออกมาอย่างยากลำบาก “กสิณ.....ที่จริงแล้ว.....” “พี่ใหญ่ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ยังมีอะไรอีกที่ไม่สามารถพูดกับผมได้ คุณมีเรื่องอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ได้เลย” ดูเหมือนกสิณจะเห็นบางสิ่งบางอย่างในจิตใจของพี่ชาย ก้มลงครุ่นคิด ชนาภัทรรวบรวมความกล้าพูดขึ้นกับกสิณ “นาย....จะช่วยฉันดูแลกรินทร์ให้ได้ไหม” กสิณค่อนข้างประหลาดใจ “แล้วคุณล่ะ คุณจะไปไหน” ให้ช่วยดูแลหลานชาย แล้วพี่ชายจะไปไหน ความรู้สึกไม่ดีทะลักเข้ามาในหัวใจ “ฉันต้องไปทำเรื่องสำคัญบางอย่าง อย่าถามพี่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น มีเพียงแค่นายเท่านั้นที่สามารถช่วยดูแลกรินทร์ได้ สัญญากับฉันนะ” “เขาเป็นหลานของบ้านตระกูลอรียาและเป็นหลานของผมด้วย แน่นอนว่าผมจะต้องดูแลเป็นอย่างดี คุณวางใจเถอะ” กสิณทำให้อารมณ์ของเขามั่นคงก่อน เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่กันแน่ ณิชาถือตะกร้ากลับมาที่สวนอีกครั้ง ใต้ต้นแอปเปิ้ล เธอยืนเขย่งเพื่อเลือกเก็บผลแอปเปิ้ล ข้างๆ เป็นต้นไทรใหญ่ แผ่กิ่งก้านสาขาออกกว้างเหมือนร่มเงาธรรมชาติ “เด็กน้อย เอาแอปเปิ้ลมากินบ้าง” เสียงที่ไม่คาดคิดทำให้ณิชาตกใจ เสียงมาจากไหน เธอมองไปยังแหล่งที่มาของเสียง เหนือขึ้นไปยังช่องว่างระหว่างต้นไม้ เห็นเป็นพี่ชายที่งดงามกำลังนั่งอยู่ เขามีผิวขาว หน้าตาละเอียดอ่อนงดงาม เส้นผมดุจผ้าลินินนั่นสวยงามจนอธิบายไม่ได้ ดวงตาโดดเด่นและสดใส ริมฝีปากบางเป็นสีชมพูน่ารัก เขาก้มลงมองเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ในช่วงเวลาแห่งการพินิจพิจารณาซึ่งกันและกัน ต่อจากนี้มันถูกกำหนดเอาไว้แล้วกับการเกี่ยวข้องกันเรื่อยไป