ตอนที่ 15 เด็กหนุ่มรูปงาม “หยอกล้อ”

ต๭นที่ 15 เด็กหนุ่มรูปงาม “หยอกล้อ” ในตะกร้าสีฟ้าถูกวางด้วยแอปเปิ้ลสีแดงลูกใหญ่ และคอร์นฟลาวเวอร์ที่เพิ่งเลือกเก็บมาเพราะมีแจกันอีกอันที่ยังไม่เต็ม พี่ชายบนต้นไม้มาจากไหน “พี่ชาย คุณอยากกินแอปเปิ้ลเหรอ” ณิชาเลือกแอปเปิ้ลสีแดงลูกใหญ่ที่สุดออกมาจากตะกร้าสีฟ้าและถามเขา “ใช่ มันดูสดดี ส่งให้ได้ไหม” กรินทร์จ้องมองแอปเปิ้ลสีแดงลูกใหญ่อย่างน้ำลายไหล ณิชายิ้มจนตาเป็นรูปสระอิชัดเจน เอื้อมมือขึ้นส่งให้ “ให้คุณค่ะ” ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าพี่ชายที่น่ารักคนนี้มาจากไหน แต่เขาก็ดูเป็นมิตรดี กรินทร์ก้มลงมาเพื่อรับมัน ขนตายาวกะพริบ เด็กสองคนที่มีดวงตาใสเหมือนกัน ส่งผ่านด้วยมือของตัวเองกันกลางอากาศ “อ๊ะ......” เมื่อมือกำลังเกือบจะสัมผัสกัน กรินทร์ก็บังเอิญตกจากต้นไม้ลงมาทับตัวของณิชา แอปเปิ้ลตกกระจาย กลิ้งไปยังต้นแอปเปิ้ลต้นอื่นๆ ไปทั่ว คอร์นฟลาวเวอร์สีฟ้าถูกโยนขึ้นไปในอากาศ ครึ่งหนึ่งตกลงบนหลังศีรษะของกรินทร์ อีกครึ่งตกลงบนหน้าผากของณิชา กลีบสีฟ้าทับปิดดวงตาของเธอ “ขอโทษนะน้องชาย ไม่ได้ทำนายเจ็บใช่ไหม” กสิณเอากลีบดอกไม้ที่หล่นทับปิดดวงตาของเธอออก ดวงตากลมสวยงามของเธอสั่นไหวเล็กน้อย เส้นผมสีดำกระจัดกระจายปรกหน้าผาก ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ ผิวกายร้อนผ่าว เธอเริ่มผลักออก รู้สึกว่าแบบนี้ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง กรินทร์อดไม่ได้ที่จะมองอย่างตกตะลึง ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่งดงาม เขาพูดด้วยรอยยิ้มสดใส “เธอน่ารักมาก เหมือนเด็กผู้หญิงเลย” เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเล็กของณิชา โดยลืมไปว่ายังทับอยู่บนตัวณิชา ณิชาไม่สามารถขยับได้สะดวก เอ่ยเตือนเสียงเบาว่า “พี่ชาย ฉันอยากลุกขึ้น” หนักมาก ถูกกดทับจนอึดอัด “เป็นเด็กผู้ชายยังจะหน้าแดงอีก มา พี่ชายจะจุ๊บปลอบให้นะ ไม่กลัวไม่กลัว” กรินทร์ไม่หยุดเล่นสนุกยังจะบีบใบหน้าของ“เขา” แถมยังสัมผัสเส้นผมของ“เขา” และยังก้มลงไปจูบใบหน้าของ“เขา” “พวกเธอทำอะไรกันอยู่......” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นจากในระยะไกล กรินทร์หยุดล่นกับใบหน้าของณิชาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เด็กสาวผมหยิกยาว ใส่ชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีขาว รองเท้าหนังสีชมพู มองพวกเขาด้วยความเย่อหยิ่ง เมื่อกรินทร์หันไปมอง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันที ดวงตาสว่างวาบขึ้น เด็กผู้ชายคนนั้นช่างหล่อจริงๆ เธอไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้มาก่อนเลย “นิมมาน มีอะไร” กสิณมาเพราะเสียงและเมื่อได้เห็นสองคนบนพื้นดินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จากนั้นชนาภัทรก็ตามมาเห็นว่าลูกชายของเขากำลังกดทับเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น กรินทร์ยิ้มพลางลุกขึ้นมาจากตัวณิชาและโบกมือให้พวกเขา ณิชาลุกขึ้นและปัดฝุ่นบนร่างกาย เงยหน้าขึ้นมองไปปะทะเข้ากับดวงตาสีดำมืดของกสิณ จนเธอจำต้องหลุบตาลงอย่างเกรงกลัว จะไปยืนที่ไหน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี คุณอาโกรธเหรอ “ณิชา มานี่ มาพบคุณลุง” ทันใดนั้นกสิณก็พูดขึ้น เสียงไม่เย็นไม่ร้อน ไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์ แสนธรรมดาเหมือนเธอเป็นครอบครัว ณิชามองไปที่ปลายเท้า ก้าวไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว เธอยืนตรงหน้าชนาภัทรและเอ่ยอย่างสุภาพ “คุณลุง” ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก ชนาภัทรยิ้มบางเบา “กสิณ ไม่ใช่ว่านายรับบุตรบุญธธรมเป็นเด็กผู้หญิงสองคนเหรอ เด็กชายคนนี้เป็นบุตรบุญธรรมคนใหม่ของนายเหรอ” เด็กผู้ชายเหรอ หลังจากเธอตัดผมไปแล้วเธอก็ยังตัดความงามออกไปด้วยเหรอ กสิณไม่มีร่องรอยของการยิ้มเยาะถากถาง “เธอเป็นผู้หญิงครับ ชื่อณิชา เธอชอบตัดผมสั้น”