ตอนที่ 17 จดหมายรัก

ต๭นที่ 17 จดหมายรัก จดหมายรัก เป็นภาพที่สวยงามในวัยเยาว์ หลังจากผ่านไปหลายปี บางคราวก็เปิดมันขึ้นมา แผ่นกระดาษเป็นสีเหลืองและมีแสงที่อบอุ่นบางเบา มีพี่ชายอีกคนในครอบครัว ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบๆ กรินทร์ยังคงไม่คลายสงสัยว่าเพราะอะไรทั้งที่เป็นลูกสาวบุญธรรมเหมือนกันแต่กลับเลี้ยงต่างกัน แม่บ้านบอกว่าเพราะคุณอาเกลียดน้องณิชา ประโยคที่น่ารังเกียจอธิบายถึงความอยุติธรรมมากมาย น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำอะไรให้เธอได้ โรงเรียนที่กสิณจัดให้เขาคือโรงเรียนชั้นสูงที่เดียวกับนิมมาน เขาอยู่ในเกรดสามของโรงเรียนมัธยมต้น อีกไม่นานก็จะขึ้นมัธยมปลาย พวกเขาไปโรงเรียนด้วยกันและเลิกเรียนด้วยกัน โดยมีรถรับส่ง ทันทีที่กรินทร์มาถึงโรงเรียนเขาก็กลายเป็นจุดสนใจ ดึงดูดผู้หญิงจำนวนมาก เทียบกับนักเรียนชายที่หล่อที่สุดในโรงเรียน นิมมานชอบพี่ชายคนนี้มากกว่า เอาตัวไปติดเขาทุกวัน เกือบจะแยกไม่ออก พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนเจ้าชายและเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ แต่ณิชายังคงเป็นซินเดอเรลล่า หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ณิชาพบกับกรินทร์ในเวลาอาหารเย็นเท่านั้น และตอนนี้คุณอาจะกลับมาทานอาหารเย็นทุกวัน ดีจริง การได้เห็นคุณอาเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดในหัวใจของเธอ ตราบใดที่เธอสามารถมองจากที่ไกลๆ ได้ก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องหันมา ไม่ต้องมองเธอ หลังเลิกเรียน ณิชาและภากรเอ่ยลากันที่ประตูวิลล่า เดินไปไม่ไกลมาก จู่ๆ ภากรก็หันกลับมาและวางอะไรบางอย่างไว้ในมือของณิชา หน้าแดงและวิ่งหนีไป ในตอนนั้นเอง รถสีดำขับผ่านด้านหลังของเธอไป กรินทร์และนิมมานที่อยู่ในรถเห็นภาพนั้น “เธอมันก็มีได้แค่ระดับนี้แหละ” นิมมานพูดแดกดันพลางมองไปที่กรินทร์ เครื่องแบบนักเรียนสีฟ้าอัญมณี เสื้อเชิ้ตสีขาวทำให้เขาดูสมบูรณ์แบบ คนระดับนี้สิคือสิ่งที่เธอแสวงหา กรินทร์นั่งอยู่ตรงนั้น ต่อหน้านิมมานเขามักจะไม่แสดงความรู้สึกของตัวเอง แต่นั่นกลับทำให้มีเสน่ห์มากขึ้นในสายตาของนิมมาน ดวงตาของเขามองตามณิชา จนกระทั่งเธอถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ได้ยินคำพูดของนิมมาน เขาก็ค่อนข้างไม่พอใจ คิ้วขมวดเล็กน้อย ณิชาใส่กระดาษลงในกระเป๋า มันคืออะไร วันนี้ภากรแปลกจัง ในตอนเย็นเธอนั่งอยู่ในสวน เอาจดหมายออกมาใส่ปากเพื่อฉีก เธอไม่ได้ทันเห็นร่างที่กำลังเดินเข้ามาเงียบๆ ณิชาเพิ่งอ่านไปสองคำ จดหมายก็ถูกดึงออกไป เธอหันไปอย่างตกใจ ใบหน้าที่งดงามชิดใบหน้าของเธอ จนริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัส “พี่กรินทร์” ณิชาขยับออกเล็กน้อย ทำไมเขาถึงได้โผล่มาไม่ต่างจากผีสาง กรินทร์เข้ามานั่งข้างๆ เธอ มือข้างหนึ่งโอบไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตามองไปที่เนื้อหาของจดหมาย “นี่มัน...” ณิชาชี้ไปที่จดหมาย “ของฉันนะ” แน่นอนว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไร้ประโยชน์ เขาไม่มีแผนที่จะคืนมันให้เธอ หลังจากอ่านจดหมายจบเขาก็หันมา “น้องณิชา เธออายุเท่าไร หากเธอกล้าจะมีแฟนเธอตายแน่ ฉันเป็นพี่ชายเธอ มันเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องสอนเธอ” เขาพูดอย่างจริงจัง “คะ มีแฟนเหรอ” ณิชากะพริบตาปริบปริบอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก้มหน้าต่ำอย่างขัดเขิน เพราะเข้าใจแล้วว่าที่ภากรให้คือจดหมายรัก เห็นเธอที่หน้าแดงแล้วรู้สึกว่าช่างน่ารักจริงๆ เขาข้ามผ่านใบหน้าของเธอไป “น้องณิชา รู้ไหมว่าไม่สามารถจับมือกับผู้ชายได้ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ผู้หญิงเลวๆ ทำกัน” ณิชาบึนปาก “แล้วพี่กรินทร์ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ!” “ยัยโง่ พี่เป็นผู้ชายแน่นอนสิ แต่มันไม่เป็นไรถ้าพี่ชายจะสัมผัส มันไม่สำคัญที่จะจุ๊บจุ๊บเธอแบบนี้” เขาขโมยจูบบนใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว ณิชามึนแล้ว นี่มันตรรกะอะไรกัน??? ไกลออกไป กสิณที่ลงจากรถมาได้เห็นภาพนั้นพอดี ความโกรธแล่นพล่านขึ้นทันที