ตอนที่ 20 เริ่มเข้าใจความเศร้า

ต๭นที่ 20 เริ่มเข้าใจความเศร้า *เต้นรำบนปลายมีด จะเต้นเบาๆก็ดี หรือจะหนักก็แล้วแต่ สุดท้ายแล้วความเจ็บปวดก็ยังคงแพร่กระจายจากเท้าไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกายอยู่ดี ณิชาอยากหลั่งน้ำตา แต่ผลที่ได้กลับกลายเป็นรอยยิ้ม “ฉันรู้ค่ะคุณอา” เธอจะไม่เข้าใกล้กรินทร์ ในความเป็นจริงเธอไม่เคยนึกอยากเข้าใกล้ จึงไม่ได้รู้สึกแย่ที่จะเชื่อฟัง อีกครั้งที่ความเศร้าได้แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด เคยชินกับความเศร้า ไม่ควรที่จะไม่เศร้าเหรอ ทำไมทุกครั้งมันถึงได้แข็งแกร่งขึ้น ท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นความเจ็บปวด หดตัวอยู่ในหัวใจที่สั่นสะเทือน ในตอนนี้เธอเริ่มมีร่องรอยของความโกรธแค้น เหมือนสายลมพัดผ่าน พยายามที่จะจับแต่กลับไร้ร่องรอย “ทุกวันหลังจากนี้อย่าลืมทำให้เปื้อนหน่อย มันดีสำหรับเธอที่จะไม่เปล่งแสง” กสิณจ้องมองที่ใบหน้าธรรมดาๆ ของเธอด้วยความพึงพอใจ เขาเริ่มเชื่อในคำพูดที่ว่าหนึ่งสีขาวครอบคลุมหนึ่งพันน่าเกลียด เธอธรรมดามากจนไม่มีใครสนใจเธอ กสิณเดินไปแล้ว เหลือเพียงณิชายืนโดดเดี่ยวท่ามกลางแสงจันทร์ หัวใจของเธอเย็นชา เธออดไม่ได้ที่จะกอดตัวเองไว้ กายสั่นเทาในความมืด มองไปที่ด้านหลังของคุณอา สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว โลกตรงหน้าเริ่มแปลกไป “เธอร้องไห้ น้องณิชา...” กรินทร์ยืนอยู่ข้างหลังเธอ มือยื่นออกไปในอากาศ ต้องการที่จะวางบนไหล่ของเธอ แต่ก็ต้องกำมือหดกลับมา ทั้งหมดเป็นเพราะเขา ที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ ณิชาค่อยๆ หันไปอีกทาง แล้วจึงเห็นเขา น้ำตาที่ไหลลงบนใบหน้าเป็นเส้นสีขาว มันเหมือนเส้นสีขาวที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันบนดินแดนสีดำ “หน้าตาสกปรกจัง” เขายกใบหน้าของเธอขึ้น ค่อยๆ ใช้แขนเสื้อสีขาวเช็ดให้แผ่วเบา เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ทำไมคุณอาต้องทำให้ณิชาลำบากด้วย แค่เพียงเพราะพวกเขาสนิทกันเกินไปน่ะเหรอ พยายามที่จะเช็ดโคลนออกจากใบหน้าของเธอ แต่ผลที่ได้คือยิ่งถูยิ่งสกปรก โบกมือให้เขา เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของณิชาดูไม่แยแส “ได้โปรด...อย่าเข้าใกล้ฉันอีก” เธอลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้อง ในคราแรกก้าวเดิน และเปลี่ยนเป็นวิ่งหลังจากนั้น แขนเสื้อสีขาวกลายเป็นสีเทา เหมือนกับเงาของน้องณิชาในใจเขา เขาไม่เคยเกลียดการไร้ความสามารถของตัวเองเท่านี้มาก่อน ความชอบยังสามารถนำภัยพิบัติมาสู่เธออีกเหรอ หลังจากวันนั้นพวกเขาก็กลายห่างเหิน ณิชาไม่ยิ้มให้เขา กรินทร์ก็ใม่เล่นกับเธอ ต่อให้เป็นการเผชิญหน้ากันสองต่อสอง ณิชาก็ยังพยายามเลี่ยง เมื่อใดก็ตามที่อยู่กับกรินทร์ก็จะเป็นแบบนี้ตลอด ใบหน้าของเธอยังคงเป็นสีเทาและสกปรก รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้าของเธอ เพราะเธอเข้าใจแล้วกับความเศร้า เพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียนและครูก็ค่อยๆ ห่างเหินจากเธอไป มีเพียงแค่ภากรที่ยังคงเป็นเพื่อนกับเธอเสมอ ไปโรงเรียนด้วยกัน เลิกเรียนด้วยกัน เรื่องจดหมายรักไม่มีการพูดถึงอีก เหมือนขวดที่จมลงไปในทะเล คนที่มีความสุขยิ่งขึ้นคือนิมมาน เพราะตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุด ไม่มีใครสามารถเปรียบเทียบความภาคภูมิใจนี้ได้อีกแล้ว เธอมีทุกอย่าง ที่โรงเรียนคือเจ้าหญิง กลับไปที่บ้านก็เป็นเจ้าหญิงด้วย มีคุณอาที่รักเธอ และพี่ชายที่ทำให้เธอภูมิใจในทุกๆ ด้าน ความสมดุลทางอารมณ์ของเธอกลายเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจ เธอไม่เพียงแต่ต้องการที่จะได้รับความรักจากพวกเขา สิ่งที่เธอต้องการคือทั้งหมดที่พวกเขามี