ตอนที่ 21 แลกเปลี่ยน

ต๭นที่ 21 แลกเปลี่ยน ทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกับปีศาจ ถูกหรือผิด ปีศาจก็ให้สิ่งที่คุณต้องการ แต่จะได้รับสิ่งที่มีค่ามากที่สุดจากคุณไป อายุสิบห้าปีในฤดูร้อน ณิชาจบการศึกษาจากโรงเรียนประถม ถือใบประกาศนียบัตร เธอนั่งอยู่ใต้เถาองุ่น จะเอาอย่างไรกับโรงเรียนมัธยม เธอไม่มีโรงเรียนที่จะไป แต่เธออยากไปโรงเรียนจริงๆ เมื่อเอาไปถามป้าโอบเธอบอกว่าไม่กล้าตัดสินใจแทน ให้ไปถามคุณอาของเธอ สิ่งที่กลัวคือการปฏิเสธที่โหดร้าย แต่เธอก็อยากไปโรงเรียนจริงๆ ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจไปหาคุณอา ยืนอยู่ตรงทางแยก เธอเตะก้อนหินเล็กๆ ตรงถนนทางแยกนั้น เฝ้ารอเจอคุณอาปรากฏตัว ณิชา อย่ากลัวไปเลย ถึงการถูกปฏิเสธจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าไม่ถาม ก็เท่ากับว่าจะไม่มีโอกาส รถสปอร์ตสีน้ำเงินอยู่ในสายตา กสิณที่อยู่ไกลมองเห็นณิชาที่ยืนอยู่ข้างถนน เธอรออยู่ตรงนั้นอย่างใจจดใจจ่อ กำลังรอเขาอยู่งั้นเหรอ สองปีที่ผ่านมา ผู้หญิงคนนั้นเกือบจะเหมือนมองไม่เห็น ตอนเช้าไม่เห็นเธอ เย็นก็ไม่เห็นเธอ และจะไม่มารอเขาข้างล่างข้างบันไดในวันที่เขากลับดึกเหมือนเคย เธอเงียบไปราวกับไม่มีตัวตน รถจอดลงที่เท้าของเธอ บานหน้าต่างเลื่อนลง “ขึ้นรถ” ณิชาเปิดประตูเข้าไปนั่ง หัวใจเต้นจนเหมือนจะกระโดดออกมาจากลำคอ “มีอะไรก็พูดมา” กสิณจุดบุหรี่สูบ ภายในรถเต็มไปด้วยหมอกควันทันที เธอสงบลง ร่างกายอึดอัด “คุณอา ฉันจบการศึกษาจากโรงเรียนประถมแล้วค่ะ อยากไปโรงเรียนมัธยมต้นค่ะ” มือสั่นด้วยความไม่สบายใจ ดวงตาไม่กล้ามองเขาตรงๆ เขาลืมได้ยังไงว่าเธออายุสิบห้าปีแล้ว ในที่สุดเด็กผู้หญิงตัวน้อยก็เติบโตขึ้นแล้วงั้นเหรอ ใบหน้าของเธอเป็นสีเทาจนมองไม่ออก หน้าอกเต่งตึงขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่เปิดเผยอย่างเต็มที่ แต่ก็ส่งกลิ่นหอมออกมา นั่นทำให้คนอยากใช้มือขยำมัน “เธออยากเรียนต่อเหรอ” กสิณกลั่นแกล้งเธอ หันหน้ามาหาแล้วพ่นควันใส่หน้าของเธอ ณิชาสำลักจนไอ “ใช่......ค่ะ” ความใกล้ชิดทำให้เธอหน้าแดง “เธออยากไปโรงเรียนมันไม่มีปัญหาหรอก แต่ณิชาที่รัก เธอจะตอบแทนอาด้วยอะไรดีล่ะ” กสิณแหวกคอเสื้อของเธอ มืออีกข้างสอดเข้าใต้กระโปรงของเธอ “ยะ.......อย่าค่ะ คุณอา” เธอกลัวการสัมผัสแบบนี้ สองขาบิดแน่น จับหยุดมือที่คอเสื้อเอาไว้ กสิณจูบเธออย่างง่ายดาย มันหวานล้ำอย่างเหลือเชื่อ น่าสนใจกว่าสามปีที่แล้ว ลิ้นของเขาสอดลึกเข้าไปในปากของเธอเพื่อลิ้มรสอันยอดเยี่ยม นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่คุณอาจูบเธอ ณิชาที่ในตอนแรกหวาดกลัวค่อยๆ ยอมรับช้าๆ เธอไม่ได้รังเกียจจูบนี้ เธอหลับตาแล้วปล่อยให้มันเป็นไป ทันใดนั้นร่างกายก็ถูกผลักออก เธอลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาเห็นคือการดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา “ดูเหมือนเธอจะสนุกกับมันนะ กำลังคาดหวังอะไร เข้าไปลึกกว่านี้งั้นเหรอ” ผ่านชุดชั้นในของเธอ เขาเน้นมือช่วงหว่างขาของเธอ “น่าเสียดาย ฉันยังไม่ต้องการเธอ” ร่างกายนี้เขาจะไม่มีทางสนใจ ต่อให้เป็นเกมของผู้ใหญ่ เขาก็จะไม่ยอมให้เธอควบคุม ผู้ชายต้องไม่ปล่อยให้ถูกร่างกายของผู้หญิงหลอกลวงเอาได้ ต้องไม่ยอมเป็นหุ่นเชิดของเธอ ความมึนเบลอในความอัปยศจนเธออยากแทรกแผ่นดินหนี มันไม่ใช่อย่างที่เขาพูดเลย แต่เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ “ฉันจะจัดการเรื่องโรงเรียนให้เธอ แต่หลังจากนี้สามปี ฉันจะรับของตอบแทนของฉัน” เขาดึงมือออกจากขาของเธอ ติดกระดุมที่คอเสื้อให้เธอ ขยับกายออกและจัดเสื้อผ้าของตัวเอง ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดสนิท เธอกลับบ้านด้วยรถยนต์ของเขาเป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกในชีวิตของคนคนหนึ่งที่มากเกินไป และเธอมอบทุกอย่างให้กับเขาทั้งหมด