ตอนที่ 23 จับมือกัน

ต๭นที่ 23 จับมือกัน *ความสุขที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้เกิดจากกองเงิน ความอบอุ่นที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่แสงจากดวงอาทิตย์ แต่เป็นมือซ้ายของฉันที่จับมือขวาของเธอ ณิชาเปิดประตูรถลงไป ดวงตาเปล่งประกายงดงาม มันเหมือนกับหลุดเข้ามาในโลกเทพนิยาย ความรู้สึกนี้ เมื่อนานมาแล้วเธอก็มีเหมือนกัน เธอจำได้อย่างชัดเจน มันเป็นวันที่ไปถึงบ้านตระกูลอรียา ประตูเหล็กสีทอง อาคารเรียนสีเหลืองอบอุ่นเป็นชั้นซ้อนเรียงราย ร่มเงาสีเขียวไปทุกที่ ดอกไม้กำลังเบ่งบาน พื้นสะอาดปราศจากฝุ่น เธอยืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนอย่างตกตะลึง เธอจะได้เรียนที่นี่ในอนาคตอย่างนั้นเหรอ เธอดูเหมือนจะคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ เธอหยิกใบหน้าของตัวเอง มันเจ็บ เธอกะพริบตาอย่างเด๋อด๋าและยิ้มอย่างมีความสุข มีคลื่นกระแสผู้คนทั้งชายหญิง เสื้อผ้าชุดเดียวกัน มีเกียรติเหมือนกัน ในวันแรกของการเรียน เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา คนที่มาเรียนที่นี่ได้นั้นคือลูกคุณหนูร่ำรวยสูงศักดิ์ เมื่อเห็นณิชายืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าที่สกปรก ทุกคนล้วนชี้มาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูถูก “สัตว์ประหลาดมาจากไหนน่ะ ไม่ได้ล้างหน้าเหรอ” “เธอช่างน่ารังเกียจ จะไม่ติดโรคอะไรใช่ไหม” “ไม่ใช่ว่าขอทานเอาชุดของเราไปใส่หรอกนะ มันเป็นของปลอมหรือเปล่า” คำพูดเลวทรามทุกประเภทเข้าหูของณิชา นอกจากนี้ทั้งนิมมานและกรินทร์ที่เพิ่งก้าวลงจากรถก็ได้ยินสิ่งเหล่านั้นด้วย ณิชายิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติ รู้สึกเศร้าเล็กน้อยแต่ไม่เผยสีหน้า อย่าไปสนใจในสิ่งที่คนอื่นพูด อย่าสนใจเลย “พอกันที ฉันไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าฉันเป็นครอบครัวเดียวกันกับเธอ!” นิมมานกระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง แต่ถึงเป็นอย่างนั้นก็จริง ผู้ชายที่เดินผ่านเธอกลับมองมาว่านี่คือเทพธิดาในใจของพวกเขา นิมมานภูมิใจอย่างมาก แต่คนพวกนั้นไม่เข้าตาเธอ เธอยืนเคียงข้างกรินทร์ ชายหนุ่มคนนี้ต่างหากที่คู่ควรกับเธอ “พวกเธอดูสิ นั่นนิมมานกับกรินทร์นี่นา สวรรค์ พวกเขาช่างสมบูรณ์แบบ พอยืนด้วยกันแล้วช่างเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบจริงๆ” ใบหน้าของนิมมานสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้มที่สดใส หัวใจยิ่งล่องลอย จับแขนของเขาอย่างเขินอาย กรินทร์ก้มมอง “เธอพาณิชาไปที่ห้องสิ พวกเธออยู่ห้องเดียวกัน” เขาทำตัวห่างเหินแสร้งทำเป็นไม่สนใจณิชา มองณิชาเล็กน้อย “ไม่เอาอะ ให้ตายก็ไม่เอา” นิมมานเบะปากอย่างไม่พอใจ เธอไม่เชื่อว่าพี่กรินทร์จะชอบผู้หญิงที่น่าเกลียดอย่างณิชา “ถ้าเธอไม่เต็มใจ งั้นฉันพาเธอไปเอง” เขาดึงมือออกจากนิมมานและก้าวเข้าไปหาณิชา จับมือเธอแล้วเดินเข้าประตูโรงเรียนไป “พี่กรินทร์ คุณบ้าไปแล้ว....” นิมมานโวยวายโกรธเกรี้ยวอยู่ข้างหลังเขา ณิชา เธอไม่จบกับฉันแน่ ดวงตาของนิมมานเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท โรงเรียนในตอนเช้ามีเสียงดัง เสียงร้องตกใจ เสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้ผสมปนเปทั้งดังเบา “ปล่อยฉัน” ณิชาพยายามที่จะกำจัดมือของเขา แต่กลับถูกเขากระชับแน่นขึ้น เขาแค่ดึงเธอเดินหน้าไป ไม่พูดอะไรและไม่มีการมองกลับมา เงาของเขาอยู่ตรงหน้าเธอท่ามกลางแสงอาทิตย์ เขายิ้มบาง หลังจากนี้เขาจะไม่ปล่อยมือจากเธอ เธอไม่ต่อต้านอีก ปล่อยให้เขาจูงไป มือของเขาใหญ่และอบอุ่น ให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยคนแปลกหน้าเช่นนี้ ผ่านห้องดนตรีที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ผ่านผืนหญ้าสีเขียว หลังจากผ่านน้ำพุเทวดานางฟ้าที่สวยงามในที่สุดก็หยุดที่ด้านหน้าของอาคารเรียนชั้นมัธยม “ชั้นสาม ห้องเรียนที่สอง” กรินทร์ชี้ไปที่ห้องเรียน จากนั้นก็หันกลับมายิ้มให้และแกล้งพูดจริงจัง “น้องณิชา ต้องตั้งใจเรียนเข้าใจไหม ไม่อย่างนั้นพี่จะตีก้นเธอ” ณิชาใบหน้าแดงก่ำสะบัดมือของเขาออก รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้มีการเอ่ยขอบคุณเขา