ตอนที่ 24 เป็นคุณหนูหรือคนรับใช้

ต๭นที่ 24 เป็นคุณหนูหรือคนรับใช้ *ความรวยและความจน สูงและต่ำ ความเศร้าและความสุข เจ้าหญิงหรือCinderella ในความเป็นจริงสิ่งที่เธอต้องการคือเป็นนกที่อยู่นอกหน้าต่างบินข้ามท้องฟ้าไปหลงเหลือไว้เพียงความเงียบ ณิชาวิ่งขึ้นชั้นเรียนไปเพียงชั่วอึดใจ ยืนอยู่ริมหน้าต่างหายใจไม่หยุดพลางมองลงไปข้างล่าง เธอเห็นกรินทร์ไปทางทิศเหนือ ผู้หญิงที่เดินผ่านเขาต่างกรีดร้องวี๊ดว๊าย ที่แท้เขาเป็นที่นิยมมาก ยกมือที่เขาจับขึ้นมา รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ยังคงอยู่บนฝ่ามือ ไม่มีมารยาทเลย เขาช่วยเธอ ก็ควรจะพูดขอบคุณ แต่เธอไม่ได้พูดขอบคุณแล้วยังวิ่งหนีมาแบบนี้อีก เธอถอนหายใจ เธอไม่ได้ตั้งใจจะห่างเหินเขาแบบนั้น แต่เพราะสัญญากับคุณอาไว้ว่าจะไม่ใกล้ชิดกับเขา สามปีที่ผ่านมารักษาไว้อย่างดี ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว “เขาหล่อมากเลยเนอะ” เสียงที่ดังขึ้นมากะทันหันทำให้ณิชาหันขวับทันที นิมมานยืนอยู่ข้างเธอและพูดอย่างมีความหมาย ดวงตาก็ยังมองตามความเคลื่อนไหวของกรินทร์จนเขาลับตาไป “ฮะ?” ณิชามองอย่างประหลาดใจแล้วครุ่นคิด จากนั้นก็พยักหน้าอย่างไม่ตั้งใจ “อ้อ...” นิมมานหันมามองเธอ สายตาคมเหมือนลูกศรอาบยาพิษ “เธอชอบเขาเหรอ” “ฉัน...” เธอไม่แน่ใจว่าชอบหรือเกลียด จริงๆ สำหรับเขาเธอไม่มีความคิดอื่น ในใจของเธอเขาคือพี่ใหญ่ ตอบไม่ได้งั้นเหรอ ก็แสดงว่าชอบ เมื่อเดาได้อย่างนั้นแล้วนิมมานก็ยิ้มเยาะ “ณิชา เธอหยุดฝันกลางวันได้แล้ว เธอคิดว่าเขามาส่งเธอที่นี่เพราะชอบเธองั้นเหรอ นั่นมันเป็นเพราะฉันไม่อยาก เขาจึงต้องมาส่งเธอแทน ใครให้เขาเป็นพี่กรินทร์ผู้ใจดีขนาดนี้ล่ะ” เธอระงับความโกรธ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้แน่ใจ เพราะกรินทร์ไม่เคยจับมือผู้หญิง ณิชาเป็นคนแรก... “นิมมาน ฉันไม่เคยฝัน ไม่เคยเลย” ณิชาเอ่ยแผ่วเบา จู่ๆ หัวใจก็กลายเป็นเศร้า คำพูดของนิมมานทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดจากความทรงจำครั้งเก่า ความเจ็บปวดไม่ใช่คำพูด แต่เป็นสายตาของคนคนนั้น ความเย็นชาที่สามารถแช่แข็งความฝันทั้งหมด “ไม่เคยก็ดี” นิมมานถอนหายใจ และคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดช่างเป็นเรื่องน่าขัน ในความเป็นจริงแล้วจะต้องไปกลัวทำไมว่าเธอจะปล้นพี่กรินทร์ไป เห็นว่ามีใครบางคนชี้ๆ มาที่พวกเธอ นิมมานเพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ยืนอยู่กับเธอ ณิชาคนบ้า “ตอนอยู่ในห้องเรียน ถ้าคนอื่นถามความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ ก็บอกไปว่าเป็นคนรับใช้ของพวกฉัน เข้าใจไหม” เธอตะคอกใส่อย่างโกรธจัด นิมมานเดินเข้าไปในห้องเรียนด้วยท่วงท่าเย่อหยิ่ง ไม่นานก็มีนักเรียนมาห้อมล้อมรอบทิศ ส่วนใหญ่ล้วนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของณิชากับเธอและกรินทร์ “อ๋อเธอเป็นคนรับใช้ของครอบครัวเราน่ะ คุณอาของฉันมักจะใจดีเสมอเลย ยิ่งพี่กรินทร์ยิ่งใจดี ไม่เคยดูถูกคนต่ำต้อย พวกเราเป็นคุณหนูก็ควรดีต่อคนรับใช้ พวกเธอว่าไหม” “เจ้าหญิงนิมมานพูดถูกแล้ว ฉันกลับบ้านวันนี้จะมอบของเหลือให้หมูอดงที่บ้านฉัน และจะปรับปรุงอาหารการกินของคนใช้ด้วย” ทุกคนพากันระเบิดเสียงหัวเราะราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสนใจ การเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผู้อื่นคือความสุขของพวกเธอ ณิชานั่งข้างหน้าต่างโดยไม่แย้งคำพูดของเธอ คนรับใช้ก็ดี คุณหนูก็ดี เธอไม่สนใจหรอก ในโรงเรียนนี้ ต่อจากนั้นมาณิชาก็ถูกแปะป้ายว่าเป็นคนรับใช้