ตอนที่ 25 จับมือของเธอเท่านั้น

ต๭นที่ 25 จับมือของเธอเท่านั้น *ชีวิตของเธอวิเศษมาก ชีวิตของเธอไร้หนทาง การมีชีวิตที่ดีมันง่ายมากสำหรับคนอื่นๆ แต่ทำไมเธอถึงเหนื่อยขนาดนี้ ไม่อยากให้มีปัญหาอีก แต่คนที่ไม่อยากเกี่ยวข้องก็มักจะได้ข้องเกี่ยว ไม่มีคลาสในวันแรกของภาคเรียนใหม่ เข้าร่วมพิธีเปิดในหอประชุมใหญ่ที่เต็มไปด้วยผู้คน จากชั้นประถมถึงมหาวิทยาลัย นั่งจากทิศตะวันตกไปจนทิศตะวันออก เธอนั่งอยู่ข้างหลัง นั่งฟังอาจารย์ใหญ่ให้โอวาทเงียบๆ สิ่งที่พูดไม่ได้ยินอย่างชัดเจน เธอกำลังสัมผัสถึงบรรยากาศตอนนี้ เธอรู้สึกถึงสายตาโดยรอบที่มองมาที่เธอตลอดเวลา เมื่อขยับสายตาก็ปะทะเข้ากับดวงตาที่ยิ้มแย้มโดยบังเอิญ เธอรีบก้มหน้าหนีทันที ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา เพราะมันเหนื่อยมาก ผู้หญิงโง่คนนี้กล้าที่จะหนีหน้าเขา ต้องการหนีแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ใจของกรินทร์รู้สึกแย่มาก เวลาอาหารกลางวัน แต่ละชั้นเรียนมีโรงอาหารของตัวเอง โรงอาหารของชั้นเรียนมัธยมต้นถูกสร้างขึ้นกลางผืนหญ้าสีเขียวตรงข้ามกับทะเลสาบ โรงอาหารเหมือนเห็ดขนาดใหญ่ที่เติบโตในผืนหญ้า ก้าวเดินลงไปบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม รู้สึกถึงกลิ่นหญ้าลอยฟุ้งในอากาศ อาหารน่าอร่อยทุกประเภทในโรงอาหารเป็นแบบบริการตัวเอง เธอเรียนรู้วิธีโดยการมองคนอื่น ใส่อาหารที่โปรดปรานลงในกล่องอาหารกลางวัน นิมมานอยู่กับผู้หญิงสามคน พูดคุยหัวเราะสนุกสนานโดยไม่สนใจณิชา รับอาหารมาและเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง เพื่อนร่วมชั้นที่เดินผ่านเธอมองเธอด้วยความประหลาดใจและจากนั้นก็ผ่านไปทำเป็นว่าไม่เห็นเธอ อา... จากที่นี่สามารถมองเห็นทะเลสาบที่สวยงามได้ และยังสามารถได้ทานอาหารแสนอร่อย ช่างมีความสุขมาก ณิชากำลังดื่มด่ำ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าด้านหลังมีเด็กชายที่นิสัยไม่ดี “เฮ้ ยัยน่าเกลียด นี่มันที่ของฉัน ออกไปซะ” เสียงคำรามคับห้องโถง ณิชาเงยหน้าขึ้น เห็นเด็กผู้ชายหน้าดำยืนอยู่ตรงนั้น ตัวสูงมาก ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น ผมสั้นสีดำ คิ้วหนาเล็กน้อยแสดงถึงความขี้โกง กำลังเดือดเลือดพล่าน ใบหน้าขาวสว่าง หล่อเหลาคมคายในความเย็นชา ทุกคนต่างดูละคร เพราะเธอได้รับความขุ่นเคืองจากปริพลหลานชายของผู้อำนวยการโรงเรียน นี่คือตำแหน่งพิเศษของเขา เขาเป็นที่รู้จักในโรงเรียนว่าเป็นคนพาล หยิ่งผยอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ รักความสะอาดอย่างรุนแรง สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการถูกคนอื่นทำให้เปื้อน ณิชาลุกขึ้นหยิบกล่องและเดินไปที่อื่นโดยที่ไม่พูดอะไร “หยุด” เสียงตวาดอย่างเย็นชาดังขึ้นมา เธอหยุดและหันไป ไม่ใช่ว่าเธอคืนที่ให้เขาไปแล้วหรอกเหรอ ปริพลเดินเข้ามาเอากล่องอาหารของเธอไปและโยนมันขึ้นลงในมือ “เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลย” จากนั้นก็คว่ำอาหารกลางวันลงบนศีรษะเธอ ในโรงอาหารเกิดเสียงสูดหายใจ ปริพลคว่ำกล่องอาหารใส่ศีรษะเธอ!! จากนั้นทุกคนก็ต่างหัวเราะและวิพากษ์วิจารณ์ ไม่มีใครบอกว่ามันเป็นความผิดของปริพล แต่กลับบอกว่าเธอสมควรได้รับมันแทน น้ำไหลลงมาตามเส้นผมของเธอ เส้นผมมีเศษข้าวติด สีแดงและสีดำบนใบหน้าเป็นมะเขือเทศและปลาตุ๋น เธออยู่ในสภาพเช่นเดิม ยอมรับการเยาะเย้ยจากทุกคน ทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็หยุดลง เป็นเหมือนการถูกหยุดหัวเราะกะทันหัน นิมมานที่เคยหัวเราะกับทุกคนเห็นคนที่หน้าประตูก็หัวเราะไม่ออก กรินทร์เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เย็นชา เอาผ้าเช็ดหน้าสีเบจออกมาจากกระเป๋าและเช็ดเมล็ดข้าวบนใบหน้าของเธอออกให้ เหมือนเมื่อสามปีก่อน พยายามที่จะเช็ดโคลนออกจากใบหน้าของเธอ ผลที่ได้คือยิ่งถูยิ่งสกปรก “ไป ไปล้างหน้า” เขาจูงเธอออกไป เป็นอีกครั้งกับท่ามกลางสายตาของสาธารณชน