ตอนที่ 26 ความรักที่ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อย

ต๭นที่ 26 ความรักที่ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อย *เมื่อการดูแลกลายเป็นภาระ ความรักกลายเป็นภาระ ก็ต้องเจ็บปวด ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือเธอก็ตาม ณิชาถูกลากออกไปจากโรงอาหาร ภายในมีความโกลาหลเกิดขึ้นทันที กรินทร์ไม่เพียงแต่ไม่แลปริพล ยังเอาแต่สนใจคนใช้ ช่างเป็นเจ้านายที่ดีที่หาได้ยาก “นิมมาน ไม่ใช่ว่าบอกว่าเธอเป็นคนรับใช้ของบ้านเธอหรอกเหรอ ทำไมกรินทร์ถึงทำดีกับเธอขนาดนี้ล่ะ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ” เสียงหนึ่งพูดขึ้น หัวใจของนิมมานเต็มไปด้วยความโกรธ กรินทร์คงไม่ได้ง่ายกับณิชาขนาดนั้น แม้ว่าหัวใจจะเริ่มไม่สบายใจ แต่ปากก็ยังอธิบาย “พวกเธอยังไม่รู้จักกรินทร์ดี เขาไม่สามารถเห็นครอบครัวของเขาถูกรังแกได้แม้แต่คนรับใช้ก็เหมือนกัน ไม่มีความหมายอื่น” เธอยืนยันในเรื่องนี้ ปริพลมองออกไปนอกหน้าต่างยังทิศทางที่เด็กหญิงถูกลากไป สายตาตกไปที่กรินทร์ กรินทร์คือคนที่เขาเกลียดที่สุด เขาชอบผู้หญิงน่าเกลียดคนนั้นงั้นเหรอ งั้นเขาก็จะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ที่อ่างล้างหน้า กรินทร์ปล่อยมือณิชา เขาถอนหายใจ “สิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการก็คือความเมตตา แต่เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เธอมักจะเป็นคนใจดี ชอบทำให้คนเป็นห่วง เธอโง่เหรอ” เขายิ่งพูดยิ่งใส่อารมณ์ ยิ่งโกรธใส่เธอ ไม่สามารถปกป้องตัวเองที่โง่เขลาได้ทำให้เขาต้องทำเอง เธอรู้ว่าในตอนนี้เธอน่าอายมาก ทำไมทุกครั้งที่มีปัญหาถึงเป็นเขาตลอดที่โผล่มา มองหน้าและเธอพูดอย่างไม่แยแสว่า “คุณเลิกสนใจฉันแล้วไปซะเถอะ อย่ามาหาฉันอีก และอย่าจับมือฉัน แค่คิดซะว่าฉันเป็นอากาศ” เธอรู้ว่าตัวเองพูดเกินไป แต่เธอไม่อยากยิ้มให้เขา เพราะรอยยิ้มจะเปิดเผยความจริงที่ว่าเธอไม่ได้เกลียดเขา แท้จริงแล้วเธออยากให้เขาเป็นพี่ชายของเธอ “ณิชา ที่โรงเรียนเธอไม่ต้องแกล้งทำ คุณอาจะไม่มีวันรู้” กรินทร์กำผ้าเช็ดหน้าเปียก หันหลังกลับไปและพบว่าเธอถอยออกไป เขากวักมือเรียก “มาเถอะ ฉันจะล้างหน้าให้เธอ มานี่สิ” เห็นเธอยังไม่ตอบสนอง เขาจึงเข้าไปดึงเธอ เธอหลบอย่างฉลาดและเงยหน้า “พี่กรินทร์ ฉันรู้สึกขอบคุณที่คุณช่วยฉันเสมอ แต่ฉันไม่อยากผิดสัญญาที่ฉันได้พูดเอาไว้ว่าจะไม่อยู่ใกล้คุณ ดังนั้น” ใบหน้าที่สกปรกของเธอมีเพียงดวงตาที่ชัดเจน “ได้โปรดทำตามที่ฉันบอกด้วยค่ะ” เขาหยุดเธอ ลากเธอเข้าไปตรงอ่างอีกครั้ง “ล้างหน้าซะ ให้คนอื่นเห็นสิว่าเธอสวยแค่ไหน ทำไมเธอถึงต้องมีชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อยด้วย สิ่งที่คุณอาพูด เธอไม่คิดจะต่อต้านเลยเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมไม่ดีกับฉันหน่อยล่ะ” อารมณ์ที่หลังจากผ่านมานานก็เหมือนน้ำท่วมเมื่อประตูถูกเปิด เขาจับณิชาที่สำหรับเขาแล้วช่างอ่อนแอ ค่อยๆ เช็ดสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าของเธออย่างดื้อรั้น ผิวกระจ่างใสดุจก้อนไขมัน ริมฝีปากสีแดงเอิบอิ่ม ดวงตาที่ชัดเจนเป็นประกาย เธอสวยมาก เขามองอย่างตกตะลึงจนไม่มีสติ สามปีที่ผ่าน เธอยิ่งสวยขึ้นมาก เขาก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว เธอผลักเขาออกไปแล้ววิ่งหนีไป ดูเหมือนเขาจะเห็นเธอร้องไห้ เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะการเยาะเย้ยของคนอื่น ไม่ได้ร้องไห้เพราะการดูถูกของใคร แต่เป็นเขาที่ทำให้ร้องไห้ สามารถทำให้ผู้หญิงใจดีเกลียดได้ ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขาน่ารังเกียจมากขนาดไหน เขาพิงประตู ดวงตาว่างเปล่า