ตอนที่ 28 ความสับสนบนระเบียง（1）

ต๭นที่ 28 ความสับสนบนระเบียง（1） *ไม่นานหมอกควันจะหายไป แต่ก็กลัวว่าอยากให้มันเปิดเผยหรือไม่ ยังคงสับสนมาก แม้จะรู้ว่าอะไรอยู่เบื้องหลังหมอกนั่นก็ตาม ในวันแรกของโรงเรียนมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ เธออธิษฐานให้เวลาที่เหลือของวันว่าอย่าสร้างปัญหามากนักเลย วันเวลาดูเหมือนจะกลับมาสงบอีกครั้ง พี่กรินทร์ไม่แสดงพฤติกรรมผิดปกติ พูดให้ถูกคือเขาเย็นชา ยิ่งกับคนอื่นยิ่งเย็นชา กับเธอก็ไม่ต่างกัน บางครั้งมีบ้างที่พูดคุยสองสามประโยคกับนิมมานในตอนที่อยู่ที่โรงเรียน ส่วนเวลาที่เหลือคือความเงียบ เธอสงสัยว่าวันนั้นเธอพูดเกินไปใช่ไหม แต่ว่ามันก็ทำให้ชีวิตเธอง่ายขึ้นไม่น้อย เธอสนุกกับชีวิตในโรงเรียนเพียงลำพัง ถึงแม้ว่าจะไม่มีเพื่อนแต่เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว เธอรู้ว่าในโรงเรียนนี้จะไม่มีใครเป็นเพื่อนกับเธอ สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นคือที่นี่สามารถเรียนดนตรีได้ เปียโน ไวโอลิน เชลโล่ ล้วนสามารถเรียนได้ มีเปียโนหลังหนึ่งอยู่ในห้องดนตรี เธออยากเล่นมัน ดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปขอแบบฟอร์มใบสมัคร ทำการกรอกข้อมูลอย่างระมัดระวังและส่งให้อาจารย์ ในที่สุดเธอก็สามารถเล่นเปียโนได้จริงๆ สำหรับเรื่องนี้ ทำให้เธออารมณ์ดีไปทั้งวัน “เธอก็ลงทะเบียนเรียนเปียโนด้วยเหรอ เธอเล่นเป็นเหรอ” ระหว่างเดินทางกลับบ้าน เสียงเยาะเย้ยของนิมมานดังขึ้นในรถที่เงียบงัน มีคนมาบอกเธอวันนี้ว่าณิชาลงทะเบียนเรียนเปียโนในชั้นเรียนของโรงเรียน และมันเป็นสำหรับคนที่มีพื้นฐาน ซึ่งมันเกินความสามารถของเธอ “ฉัน” ณิชาไม่อยากให้เธอรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เธอแอบขโมยความรู้ ตามอารมณ์ของนิมมานแล้วจะทำให้เรื่องยิ่งยุ่งยาก แต่ถ้าอยากเรียนรู้ต่อไปเพื่อความฝันของตัวเอง เธอควรกล้าหาญ “ฉันอยากเรียน” เธอจ้องมองเธออย่างแน่วแน่ เหมือนตัดสินใจแน่วแน่แล้ว นิมมานสะเทือนด้วยสายตาที่แน่วแน่ของเธอหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยิ้มค่อนแคะ “ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอกล้าขึ้นนะ คิดว่าเธอดีพอเลยอยากแสดงเหรอ อยากป่าวประกาศว่าเธอก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลอรียาของพวกเราเหรอ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เตือนเธอ การเรียนเปียโนจะต้องผ่านการทดสอบ เธอคิดว่าหมาแมวก็ทำได้งั้นเหรอ ได้ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูเลย” เธอจะคอยดูว่ามันจะน่าสมเพชมากแค่ไหน การทดสอบเหรอ ความตึงเครียดแวบเข้ามาในดวงตาของณิชา เธอยังไม่เคยเล่นเปียโนจริงๆ ไม่เคยได้ยินเสียงเพลงที่ตัวเองเล่น ความมั่นใจเริ่มลดลง แต่ต้องสะกดมันเอาไว้ เธออยากเรียนเปียโนงั้นเหรอ มองผ่านกระจกด้านหน้า กรินทร์เห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของเธอ ตกดึก ในขณะที่ทุกคนกำลังหลับ เธอแอบมาตรงแสงจันทร์ ภายใต้แสงจันทร์สว่าง เธอค้นหาคีย์โน้ตที่เธอวาดหลังระเบียง โชคดีที่สีไม่ได้จางหายไป เธอวางนิ้วลงไปบนมัน นิ้วหยกขาวนวลขยับแผ่วเบาลงบนรั้วเย็น ท่ามกลางแสงจันทร์ ใบหน้าเล็กที่ชะล้างฝุ่นออกไปแล้วนั้นอ่อนโยนและสดใส “เธอมาทำอะไรที่นี่” เสียงเย็นขัดจังหวะมือที่เล่นอย่างต่อเนื่องของณิชา เธอหันไปและเอาตัวบังระเบียงไว้ “คุณอา ไม่ได้ทำอะไรค่ะ ฉันกำลังดูดาว” ณิชาหมายถึงดวงดาวบนท้องฟ้า มีความกลัวเล็กน้อยต่อกสิณ วันนี้เขาไม่ได้กลับมาทานอาหารเย็น เธอไม่ได้ยินเสียงเขาขึ้นไปข้างบน จึงคิดว่าเขาจะไม่กลับมาในคืนนี้ กสิณเดินเข้ามาหาเธอ ทุกก้าวทำให้หัวใจเธอสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความคิดเริ่มวุ่นวาย เธอไม่กล้าเข้าใกล้คุณอาอีกแล้ว และก็ไม่กล้าที่จะคิดถึงเขา ยิ่งกลัวว่าเขาจะเข้าใกล้ เธอหดตัวลง มือสองข้างจับราวบันได แต่ไม่รู้ว่ากระดุมสองเม็ดบนชุดนอนเปิดออกจนเผยสีขาวนวลดั่งหิมะด้านใน ยังไม่พัฒนาอย่างเต็มที่แต่กลับน่าสนใจ กสิณยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ก้มลงมองหิมะขาวบนหน้าอกของเธอ อีกไม่กี่เดือนก็จะโตเต็มที่ เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวมชุดชั้นใน คงจะไม่ใช่มาที่นี่เพื่อรอเขาหรอกนะ