ตอนที่ 30 หัวใจเย็นชา

ต๭นที่ 30 หัวใจเย็นชา จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเขาไม่ใช่ความยึดมั่น ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่เป็นความหวาดระแวงเกลียดคนที่ไม่ควรเกลียด หึงหวงสงสัย คิดว่าเธอสกปรก มีแต่ความคิดร้าย ทั้งที่จริงแล้วหัวใจของเธอนั้นบริสุทธิ์ไร้เดียงสาดั่งดอกบัวขาว ณิชาตัวสั่นเทาอย่างฉับพลัน เหมือนอากาศเย็นที่พัดมาจากลมกลางคืน ร่างกายของเธอถูกแช่แข็ง คุณอาดูน่ากลัว ไม่เพียงแต่ดวงตาที่ถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นชา ยังมีกลิ่นอายของความขยะแขยงเกลียดชังรุนแรง “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรนะคะ” เธอส่ายหน้า รีบดึงเสื้อผ้าปกปิด ต้องการอะไรเหรอ เธอต้องการอะไรล่ะ สิ่งที่เธอต้องการมีมากมาย แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกว่าโลภมาก ก่อนหน้านี้ต้องการความรักจากคุณอา ต้องการเป่าเทียนและอธิษฐานในวันเกิด ต้องการใช้เวลาช่วงบ่ายในเรือนกระจก มากเกินไปมากเกินไปจนดูเหมือนว่าธรรมดา แต่มันเป็นสิ่งที่ฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ “เธอกลัวเหรอ พูดออกมา ฉันจะให้เธอสมใจอยาก” กสิณปล่อยลมหายใจแผ่วเบาเพื่อชักนำ เขาสนใจในจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ “ฉันอยากกลับไปนอนค่ะ” ณิชาเงยหน้าขึ้นพูด ตอนนี้เรื่องที่ตัวเองต้องการทำมากที่สุดก็คือการหนี เธอไม่ต้องการอยู่ตรงนี้แม้แต่วินาทีเดียว กสิณชะงักไปเล็กน้อย คิดว่าเธอจะใช้โอกาสนี้พูดในสิ่งที่เธอต้องการ บางทีอาจจะเป็นเงินทองหรือสถานะ แต่มันกลับเป็นอะไรที่บริสุทธิ์กว่านั้น เขาพูดอย่างรู้สึกไม่สมใจ “คิดมากอะไรอยู่ ทำไมไม่พูดจุดประสงค์ที่แท้จริงของตัวเองออกมาล่ะ บางทีเธออาจจะต้องการอะไรที่โลภมากจนเกินไปเลยกลัวว่าฉันจะไม่ให้ ดังนั้นจึงไม่พูด” ไม่มั่นใจหรือไงว่าเขาจะตกลง นอกจากนี้ เขาจะไม่ให้โอกาสเธอเพื่อส่งเสริมความโลภของเธอ! เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ ที่เขาเดานั้นถูก เธอไม่มั่นใจ เธอไม่มีความกล้าที่จะพูดออกมา ไม่พูดออกไปดีกว่าจะต้องถูกปฏิเสธ สีหน้าบอกทุกอย่าง มันเป็นความจริงที่ไม่มั่นใจจึงไม่พูด ดูเหมือนว่าเธอจะคิดไม่รอบคอบพอ เพื่อที่จะประสบความสำเร็จในการล่อลวงเขา เธอทำงานหนักมาก แต่เขาจะไม่ยอมให้เธอ “ฉันกลับห้องนะคะ” เธอกำเสื้อที่หน้าอกของเธอ ฉวยโอกาสวิ่งเข้าไปในช่องว่างด้านข้าง เขาจับไหล่เธอเอาไว้ แล้วขยำลงบนหน้าอกของเธอแผ่วเบา เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคมของเขาจ้องเธอ “อย่าพยายามกระดิกหางใส่ฉัน แล้วก็ไม่ต้องรีบตาย เกมจะเริ่มเมื่อไหร่ มันขึ้นอยู่กับฉันที่จะตัดสินใจ” ในไม่ช้าเขาก็จะได้รับในสิ่งที่เขาสมควรได้รับ และเขาจะทำลายเธออย่างไม่มีชิ้นดี หัวใจเธอเจ็บปวดฉับพลัน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ เธอต้องการที่จะปกป้องตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้ ไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนั้นเลย เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา ส่วนลึกของหัวใจแอบซ่อนความเจ็บปวด กสิณยิ้มดูถูก ปล่อยเธอและเดินเข้าไปในบ้าน ทำตัวน่าสงสารก็จะไม่ทำให้เขาสงสาร การเสแสร้งทำให้เขารู้สึกโกรธและขยะแขยงมากกว่าพูดความจริง เขากระแอมไอ ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาจะดื่มมากไปหน่อย หลังจากเที่ยงคืน อุณหภูมิดูเหมือนจะลดลง หัวใจชองเธอก็เช่นกัน มันเจ็บปวดเล็กน้อยมันเป็นกรดร้อนเล็กน้อยและมันเย็นเฉียบเล็กน้อย สุดสัปดาห์ผ่านไป วันจันทร์มีการทดสอบเปียโน ณิชากำลังเครียด หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างหนักมาหลายวัน ไม่รู้ว่าจะสามารถผ่านมันไปได้ไหม นี่เป็นทางเดียวที่เธอจะได้เรียนเปียโน เพราะฉะนั้นจึงไม่อาจมีข้อผิดพลาดได้ ในห้องเรียนดนตรี เต็มไปด้วยนักเรียนที่มาทดสอบ บนพื้นที่ณิชานั่งโดยรอบไม่มีใคร เพราะเมื่อทุกคนเห็นเธอก็จะอยู่ห่างจากเธอโดยอัตโนมัติ เธอเหมือนเชื้อโรค ที่ทุกคนต้องอยู่ห่าง “คนต่อไป นิมมาน” นิมมานที่ถูกรายล้อมรอบด้วยเพื่อนร่วมชั้นเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยความมั่นใจ ครูเปียโนที่มีผมยาวยืนอยู่ข้างๆ เธอ เธอวางมือบนคีย์เปียโน ยิ้มหวานให้คุณครู “คุณครูคะ หนูเริ่มได้เลยไหมคะ”