ตอนที่ 31 ฝันสลายไปภายใต้เผด็จการของอันธพาล

ต๭นที่ 31 ฝันสลายไปภายใต้เผด็จการของอันธพาล เมื่ออยู่ห่างจากความฝันเพียงหนึ่งก้าว คิดว่ากำลังจะจับมันไว้ได้แล้ว และมันจะไม่หายไป แต่เพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่ง แล้วมันก็จะสลายไปโดยสิ้นเชิง แม้ว่าปลายนิ้วจะได้สัมผัสมันแล้วก็ตาม “เริ่มได้เลยจ้ะ ที่จริงแล้วนิมมานเธอไม่ต้องทดสอบก็ได้ เธอมีทักษะที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว” “คุณครูคะ ฉันควรทดสอบค่ะ ก็เพื่อให้พวกนักเรียนได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเปียโน” นิมมานมองไปที่ณิชาซึ่งกำลังนั่งรอแถวหน้าอยู่อย่างท้าทาย “นั่นก็จริงจ้ะ นิมมานของเราช่างมีน้ำใจเสียจริง” ครูสอนเปียโนนั้นเห็นได้ชัดว่าประจบ เพราะว่าบริษัทตระกูลอรียามีทั้งเงินและมีอำนาจ แน่นอนว่าจะไม่ขัดใจเธอ ณิชาหลบเลี่ยนสายตากร้าวของนิมมานเพราะไม่อยากได้รับผลกระทบ มันเป็นความฝันของตัวเธอเอง ใครก็ไม่สามารถช่วยเธอได้ และไม่สามารถหยุดเธอได้เช่นกัน เสียงเพลงจากเปียโนดังทั่วห้องดนตรี เสียงสูงต่ำขึ้นๆลงๆ ไม่มีความผิดพลาดในการเล่นของนิมมาน แต่ในระดับมาตรฐานจะให้พูดก็คือมันยังไม่เพียงพอ มันยังคงขาดจิตวิญญาณ เมื่อเพลงจบลง นักเรียนหลายคนปรบมือกึกก้องด้วยความชื่นชม ครูเองก็ยังโอ้อวดอยู่ข้างๆ นิมมานสะบัดผมด้วยท่าทีภูมิอกภูมิใจ “คนต่อไป ณิชา” เมื่อได้ยินครูเรียกเธอ ณิชาจึงลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินขึ้นไปบนเวที อย่ากังวลไปเลย ถ้าไม่ทำพลาดเธอจะผ่านมันไปได้ เอาเลยสู้ๆ เธอให้กำลังใจตัวเองแต่ก็ยังไม่สามารถควบคุมอาการสั่นเทาได้ ตรงหน้า นิมมานเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เล่นดีๆล่ะ อย่าทำให้ตระกูลอรียาต้องอับอาย” นิมมานกระซิบที่ข้างหูของเธอ รู้สึกดีกับความอัปลักษณ์ของเธอ อยากพยายามทำตัวน่าเกลียด เธอก็จะไม่ขัดขวาง ณิชานั่งอย่างระมัดระวังในด้านหน้าของเปียโน คีย์บอร์ดสีดำไม่ได้ถูกวาดด้วยหิน แต่เป็นบอร์ดคีย์ที่แท้จริง “คุณครูคะ ฉันเริ่มได้เลยไหมคะ” ณิชาก็เหมือนกับคนอื่นๆ ถามอย่างสุภาพ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะกดมันลงไปสัมผัสกับเปียโนตัวจริง ตัวโน้ตที่แท้จริง “เริ่มได้” ครูโบกมือด้วยความรังเกียจ สกปรกและน่าเกลียดคือความประทับใจแรกของณิชา เขาไม่อยากยอมรับเธอในฐานะนักเรียน แต่มองเธอแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะเล่นได้หรือไม่ก็ยังไม่นับ หลับตาแล้วหายใจเข้าลึก อย่ากังวลไปเลย เธอจะประสบผลสำเร็จ มันเป็นความฝันของเธอ มาเถอะณิชา ทำตัวให้สบาย โผบินอย่างอิสระในสรวงสวรรค์ของดนตรี ลืมตาขึ้น ปลายนิ้วสัมผัสลงที่แป้นสีดำและขาว “ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ อย่าแตะต้องเปียโนนะ” ปริพลยืนอยู่ที่ประตูห้องดนตรี ลมหายใจคุกรุ่น เขาเดินขึ้นไปบนเวที จับจ้องณิชาเขม็ง ไม่สนใจการมีอยู่ของครูโดยสิ้นเชิง เส้นผมสีดำถูกหวีเสยขึ้นไปด้านหลัง บนใบหน้าไร้ที่ติเหมือนหยก ขนคิ้วทั้งหมดถักเข้าด้วยกัน บนตัวไม่ได้ใส่เครื่องแบบของโรงเรียน เสื้อยืดสีดำคลุมด้วยเสื้อคลุมสีเทาเงิน กางเกงยีนส์สีน้ำเงินขาดวิ่น โซ่เงินแขวนอยู่ที่ช่วงเอว สวมรองเท้าสีขาว กราฟฟิกลวดลายแปลกตา ฟรีสไตล์แต่กลับหล่อมาก การมาถึงของเขาดึงดูดความตื่นเต้นของผู้หญิง แต่ไม่มีใครกล้าแสดงออกอย่างชัดเจน เพราะถ้าทำให้เขาขุ่นเคืองโดยไม่ตั้งใจ จากนี้ก็อย่าคิดที่จะตั้งหลักในโรงเรียน ครั้งหนึ่งมีนักเรียนเข้าใหม่ เพราะไม่รู้จักโรงเรียนมากนัก ทำการกรีดร้องต่อหน้าเขา ในวันรุ่งขึ้นก็ถูกไล่ออก เหตุผลคือเธอเสียงดังเกินไป มันส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อชีวิตในโรงเรียนของเขา ดังนั้นในโรงเรียนนี้ ต่อให้ชอบเขาก็พูดออกมาไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการสารภาพกับเขา ถ้าบอกว่ากรินทร์เป็นน้ำ ปริพลก็เป็นไฟ คนหนึ่งอ่อนโยนและเย็นเยือก อีกคนก้าวร้าวร้อนดั่งไฟ “ทำไมฉันถึงเล่นไม่ได้ล่ะ” ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน ณิชาหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา เพียงหนึ่งก้าวถึงความฝัน เธอไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ