已经是第一章了
ตอนที่32นักเรียนทุกคนตัดสินใจเป็นเอกฉันท์
ตนที่32นักเรียนทุกคนตัดสินใจเป็นเอกฉันท์
หัวใจถูกเจาะจนเป็นโพรง เมื่อความฝันหายไป ในโพรงนั้นไม่ใช่เลือด แต่เป็นยาพิษที่เผาไหม้หัวใจ
ดวงตาปริพลจ้องอย่างดุดัน ผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้ไปกินดีหมีหัวใจเสือมาหรือไงถึงได้กล้าจะมาเถียงเขา
นักเรียนและครูก็ต่างดูไม่อยากเชื่อเช่นกัน ถ้าคุณปริพลบอกว่าไม่ เธอก็ต้องออกไปจากที่นี่ สำหรับเขา การตัดสินใจใดๆ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรือถูกผิด
เข้ามายืนใกล้ๆเธอ มุมปากของเขายิ้มเยาะ เปิดตากร้าวและพูดเน้นคำ “เพราะฉันจะเล่นเปียโนด้วย ดังนั้นฉันเกลียดความสกปรก” เขาทำอย่างชัดเจนว่าเธอสปรกมาก
เหตุผลคือเพราะเธอสกปรกงั้นเหรอ
ณิชานั่งนิ่ง ด้วยเหตุผลเล็กน้อยแค่นี้เองที่ต้องการกีดกันความฝันของเธอ เธอหายใจหอบ กำมือแน่น ดวงตาของเธอหลุบต่ำลงเงียบๆ เสียงที่สะท้อนอยู่ในหัวคือ ณิชา เธอยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้นะ เธอต้องสู้
ในสถานการณ์ที่เห็นได้ชัดว่าปริพลเป็นคนผิด แต่ทั้งเพื่อนร่วมชั้นรวมทั้งครูก็ไม่ได้มีใครห้าม หนึ่งคือกลัวเขา สองคือพวกเขาสนุกกับการดูละครนี้ในสภาวะจิตใจที่ได้อยู่เหนือกว่าผู้อื่น
จากนั้นเธอก็ยกดวงตาขึ้นและพูดอย่างจริงจัง “นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนี้นะ ฉันก็เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้เหมือนกัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วม” ณิชากล้าที่จะพูดกับเขา ไม่สามารถให้เหตุผลเล็กน้อยทำลายความฝันของเธอได้ อำนาจเถื่อนของเขา เธอไม่ควรยอมแพ้ทุกคนในห้องมองเธอด้วยความตกใจ ตอนนี้แค่รอว่าเธอจะหนีไป แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดอย่างนี้ออกมา
เธอกำลังท้าทายปริพล ไม่ว่าเธอจะบ้าหรือโง่ แต่สิ่งที่แน่นอนคือเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
ปริพลชะงักไป เลิกคิ้วขึ้น ถอนมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกอดอก “ไหนพูดอีกครั้งซิ” เขาพูดเสียงเข้ม ดวงตาเล็กเรียวเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“นายไม่มีสิทธิ์” ณิชายังคงพูดประโยคเดิม ยังคงมุ่งหน้าอย่างหนัก ปกป้องและคว้าจับความฝันของตัวเองให้แน่น
ครู่หนึ่งบรรยากาศในห้องดนตรีเป็นเหมือนลูกโป่งที่กำลังจะระเบิด ทุกคนกำลังเครียด ไม่ใช่ตัวเองแต่เป็นณิชาที่ยืนอยู่บนเวทีและเผชิญหน้ากับปริพล และตอนนี้เธอกำลังจะตาย ในโรงเรียนนี้ไม่มีใครกล้าขัดใจเขา ถึงสิ่งที่เขาทำมันจะผิด แต่เธอไม่สามารพูดอะไรได้ทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการประท้วง
“หึ ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ” ปริพลระงับความโกรธแวยิ้มเยาะ “ครู คุณพูดสิว่าผมมีสิทธิ์ไหม” ปริพลยังมองณิชาอย่างสายตาเหยี่ยว ยัยน่าเกลียดนี่ฆ่าตัวตายเองนะ
ที่ยืนถัดจากเขาคือครูเปียโนที่ไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง เมื่อได้ยินว่าปริพลได้มอบอำนาจให้เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ
“อ่า...คืออย่างนี้นะณิชา เพื่อนร่วมชั้นถ้านับจำนวนดูเหมือนจะเกินมาหนึ่งคน” เขามองเธอด้วยความละอายเล็กน้อย “หรือไม่เธอก็ไปเรียนอย่างอื่นแล้วกัน”
ได้ยินคำพูดของครู ณิชาก็เหมือนตุ๊กตาแตกหักที่ถูกดึงวิญญาณไป ร่างกายแข็งทื่อและสั่นเทา แม้แต่ครูก็ไม่ช่วยเธอ
“แต่...คุณครูคะ เกินหนูหนึ่งคนไม่ได้เหรอคะ เป็นหนูเล่นคนเดียวได้ไหม หนูจะไม่สร้างปัญหาเลยค่ะ หนูอยากเรียนจริงๆนะคะ” เธอมองเขาด้วยปีกแห่งความหวัง หวังว่าครูจะเปลี่ยนใจ
ครูเปียโนค่อนข้างหงุดหงิด มองไม่ออกเลยว่าเธอจะดื้อรั้น ในฐานะครูเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ ช่างปวดหัวจริงๆ
“เอาอย่างนี้นะ พวกเราให้นักเรียนโหวต เห็นด้วยก็ให้อยู่ ไม่เห็นด้วยก็ไม่มีทางเลือกอื่น” เขาส่งลูกบอลให้เพื่อนร่วมชั้นอย่างฉลาดแกมโกง
หัวใจของณิชาจมลงสู่ก้นบึ้งของหุบเขา ให้นักเรียนเลือก พวกเขาเกลียดเธอมาก แล้วจะเลือกเธอได้อย่างไร ความฝันยังคงเป็นความฝัน ต่อให้จะอยู่ใกล้ก็จะไม่สามารถสัมผัสได้
“พวกเราก็รังเกียจ พวกเราไม่ต้องการเธอ”
“ไม่เคารพกับคุณปริพล ก็เท่ากับไม่สุภาพกับพวกเราทั้งโรงเรียน”
“ออกไปซะ ยัยน่าเกลียด อย่ามาแปดเปี้อนเปียโนของพวกเรานะ”
คำพูดที่เจ็บปวดยิงเธอเหมือนลูกศรอาบยาพิษ ก้านไม้ที่มียาพิษลึกเข้าไปในไขกระดูก
คิดเสมอว่าถ้าโชคชะตาปิดหน้าต่างก็มีประตูที่คอยเปิดอยู่เสมอ ต่อให้เป็นรอยแง้มเล็กๆ ก็ยังมีความหวัง แต่ถ้าไม่มีหน้าต่างหรือประตูล่ะ
已经是最新一章了
加载中
