ตอนที่34 บทเพลงของหนุ่มสาว (2)

ต๭นที่34 บทเพลงของหนุ่มสาว (2) หลังดวงตาคู่หนึ่งมีอีกคู่ดวงตา คำสารภาพรัก ใครคือคนที่จริงใจ ใครมีจุดประสงค์อื่น เธอก็คือผลิตา เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีสอง มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักในฐานะภูเขาน้ำแข็งที่สวยงาม เป็นดาราสาวสวยดวงใหม่ของวงการบันเทิง ความสูงส่งของเธอเป็นที่รู้จักกันดี ไม่มีเด็กผู้ชายคนใดไล่ตามเธอได้ เธอเป็นคนรักในฝันของเด็กผู้ชายมาตลอด ไม่เคยถูกปฏิเสธจากเด็กผู้ชาย เพราะว่าเธอไม่เคยมีความคิดริเริ่มที่จะไล่ตามผู้ชาย เธอเป็นแค่คนที่จะปฏิเสธคนอื่น แต่ทั้งหมดนี้มันเปลี่ยนไปตั้งแต่กรินทร์มาที่โรงเรียนนี้ เธอเสนอตัวที่จะเข้าใกล้เขา คุยกับเขา ถามคำถามเกี่ยวกับการบ้าน แต่กรินทร์ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเธอเลย ตอนแรกเธอคิดว่าตราบใดที่ไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาบ่อยๆ ให้เขาค้นพบความงามของตัวเอง เด็กผู้ชายทั่วไปจะไล่ตามเธอ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่สนใจเธอ บางทีเขาอาจเป็นคนหยิ่ง ดังนั้นถ้าเธอสารภาพก่อน ก็อาจจะยอมรับก็ได้ เธอไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับศัตรูตังฉกาจอย่างนิมมาน ดังนั้นในวันนี้เธอจึงสารภาพ แต่เขาก็ปฏิเสธโดยไม่คิดเลย “ถ้าไม่มีอะไรอีกแล้ว เธอไปก่อนเถอะ ฉันไม่ชอบถูกรบกวนเวลาอาหารกลางวัน” กรินทร์พูดเสียงเรียบ สำหรับความอับอายของเธอแน่นอนว่าเขาไม่เห็น ยังคงไม่แยแสตั้งแต่ต้นจนจบ “กรินทร์ คุณ” ผลิตาทั้งโกรธทั้งอาย สีหน้าดูเหมือนจะร้องไห้ออกมา พิงต้นไม้ ดูเหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ทำไมผู้หญิงที่สวยมากขนาดนี้ต้องร้องไห้ เขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้หรือไม่มันไม่สำคัญ เขาเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ในความทรงจำของเธอเขาไม่ได้เย็นชาขนาดนี้ นั่งยองๆ นานเกินไป เธอจึงปรับตำแหน่ง จนทำให้เกิดเสียงใบไม้กรอบแกรบ... กรินทร์นิ่งไป ลืมตาและมองไปยังทิศทางของเสียงนั้นโดยไม่แสดงสีหน้าท่าที ศีรษะเล็กแอบมองอยู่ตรงนั้น ปากเธอยื่นออกมาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เห็นเธอแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบางออกมา... อารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน ไม่ได้รู้สึกเฉื่อยชาเช่นเดิม เขายิ้มเหรอ ผลิตารู้สึกยินดี อาจจะยังมีโอกาส เธอรีบเช็ดคราบน้ำตาและพูดอย่างน่าสงสาร “รุ่นพี่กรินทร์คะ คุณชอบผู้หญิงแบบไหนคะ ฉันจะเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณค่ะ” จ้องไปในทิศทางเดียว ดูเหมือนห่างไกลและก็ดูเหมือนอยู่ตรงหน้า เขายิ้มบาง “ฉันชอบคนที่ทั้งโง่ทั้งสกปรก ชอบคนที่ถูกคนอื่นรังแก และชอบยิ้มในตอนที่รู้สึกเศร้า” แล้วก็เบนสายตาไปมองผลิตา เขากลับมาเย็นขาอีกครั้ง “เธอทำได้ไหมล่ะ” ใบหน้าของผลิตาเป็นสีแดงสลับเขียว “กรินทร์ คุณกำลังหลอกฉัน ในโลกนี้จะมีใครบ้างที่ชอบถูกรังแก” เมื่อพูดจบก็วิ่งออกไปจากป่าด้วยความโกรธ จะให้เธอทั้งโง่ทั้งสกปรก มันเป็นไปไม่ได้หรอก เขามองไปทางเบื้องหลังที่ผลิตาวิ่งจากไป เขายิ้มครุ่นคิด ‘ไม่มีจริงๆน่ะเหรอ’ เขาคิดว่าเธอเป็นเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่ไม่เหมือนใคร ถึงแม้ว่าเธอจะโง่ แต่ก็เข้าใจว่าเขาพูดถึงใคร ที่แท้ในจิตใจของเขา ภาพของตนเป็นแบบนี้ ณิชาเงยหน้าขึ้น สายตาปะทะเข้ากับเขาโดยบังเอิญ หัวใจมันเหมือนโดนอะไรบางอย่าง เธอรีบหมอบลงบนใบไม้ จบแล้ว ถูกเห็นเข้าแล้ว หนีอีกแล้วเหรอ “ไม่มีใครเคยบอกเธอเหรอว่าการแอบฟังคนอื่นมันเป็นสิ่งที่ไม่ดี” กรินทร์แหวกพุ่มไม้และจับณิชาที่กำลังจะวิ่งหนีไปพร้อมกับกล่องข้าวเอาไว้