ตอนที่35 บทเพลงของหนุ่มสาว (3)

ต๭นที่35 บทเพลงของหนุ่มสาว (3) หญ้าสีเขียวและพุ่มไม้ที่ถูกแหวกออก ชีวิตของพวกเขาถูกผูกไว้กับอีกปม จนในที่สุดมันก็กลายเป็นยุ่งเหยิง นี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเขาในครั้งก่อน พูดเป็นครั้งที่สอง พุ่มไม้ถูกพวกเขาแหวกออกจนเป็นโพรง ซึ่งเดิมทีมันใช้สำหรับการแยกชั้นมัธยมต้นออกจากชั้นมัธยมปลาย แสงอาทิตย์ตกกระทบลงบนเท้าของพวกเขาเหมือนแสงดาวผ่านใบไม้ เหมือนไข่มุกกระจัดกระจาย เธอหันกลับไป ค่อนข้างอับอายที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอก็รู้ว่ามันไม่ดีที่แอบดูคนอื่น แถมยังเป็นการคุยกันในเรื่องแบบนั้นอีก เป็นการสารภาพรัก แต่ก็ได้ดูไปแล้ว ยังจะทำอะไรได้อีก เวลาไม่สามารถย้อนกลับไปได้ มือของกรินทร์คลายมือบนไหล่ของเธอ มองเธอด้วยรอยยิ้มกับสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดาได้ เขาถอนหายใจ “ณิชาของพวกเราน่าจะไปเป็นนักวิ่งระยะไกลนะ ถ้าวิ่งเร็วขนาดนี้ทุกครั้งต้องได้เป็นแชมป์แน่นอนเลย” เขาหัวเราะหยอกเย้า พระเจ้ารู้ดีว่าเขาหาโอกาสคุยกับเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็สามารถหาทางหนีไปได้เสมอ ใบหน้าเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ โชคดีที่มีโคลนปกปิด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เธอแก้ตัวเสียงเบา มันน่าอายจริงๆ ที่ถูกจับได้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อครู่เขาถูกสารภาพ พอคิดดูแล้วยิ่งทำให้หน้าแดงและหัวใจเต้นแรง “จริงเหรอ” เขาเหลือบมองเธออย่างสงสัย “แต่เธอก็ยังแอบดู” “นั่น...ฉัน...ใช่” เธอลังเลและไม่รู้วิธีอธิบาย การแอบดูเป็นความผิดที่ไม่อาจโต้แย้งได้ เธอจำต้องก้มหน้าไม่มองเขา เขาลอบหัวเราะ ช่างเป็นผู้หญิงโง่ที่ไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เงียบๆ และพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี “เงยหน้าขึ้นมามองฉัน มันมีประโยชน์เหรอที่เมื่อทำผิดแล้วจะหลีกเลี่ยง” เสียงที่ดุร้ายกับความโกรธบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยพลังงาน ไม่ได้ดูเฉื่อยชาเหมือนเช่นปกติ ไม่ใช่กรินทร์คนที่ไม่แยแสกับอะไร เธอหดคอ แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างไร้ทางเลือก สูดหายใจเข้า ใบหน้าอยู่ใกล้มากจนขยายใหญ่ มองเห็นแม้แต่เส้นขนบนใบหน้าของเขา ผมสีน้ำตาลปิดหางตาของเขา เธอถอยกลับโดยอัตโนมัติ แต่ไหล่ถูกกดไว้แน่นจนเธอขยับไม่ได้ ท่วงท่าที่ใกล้ชิดทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “พี่กรินทร์คะ คุณสามารถ...” เธอเอนศีรษะออกมาเพื่อรักษาระยะหายใจเอาไว้ ถ้าไม่อย่างนั้น เธอจะหายใจไม่ออกจนตายทั้งเป็น “ไม่” เขาย้ายมือจากไหล่ของเธอขึ้นไปบนศีรษะของเธอ จับประคองด้านหลังศีรษะของเธอและผลักมาข้างหน้า “น้องณิชา เคยได้ยินไหมว่าอาชญากรไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน” เธอส่ายหน้า “สำหรับเรื่องนี้ ฉันไม่รู้ค่ะ แต่การแอบดูก็เป็นอาชญากรแล้วเหรอ” เขาตั้งใจจะทำให้เธอกลัวใช่ไหม “ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ เคยได้ยินคำว่าพวกถ้ำมองไหม นี่มันเป็นเรื่องร้ายแรงมากนะ” กรินทร์ยังคงข่มขู่ต่อไป ณิชาถูกขู่จนตกใจหนักเสียจนลืมความอับอายก่อนหน้านี้ และยังลืมว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนมีความใกล้ชิดต่อกันมากแค่ไหน “แล้วคุณต้องการอะไรคะ คุณจะไม่ส่งฉันให้ตำรวจใช่ไหม” ณิชาถามอย่างหวาดกังวล เขากำลังจะตายจากรอยยิ้มในหัวใจ พยายามไม่ยิ้มออกมา กลั้นยิ้มเอาไว้จนรู้สึกเจ็บภายใน ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่และเชื่อคนง่าย แต่เธอก็ช่างน่ารักน่าชังอะไรขนาดนี้ “ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น จะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่เธอต้องทำตามคำขอของฉัน” เขาลูบศีรษะเธอ ‘ใจกว้าง’ที่จะปล่อยเธอไป แต่กับดักอื่นถูกกำหนดวิธีเอาไว้แล้ว “คำขออะไรเหรอคะ” ณิชาจ้องตาเขาพลางถามอย่างจริงจัง “หลังจากนี้มาทานอาหารกลางวันกับฉันที่นี่ทุกวัน ฉันให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำ ห้ามขัดขืนหรือปฏิเสธ และห้ามหนี” “นั่นเอ่อ......” ณิชาลังเล เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าเขาจะให้เธอทำอะไรบ้าง “อ่า ดูเหมือนจะต้องโทรหาตำรวจซะแล้ว” เขาคลำหาโทรศัพท์มือถือแล้วหยิบออกมา “อย่านะคะ อย่าทำนะคะ ได้ค่ะ ฉันตกลง แต่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้นะคะ” อย่างไรเสียมันก็แค่การทานอาหาร ที่นี่คงจะไม่มีใครสังเกตเห็น และการที่เธอต้องอยู่คนเดียวมันก็ช่างน่าเบื่อ “เด็กดี” กรินทร์ลูบศีรษะของเธอพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นตอนนี้ก็จูบฉัน” “คะ??” ณิชาส่งเสียงตกใจออกมาพร้องกับเบิกตากว้าง จูบเขางั้นเหรอ ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงเหมือนก้นลิง ปริพลที่มองฉากนี้อยู่ไม่ไกลก็ตกใจมาก