ตอนที่36 อารมณ์ชั่ววูบ

ต๭นที่36 อารมณ์ชั่ววูบ ในความรัก เธอเล่นซ่อนหา ไม่อยากยอมรับ ไม่อยากเผชิญหน้า บางอย่างที่ไม่ต้องการ และบางอย่างก็ไม่กล้า ปริพลก้าวเข้ามาในโรงอาหารวันนี้และเขาพบว่าณิชากำลังเดินผ่านประตูด้านหลังพร้อมกล่องอาหารกลางวัน ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาถึงได้แอบตามเธอมา เห็นเธอนั่งลงทานข้าว กำลังคิดจะเดินผ่านไปก็พลันได้ยินเสียงจากฝั่งตรงข้าม เขารีบแหวกต้นไม้ดูเพราะว่าเสียงนั้นเป็นของพี่ผลิตา เห็นเธอจากไปด้วยความโศกเศร้าอย่างมาก เขาอยากออกไปซัดกรินทร์ ไอ้กรินทร์บังอาจมาปฏิเสธหญิงสาวที่บริสุทธิ์อย่างนั้น เขามันเป็นคนประเภทไหนกัน และยิ่งทำให้เขาประหลาดใจคือคนที่เขาชอบคือณิชาผู้น่าเกลียดคนนี้ สมองของเขามีอะไรผิดปกติใช่ไหม แต่เมื่อเห็นพวกเขาจูบกัน เปลวไฟในหัวใจยิ่งเผาไหม้โหมกระหน่ำ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เป็นชั่วครู่ทีเดียวที่เขาก็ไม่เข้าใจ ครุ่นคิดอยู่นานในที่สุดก็ได้คำตอบ แน่นอนว่าต้องไม่พอใจแทนพี่ผลิตา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงโกรธมากขนาดนี้ กรินทร์เขกหน้าผากของเธอ “อะไรกัน เธอมีสามทางให้เลือกเดินนะ” เขายื่นปากออกมาเล็กน้อย “ตรงนี้ หรือแก้มซ้ายไม่ก็แก้มขวา” ในขณะที่เขาตั้งใจยื่นปากออกมานั่นทำให้เกือบจะติดกับริมฝีปากของเธอ รู้สึกถึงความร้อน เธอเม้มปากแน่น “ฉัน.....ทำแบบนั้นไม่ได้ค่ะ” เธอส่ายหน้า จะทำเรื่องแบบนั้นไปได้อย่างไร ไม่มีทางเด็ดขาด “ฉันจูบเธอแทนก็ได้” เขาจูบเธอรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดจนเธอไม่สามารถหันหนีได้ทัน ริมฝีปากของเขากดลงบนมุมปากของเธอ หัวใจของเขาเต้นช้าลงด้วยความผิดหวัง ความเศร้าโศกแวบเข้ามาในดวงตา ละออกจากริมฝีปากของเธอแล้วเขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ทำแบบนี้ก็ไม่เห็นยากสักหน่อย เธอควรรู้สึกดีนะ มีผู้หญิงกี่คนรู้ไหมที่ต้องการมัน ตอนนี้ก็อยู่ทานข้าวกับฉัน ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายให้ดูเหมือนไม่เศร้า “ได้ค่ะ” เธอพยักหน้า “แต่ต่อไปคุณอย่าให้ฉันทำแบบนี้อีกได้ไหม เราไม่ใช่คนรักกันสักหน่อย” ณิชาต้องการกำจัดความพันธ์กับเขา เธอพยายามที่จะผ่อนคลายความตึงเครียด เขาแค่ล้อเล่นกับเธอ ไม่มีความหมายอื่น ครั้งแรกที่เห็นเขา เขาก็เป็นคนตลกเหมือนแบบนี้ เธอปลอบตัวเอง เข้าใจความรู้สึกที่แม้แต่คนโง่ก็สามารถมองเห็นได้ เมื่อเกิดขึ้นมาแล้วก็ต้องขจัดลบมันออกไป “ก็ถูก มีแค่คนรักเท่านั้นที่สามารถจูบกันได้” เขาหัวเราะไม่ออกอีกต่อไป แท้จริงแล้วเธอก็ไม่ได้โง่ พูดแบบนั้นได้ก็แสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจ มันเร็วเกินไปที่จะพูดว่ายอมแพ้ทั้งที่ไม่เคยพยายามมาก่อน ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร โชคชะตาก็เหมือนสายว่าว ยิ่งดึงยิ่งไกล บางทีวันหนึ่งอาจจะต้องตัดสายว่าวในมือเพื่อปล่อยให้มันบินไป และในช่วงเวลาหนึ่งมันก็จะตกลงสู่พื้นดินไปตามธรรมชาติที่ควรเป็น มันอาจจะกลับมาอยู่ใกล้คุณ หรือไม่ก็หายไปยังจุดปลายฟ้าและจะไม่กลับมาอีกเลย ในคืนนั้น ณิชาที่นอนอยู่บนเตียง นึกถึงที่ตัวเองบอกว่าไม่ใช่คนรัก ดังนั้นจึงจูบไม่ได้ นึกถึงที่พี่กรินทร์บอกว่าคนรักเท่านั้นที่สามารถจูบกันได้ แล้วเธอกับคุณอาล่ะเป็นอะไรกัน หัวใจกำลังเผาไหม้ อุณหภูมิขึ้นลงทั้งร้อนเย็น ภาพจำในรถและตรงระเบียงฉายวนซ้ำแล้วซ้ำอีก อุณหภูมิในห้องเพิ่มสูงขึ้น ทนไม่ไหวกับภาพที่น่าอายนี้อีก เธอวิ่งไปที่สวนเพื่อสูดอากาศ มีรถสีแดงแล่นผ่านมาหยุดที่หน้าวิลล่า นี่ไม่ใช่รถของคุณอา คุณอาไม่เคยขับรถสีแดง เขาชอบสีเงิน สีเทา และสีดำ เดินลงจากรถกับผู้หญิงในชุดสีดำ ผมยาวปกไหล่ รูปลักษณ์งดงาม สีหน้านิ่ง เป็นคุณป้าเลขาฯ ณิชาจำเธอได้ เพราะว่าเธอเป็นคนพาเธอกับนิมมานออกจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า หลายปีแล้วที่ไม่ได้เห็น ภวิศเดินไปอีกด้านหนึ่ง เปิดประตูรถแล้วพูดเหมือนเครื่องจักรว่า “ท่านประธานคะ ถึงแล้วค่ะ” หลังจากรออยู่ครู่หนึ่งในรถก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนเขาจะเมามาก ในวันนี้ของทุกปี เขามักจะทำให้ตัวเองเมา