ตอนที่37 ฉากที่แปลกประหลาด

ต๭นที่37 ฉากที่แปลกประหลาด ฉากที่แปลกประหลาด ท่าทางคลุ้มคลั่ง เธอได้กลิ่นอายของลมหายใจที่น่ากลัว พฤติกรรมแบบนั้น สีหน้าแบบนั้น มันเหมือนกับการดูสมบัติที่หายาก มีความคลุ้มคลั่งในสายตาความปรารถนาที่จะผูกมัด หลังจากรู้ว่ากสิณเมาจนหมดสติไปแล้ว ภวิศก็อดไม่ได้ที่จะแววตาอ่อนลง เธอช่วยประคองกสิณออกจากรถ เดินโซซัดโซเซไปทางวิลล่า กสิณเมาหนักเหมือนโคลนเหลว ไม่มีสติโดยสมบูรณ์ ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงบนตัวเธอ น้ำหนักของผู้ชายร่างใหญ่ ผู้หญิงอ่อนแอจะสามารถแบกคนเดียวได้อย่างไร สิ่งที่แปลกคือการเคลื่อนไหวที่เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ เธอยังกัดฟันประคองเขาขึ้นบันไดไปได้ เห็นได้ชัดว่าเธอมีความพยายามขนาดไหน และอีกทั้งยังเป็นคนดื้อรั้น ได้ยินมาว่าคนเหล่านี้มักหวาดระแวง เมื่อตกหลุมรักใครสักคนก็จะคงอยู่ไม่เสื่อมคลาย คุณอาเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ขยับเลย ณิชาตามไปอย่างกังวล เห็นพวกเขาขึ้นไปข้างบนก็ค่อยๆย่องตามไป ภวิศใช้มือดันประตูปิดตามหลัง ประตูยังปิดไม่มิด มีรอยแยกเล็กๆ แง้มอยู่ ณิชาฉวยโอกาสมองเข้าไปข้างใน เธอเห็นคุณป้าเลขาฯประคองคุณอาขึ้นเตียง จากนั่งก็นั่งลงบนเตียงและจ้องมองอยู่นาน ผมสีดำเอียงไปด้านข้างของใบหน้าเธอ ในแสงสลัวจู่ๆ เธอก็หันหน้าหนี สีหน้าแปลกไป ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกเช่นเดิมเหมือนกำลังยิ้มอยู่และก็เหมือนจะร้องไห้อีก ณิชาเริ่มรู้สึกเย็นขึ้นมาจากด้านล่างจนกระทั่งกระจายความเย็นเฉียบไปทั่วทั้งร่าง คุณป้าลูบใบหน้าของคุณอา ดูตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจหอบกระชั้น และจู่ๆ เธอก็พุ่งเข้าใส่คุณอา พึมพำบางอย่างด้วยเสียงแผ่วเบา ยิ่งพูดเท่าไรณิชาก็ยิ่งไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด แต่สีหน้านั้นทำให้หวาดกลัว ทำไมคนเราถึงเปลี่ยนสีหน้าไปได้มากขนาดนี้ ในขณะที่ดุร้ายสักพักก็เปลี่ยนมาเศร้า และสักพักก็ยิ้มอีกครั้ง เธอเปลี่ยนสีหน้าอย่างต่อเนื่อง มันเหมือนกับว่าถูกผีสิงโดยวิญญาณชั่วร้ายที่แตกต่างกัน หนังศีรษะของณิชามีอาการชา อะไรจะเกิดต่อไป นั่นทำให้ณิชาเริ่มหวาดกลัวหนัก เธอปิดปากที่เกือบจะส่งเสียงกรีดร้องออกมา เป็นบรรยากาศที่ไม่กล้าหายใจ พยายามที่จะละสายตา พยายามจะหนีไปข้างล่าง แต่เท้าเหมือนมีรากฉุดไว้จนไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ ทำได้เพียงจ้องมองเขม็งเท่านั้น คุณป้าเลขาฯจูบลงบนร่างกายของคุณอาอย่างบ้าคลั่ง จากใบหน้าถึงร่างกาย จากหน้าอกถึงช่วงขา หลงไปสู่สภาวะแห่งความบ้าคลั่ง สวรรค์ นั่นคุณป้ากำลังทำอะไรอยู่ ถ้อยคำแปลกประหลาดแวบเข้ามาในจิตใจของณิชา หลังจากผ่านไปนานเธอก็สงบลง “กรินทร์ คุณหลับให้สบายนะ ฉันไปแล้ว” ภวิศดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเขา ลุกขึ้นและถอยออกมาอย่างพอใจ เมื่อณิชาเห็นเธอกำลังจะเดินออกมาก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก ให้เธอเห็นตนไม่ได้ ถ้าลงไปข้างล่างก็จะถูกเจอ เธอต้องการไปซ่อนตัวในห้องของนิมมาน แต่เมื่อหมุนลูกบิดประตูก็พบว่านิมมานล็อกมัน ทำยังไงดี ได้ยินเสียงเธอเข้ามาใกล้ประตูแล้ว ไม่มีทางเลือก ต้องผลักประตูห้องของกรินทร์เข้าไป ถ้าผลปรากฏออกมาว่าเขาล็อกประตูด้วย เธอก็จะไม่หนีแล้ว ขอบคุณพระเจ้าที่ประตูห้องของเขาไม่ได้ล็อก ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากฝั่งตรงข้าม ภวิศหรี่ตาลงเล็กน้อย มีแสงวาบที่คมชัดภายใต้กรอบดำของดวงตา ดูเหมือนเธอจะเห็นเงาเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องของนายน้อยกรินทร์ ยืนพิงประตู ณิชาหายใจติดขัด ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อไคล มันเป็นเหงื่อเย็น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากบันได เธอก็ถอนหายใจโล่งอก คิดถึงสิ่งที่คุณป้าทำก็ยังคงตัวสั่นไม่หยุด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณอาใช่ไหม เธออยากไปดูเขา “ใครน่ะ” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมา กรินทร์ที่กำลังการนอนหลับตื่นขึ้นมาตั้งแต่มีคนเปิดประตู