ตอนที่38 ในห้องของกรินทร์

ต๭นที่38 ในห้องของกรินทร์ ณิชาตกอยู่ในความตื่นตระหนกอีกครั้ง อยู่ท่ามกลางความมืดพลางคลำหาทางไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวด้วยเสียงแผ่วเบา “อย่าส่งเสียง ฉันเอง” ภายในห้องนั้นมืดมาก เธออยู่ข้างเตียงของเขาแล้วแต่กลับไม่รู้ตัว ไม่สามารถทำให้ใครตกใจได้ ถ้าใครรู้ว่าเธออยู่ในห้องของกรินทร์กลางดึก นั่นก็คือจุดจบ “ณิชา” กรินทร์อุทานออกมาเสียงสูง “คุณอย่าเรียก หยุดส่งเสียง” ณิชาก้าวเข้าไปข้างหน้าอีกก้าว เป็นผลให้สะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง ทำให้ล้มลงทั้งตัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ เกิดเสียงร้องตกใจขึ้นมา ปากของณิชาเหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าสักอย่างอย่างแรง มันเจ็บมาก กรินทร์เปิดโคมไฟข้างเตียง หน้านิ่วคิ้วขมวด เขากุมปากด้วยความเจ็บ และรำพึงว่า “ณิชา เธอทำอะไรเนี่ย” เขาเอามืออกมาดู ปรากฏว่ามีเลือดอยู่ในนั้น ผู้หญิงคนนี้ต้องการทำลายใบหน้าของเขาหรือไง “ขอโทษค่ะ” ณิชารู้ว่าตนสร้างปัญหา รีบลุกขึ้นจากเขาด้วยความสุภาพ เห็นเลือดที่มุมปากยิ่งรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น ตำหนิตัวเองที่ซุ่มซ่าม ที่แท้กลายเป็นว่าเธอไปสะดุดกีตาร์ข้างเตียงเขาอีก และทำให้มันตีเข้ากับฟันของเขา เขาโชคร้ายที่ถูกเธอโจมตี ผลที่ได้คือเลือดกบปาก กรินทร์เห็นว่าที่มุมปากของเธอก็มีเลือดออกด้วย เลือดที่ไหลออกมา เขาได้เช็ดมันออกไปให้เธอด้วยความสงสาร ไม่อยากจะโกรธ “ยัยโง่ เธอก็เลือดออก ซุ่มซ่ามแบบนี้ตลอดเลยหรือไง” ปลายนิ้วอบอุ่น บางทีมันอาจจะเพราะเพิ่งออกมาจากผ้าห่ม นั่นทำให้จิตใจที่ตื่นตระหนกแต่เดิมของเธอสงบลง “ไม่สำคัญหรอก อีกไม่กี่วันก็ดีขึ้น” เธอพูดกลั้วหัวเราะ “เข้ามาในห้องฉันดึกขนาดนี้มีอะไรหรือเปล่า จะไม่เพราะคิดถึงฉันมากหรอกเหรอ ถ้าอย่างนั้น......” เขาลูบริมฝีปากอย่างมีเลศนัยพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ดี “ไม่......ไม่ใช่” ณิชาจับมือเขาไว้อย่างอึดอัดพร้อมๆกับใบหน้าแดงก่ำ “แล้วงั้นคืออะไร ไหนบอกฉันซิ” กนิทร์ดึงเธอขึ้นบนเตียง แขนโอบรอบลำคอของเธอ “เธออย่าบอกนะว่าเธอละเมอแล้วผ่านมาทางนี้” กรินทร์พูดติดตลก ซึ่งที่จริงแล้วเขาก็อยากรู้เหมือนกัน เธอจะมาในตอนกลางคืนทำไม เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่จะแสดงความรักต่อเขา เรื่องจริงคือ ต่อให้จะฆ่าเธอให้ตาย เธอก็จะไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด แล้วเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เธอมาที่นี่ “แน่นอนว่าไม่ใช่” เธอหน้าแดง แล้วเธอก็พบบางอย่างที่ทำให้เธอหน้าแดง นั่นก็คือเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ไหล่กว้าง ผิวขาวใส ด้วยใบหน้าที่สวยงามของเขา ยิ่งส่งให้มีเสน่ห์มาก “ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ” เธอพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย “ฉันชอบนอนเปลือยกาย” เขาเถียง พบว่าเธอเขินจนทำอะไรไม่ถูก จู่ๆ ก็นึกอยากหยอกล้อ เขาเข้าใกล้เธอจนสายตาพร่ามัว “ถ้าเธอต้องการ ฉันก็สามารถตอบสนองเธอได้นะ” ตอบสนองเหรอ ใบหน้าแดงจนเกือบจะไหม้ “โรคจิต ฉันจะกลับไปห้องของตัวเองแล้ว” เธอพยายามจะลุกขึ้น กรินทร์ไม่ต้องใช้แรงมากก็ดึงเธอกลับมาได้ “ใครโรคจิต ฉันหมายถึงว่าถ้าเธออยากอุ่นขึ้นก็มาอยู่ในผ้าห่ม ฉันตอบสนองให้ได้ เธอคิดอะไรน่ะ ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าใครบางคนจะจิตใจไม่บริสุทธิ์” “ฉันเปล่านะ” เธอพึมพำ เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจจะทำให้เธอเข้าใจผิด “ฉันต้องไปนอนแล้ว ปล่อยฉัน” เธอนอนอยู่บนแขนของเขา เริ่มรู้สึกเสียใจที่มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ “เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าทำไมถึงเข้ามาในห้องของฉัน” แทนที่กรินทร์จะคลายกอดกลับกระชับแน่นขึ้น ณิชากระแอมไอเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะบอกเขาในสิ่งที่ตัวเองเห็นหรือไม่ เอาเข้าจริงแล้วมันยากที่จะทำความเข้าใจ “ฉันนอนไม่หลับเลยไปที่สวน แล้วเห็นคุณอากลับมา เห็นเขาถูกคุณป้าเลขาฯประคองมา เลยกังวลว่าคุณอาจะเป็นอะไรหรือเปล่า ดังนั้นจึงตามขึ้นมาดู และจากนั้น....จากนั้น....คุณป้าเลขาฯก็ไป ฉันกลัวว่าจะถูกจับได้ ก็....” ในที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดในสิ่งที่เธอเห็น “ก็แค่นี้” “ใช่ ก็แค่นี้” เธอพยักหน้าอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “คุณช่วยพาฉันไปดูคุณอาได้ไหม” เธออยากจะแน่ใจสักหน่อยว่าเขาปลอดผิดใช่ไหม ตอนที่พูดถึงกสิณ เธอไม่ได้สังเกตว่าเสียงตัวเองเครียดและไม่สบายใจมากแค่ไหน อีกทั้งยังมีความคาดหวัง ความรู้สึกแปลกๆไหลผ่านหัวใจของกรินทร์ นี่มันเป็นไปไม่ได้