ตอนที่ 42 ใครคือความเจ็บปวดสำหรับใคร

ต๭นที่ 42 ใครคือความเจ็บปวดสำหรับใคร *อยู่ท่ามกลางแสงแดดก็สามารถรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น เพราะดวงตาของคุณกำลังแผ่ความเย็นชาเข้าตรึงหัวใจของฉัน “ฉัน...ฉัน...” ณิชาหลบเลี่ยงสายตาบีบคั้นของกสิณ ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรออกไปดี ได้แต่ยืนอยู่ในความลังเลแอบซ่อน ถ้าให้บอกความจริงออกไป ก็ต้องบอกเรื่องเมื่อคืนทุกอย่าง ในความเป็นจริงอาการบาดเจ็บที่มุมปากนั้นไม่มีอะไร แค่ล้มใส่กรินทร์โดยไม่ระวังเท่านั้น แต่กับเรื่องอื่นมันไม่สามารถพูดได้ เพราะเมื่อพูดออกไปมันก็จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นๆเพิ่มขึ้น “พูดสิ ณิชา ปากของเธอไปโดนอะไรมา ไม่ใช่ว่าจะไปกระแทกโต๊ะด้วยหรอกนะ” นิมมานก็เข้าร่วมการบังคับให้สารภาพด้วย เป้าหมายของเธอคือต้องการให้คุณอาสอนบทเรียนณิชา คุณอาไม่เคยชอบเธอ ตอนนี้มีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น จะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆแน่นอน กรินทร์ คุณไม่สนใจฉันได้ แต่คุณสามารถต่อต้านคุณอาได้เหรอ นิมมานลอบมองกรินทร์อย่างภูมิอกภูมิใจ ณิชาบีบมือ กัดริมฝีปาก ก้มหน้า ที่หน้าผากมีเหงื่อออก ทั้งร่างกำลังสั่นเทา “ฉัน...” “พอได้แล้ว” กรินทร์วางกระแทกมีดและส้มลง ‘แกร๊ง!’ แต่เดิมห้องอาหารที่มีบรรยากาศตึงเครียดก็พลันเกิดเสียงดังขึ้นมา ลุกขึ้นเดินตรงมาตรงหน้าณิชา เขาแย้มยิ้มสดใส “ยัยโง่ เธอก็บอกความจริงไปสิว่ามันเป็นเพราะเราจูบกันแบบนี้” เขาจูบประทับลงบนมุมปากของเธอ เดิมทีณิชาก็เครียดอยู่แล้ว คิดว่าเขามาเพื่อช่วยเธอ ไม่ได้คิดว่าเขาจะทำอย่างนี้ เขาจะช่วยเธอหรือจะทำร้ายเธอกันแน่ “ไม่ ไม่ใช่ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พี่กรินทร์ คุณบอกคุณอาไปตามความจริงสิคะ” ณิชาส่ายหน้า ทำไมเขาต้องบิดเบือนสิ่งต่างๆด้วย สายตาเยือกเย็นของคุณอาที่มองมามันแทงทะลุหัวใจของเธอ ทุกคนในห้องอาหารต่างตกตะลึง นิมมานจ้องมองณิชาอย่างโกรธแค้น คาดไม่ถึงว่ากรินทร์จะจูบเธอต่อหน้าผู้คน ความอิจฉาและความชิงชังพุ่งตรงไปที่ณิชา ต่อให้อยู่ต่อหน้าคุณอา เธอก็ไม่อาจเสแสร้งสร้างภาพได้อีกต่อไป กสิณหรี่ตามอง ความโกรธดั่งพายุโหมกระหน่ำเกิดขึ้นในแววตา พวกเขากำลังประกาศสงครามกับเขางั้นเหรอ กรินทร์ยิ้มเยาะเย้ยแดกดัน “เธอคิดว่าอธิบายไปแล้วพวกเขาจะเชื่องั้นเหรอ โง่จริงๆ” เห็นได้ชัดว่านิมมานตั้งใจจัดการเธอ ไม่ว่าจะอธิบายยังไงมันก็ไร้ประโยชน์ ไม่รู้ก็ต้องรู้ว่าเธอตั้งใจจะทำอะไร ยังไงก็ตามเขาไม่มีอะไรต้องกลัว ชีวิตของเขาจะไม่ยอมให้ใครมาบงการได้ “คุณอาคะ ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นนะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้น” ณิชาไม่สนใจกรินทร์ พยายามอธิบายกับกสิณ เธอไม่อยากให้เข้าใจผิด กสิณมองเธออย่างเย็นชา ยิ่งเกิดความรังเกียจมากขึ้น ทั้งดูถูกและไม่พอใจ “จะสายแล้ว ต้องไปโรงเรียนก่อน ณิชา วันนี้ฉันจะพาเธอไปเอง” กสิณกดเสียงต่ำ สีหน้าเย็นชาพาให้คนต้องหวาดกลัว “คะ? เอ่อก็ได้ค่ะ” ณิชาตัวแข็งทื่อ จากทั้งหมดนี้เธอรู้ว่าคุณอากล่าวโทษความผิดบาปแก่เธอทั้งหมด กรินทร์รีบดึงเธอมาจับไว้ “คุณอาคงยุ่ง ให้ณิชาไปกับพวกเราเถอะครับ นิมมาน ไปได้แล้ว” เขาจะไม่ปล่อยให้เธอไป ใครๆก็เดาได้ ที่จะพาณิชาไป คือการจะเอาเธอไปสอบสวน ตามบุคลิกของคุณอา มันไม่ได้เป็นเพียงแค่คำถามง่ายๆ จะทำอะไรบ้างไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ ถ้าไปก็มีแต่จะเจ็บปวดเท่านั้น และเขาจะไม่มีทางยอมให้เธอต้องเจ็บปวด ถึงแม้ว่ามันจะต้องเป็นการต่อต้านคุณอาก็ตาม “กรินทร์ เธอยังมีอาอย่างฉันอยู่ในสายตาหรือเปล่า” เสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความโกรธดังก้องไปทั่วห้องอาหาร กสิณอารมณ์เดือดพล่าน คิ้วเข้มคมเหมือนดั่งลูกศร กรินทร์หยุดพาณิชาเดินไป แต่ดื้อดึงปฏิเสธที่จะหันหลังกลับ และก็ไม่ยอมปล่อยมือ ยืนกรานแบบนั้นไม่เปลี่ยน ดังนั้นทุกคนจึงต่างตกใจ คุณท่านไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อน เย็นชาแต่จะไม่อารมณ์เสีย เขาเป็นคนสง่างามเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกรธมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ นิมมานก็กลัวเช่นกัน เธอไม่ได้คิดเอาไว้ว่าสิ่งที่เธอวางแผนไว้จะพาให้พี่กรินทร์ตกมาอยู่ในศูนย์กลางของพายุ เธอเดินไปข้างๆกรินทร์ โน้มน้าวและจับเขา “คุณอาบอกว่าจะไปส่งณิชา คุณก็อย่างเถียงเลย พวกเราไปกันก่อนเถอะ” กรินทร์มองเธออย่างเย็นชา “ไปให้พ้น อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ใบหน้าของนิมมานทนไม่ได้ กลายเป็นสีแดง จ้องมองกสินและร้องไห้อย่างขมขื่น “คุณอา...” เธอวิ่งไปกอดกสิณ โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา