ตอนที่ 43 นิมมานก็รู้ความลับของเธอด้วย

ต๭นที่ 43 นิมมานก็รู้ความลับของเธอด้วย *เข้าใจความรู้สึกที่เรียกว่าความรัก และก็เริ่มที่จะเข้าใจความเจ็บปวด หัวใจอยู่ข้างซ้าย ดังนั้นมือที่อยู่ข้างขวาจะอบอุ่นแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์ ....................................................................................................................“อย่างร้อง นิ่งซะนะ” กสิณต้องปลอบนิมมานก่อน ซึ่งน้ำเสียงนั้นนุ่มมาก “นิมมานร้องไห้หนักเกินไปแล้วพอได้แล้ว ได้ยินไหม” เขาตบไหล่เธอพลางพูดปลอบ “ฉันเสียใจค่ะ ฉันชอบพี่กรินทร์มากขนาดนี้ แต่เขาไม่ชอบฉันสักนิด หรือว่าฉันเป็นคนน่ารำคาญมากเลยใช่ไหมคะ” นิมมานพยายามโอบกอดรอบเอวกสิณ จมูกกำลังปัดป่ายหน้าอกของเขา อิงแอบอ้อมแขนของเขาแล้วร้องไห้ “ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน กรินทร์แค่ล้อเล่นกับเธอ นิมมานน่ะน่ารักที่สุดอยู่แล้ว” กสิณกอดเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความรัก นิมมานมองไปยังณิชา มองเห็นดวงตาสลัวของเธอ แล้วรอยยิ้มแห่งชัยชนะก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก ณิชาหนอณิชา เธอชอบคุณอางั้นหรอ น่าเสียดายจังนะที่ไม่สามารถกอดเขาอย่างที่เธอต้องการได้ หัวใจของณิชาเหมือนถูกทำให้เป็นหลุม ภาพตรงหน้าเหมือนทำให้เธอทนไม่ไหวมากขึ้นเรื่อยๆ ในนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เดิมทีมันก็เป็นความเจ็บปวดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโศกเศร้าหนักขึ้นไปอีก มันกำลังจะเน่าเป็นหนอง จนกระทั่งกลายเป็นสีดำ เขาเป็นดวงดาวแสนไกลที่ไม่สามารถไปถึงได้ เธอเข้าใจ แต่เธอเพียงต้องการที่จะซ่อนมันไว้ภายในใจ กรินทร์ไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว สูดหายใจเข้าลึกและส่งเสียงเย็น “หึ คนอะไรน่าขยะแขยงจริงๆ พวกเราไปเถอะ” เขาดึงณิชาเพื่อต้องการจะไป แต่เธอไม่ยอมขยับเขยื้อน “พี่กรินทร์คะ ฉันอยากให้คุณลุงไปส่งค่ะ” กรินทร์ชะงักไป หันกลับมาอย่างตกใจ “เธอพูดว่าอะไรนะ” เธอเป็นบ้าหรือว่าโง่ คิดอยากตายก็ต้องดูด้วยสิว่าตัวเองมีกี่ชีวิต “ฉันอยากให้คุณอาไปส่งค่ะ” เธอมองเขาอย่างขอร้องว่าให้ปล่อยฉันไปเถอะ ต่อให้รู้ว่าที่ตรงนั้นเป็นนรก เธอก็จะไม่มีทางเสียใจเลย ณิชากำลังดึงมือออก แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ไป ถึงเขาจะต้องตายก็ตาม มันเหมือนเป็นการแข่งขันความแข็งแรงของมือ ใช้พลังทั้งหมดที่มีเท่าที่จะทำได้ สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์ กรินทร์คลายมือออก “ถ้าเธอเลือกทางนี้ ฉันก็จะเคารพเธอ” และแล้วเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมา ในตอนที่จากไปเธอมองเห็นแววตาเจ็บปวดรุนแรงของเขา ขอโทษนะคะพี่กรินทร์ที่ฉันทำให้คุณผิดหวัง แต่เธอไม่เสียใจที่ทำแบบนั้น “ฉันก็จะไปโรงเรียนแล้วเหมือนกันค่ะคุณอา” นิมมานหยุดร้องไห้แล้ว คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วตามกรินทร์ไป เมื่อผ่านไปตรงหน้าณิชา เธอ “ดีจังนะ” แขนกอดณิชาข้างหนึ่งพลางกระซิบที่ข้างหูเธอ “นี่น่ะ...มันไม่ใช่ความรักที่ดีเลยนะ การตกหลุมรักคุณอามันเป็นแค่ความฝันใฝ่ของคนโง่ แค่นิทานหลอกเด็กที่เป็นไปไม่ได้” ร่างกายณิชาเหมือนถูกแช่แข็ง นิมมานรู้ได้ยังไง ความลับของเธอมันไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้วงั้นเหรอ “ณิชา อย่าทำให้คุณลุงโกรธอีกล่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ช่วยเธอ ซึ่งที่จริง...ขอโทษนะ” และณิชาก็ส่งเสียงสูงอีกครั้ง “เจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง” เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วก็ผ่านณิชาไป สีหน้าแปรเปลี่ยนไปเยาะเย้ยทันที คาดหวังว่าคุณอาจะทำอะไรบ้าง ถ้ากำจัดณิชาออกไปได้ก็คงจะดี ณิชาจมอยู่กับคำพูดของนิมมาน เดินทื่อๆไม่มีสติไปที่รถของกสิณ รถทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง จนถึงทางเลี้ยวก็เบรกกะทันหัน เธอหลับตาลงด้วยความหวาดกลัว และได้สติขึ้นมา มองไปที่คุณอา เธอรู้ว่าสิ่งที่เคยเจอกำลังจะมาถึง กสิณกดกระจกทั้งสี่ด้าน ทันใดนั้นรถก็มืดลง มองจากภายนอกจะไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในรถได้เลย รถเงียบเหมือนไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ พวกเขากลายเป็นปลาที่ไม่หายใจ สึนามิกำลังก่อตัวขึ้นในความเงียบ เธอได้ยินแต่เสียงสัมผัสของตัวเองเท่านั้น เหมือนลูกบาสเกตบอลกำลังเด้งในหัวใจ กสิณหันไปกระชากตัวเธออย่างแรง “บอกฉันมา เธอยั่วยวนกรินทร์ยังไง เคยนอนกับเขาหรือเปล่า” เขาบีบแก้มเธอ น้ำเสียงนุ่มแปลกๆ แต่มันน่ากลัว มันเหมือนกับว่าความตายมากระซิบอยู่ที่ข้างหู “คะ...คุณอา เปล่า...เปล่านะคะ” เธอหนาวยะเยือกไปจนถึงซี่ฟันแข็งเกร็ง แต่ต้องอธิบายให้ชัดเจน “เธอจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง เอาแต่พูด แล้วไหนล่ะหลักฐาน” กสิณเหมือนผีที่กำลังเลิกคิ้ว เขากำลังตั้งประตูผีสำหรับเธอ